ADX - Weird Visions

Μέτριο (από πλευρά σκληρότητας) ατσάλι. Acier Doux στα γαλλικά..  ADX όπως έχουν γίνει γνωστοί στο μεταλλικό κοινό. Οι Γάλλοι χεβιμεταλλάδες έχουν κάνει μια μακριά πορεία προσφέροντας ατσάλι εδώ και τέσσερις δεκαετίες ενώ το ότι κάποια από τα αυθεντικά μέλη φτάσανε στα 60 δεν τους απαγορεύει το να συνεχίσουν και (για) μια πέμπτη. Το συγκρότημα που ιδρύθηκε το 1982 έχει μόνο λαμπρό παρελθόν να επιδείξει. Ιδιαιτέρως, στη πρώτη του δεκαετία κυκλοφόρησε τέσσερα εκπληκτικά άλμπουμς. Και αν οι τρεις πρώτοι δίσκοι τους ήταν τραγουδισμένοι στη μητρική τους γλώσσα, ο τέταρτος τους, ‘’Weird Visions’’ κυκλοφόρησε από τη Noise Records και ήταν στα αγγλικά σε μια προσπάθεια να υπερβούν εμπορικά των στενών συνόρων της χώρας τους. Δυστυχώς δεν πήγαν τα πράγματα αναμενόμενα και η μπάντα διάλυσε. Μια σύντομη επανασύνδεση μας έδωσε το ‘’Resurrection’’ to 1998, πάλι στα Γαλλικά αλλά με πιο μοντέρνα παραγωγή και ήχο. Δέκα χρόνια μετά έχουμε δεύτερη επανασύνδεση και μια νέα πορεία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Από τα αυθεντικά μέλη έχουν παραμείνει οι Phil Grélaud (φωνή) και Didier "Dog" Bouchard (drums), οι οποίοι περήφανα συνεχίζουν να μας πορώνουν με τις μουσικές τους δημιουργίες.

Από τους δέκα (ή έντεκα αν υπολογίσουμε και το ‘’ Terreurs’’ του 2010, μόνο το ‘’Weird Visions’’ είναι αγγλόφωνο. Επίσης το μοναδικό που κυκλοφόρησε από την Γεμανική Noise Records που ήταν στα ντουζένια της το 1990. Η  σύνθεση των Γάλλων μεταλλάδων έχει παραμείνει ίδια από το 1982 και το ίδιο θα ισχύσει και για τον τέταρτο τους δίσκο. Παραγωγός ο Ralf Krause (μαζί του και ο Karl-U. Walterbach)  που είχε αναλάβει πολλές κυκλοφορίες της Noise Records και γενικότερα της Τευτονικής σκηνής. Η ίδια η μπάντα μεταβαίνει στο Βερολίνο για τις ηχογραφήσεις του δίσκου.  Η metal κοινωνία έμπαινε σε μια νέα δεκαετία και οι ADX δεν ήθελαν να μείνουν πίσω σε καμιά περίπτωση.

Μια επιβλητική ορχηστρική εισαγωγή που δείχνει τα κοφτερά της δόντια παρόλο της ατμόσφαιρα που την διακατέχει. Άμεσα χαρίζουν πόνο στο ‘’ King of Pain’’ με ευάριθμα ακόρντα που γεμίζουν τον ήχο με ρευστό ατσάλι. Γρήγορο, κινητικότατο heavy metal΄με ποθεινή μελωδικότητα. Συγκλονιστικοί ρυθμοί, απανωτά σόλος και η φωνάρα του  Phil που παρόλο τραγουδά στα αγγλικά, ξεχωρίζει από μίλια ότι μιλάμε για γάλλο χάρη στην εξωτική του προφορά. Ευπρόσιτες μελωδίες από την τριπλή έγχορδη συμμαχία και μπετόχτιστοι ρυθμοί που θυμίζουν thrash κυκλοφορίες. Γενικότερα το ‘’Weird Visions’’ πιθανότατα να είναι ο πιο σκληρός τους δίσκος μέχρι τότε (και τώρα μη σου πω) και για μεγάλο ποσοστό αυτό οφείλεται στην παραγωγή.

Η πεντάδα των ADX είχε χημεία. Παραδειγματικοί συναγωνισμοί και ταιριαστές αλληλοσυναντήσεις των ήχων του καθενός από αυτούς.  Τα πάντα ακούγονται κοφτερά και επιθετικά, μια αντίδραση των ADX στην ολοένα αυξανόμενη σκληρότερα του metal ήχου. Από mild steel, σε ανοξείδωτο μεγίστων αντοχών. Οργανικός ήχος σε κάθε σύνθεση με την ηχώ καθενός από αυτές να στέλνει διαδοχικά κύματα δύναμης και επιβλητικότητας. Σύντομα ακούμε και δεύτερο ορχηστρικό (θα ακολουθήσει και τρίτο) και επιβεβαίωνεται ότι οι ADX λατρεύουν το φυσικό μεταλλικό ήχο. Τα ορχηστρικά τους δεν είναι τίποτα ατμοσφαιρικά ιντερλούδια ή εφετζίδικα σποτάκια. Μιλάμε για ολοκληρεμένες μεταλλικές προτάσεις που απλά δεν περιέχουν φωνητικά. Έτσι ο ακροατής επικεντρώνεται ολοκληρωτικά στους ήχους. Ένα άφωνο ντελίριο που δεν βασίζεται σε φωνητικές μελωδίες για να αποσπάσει την προσοχή του ωτακουστή. Μελωδικό thrash του (τότε) παρόντος ή σπιντάτο, καρυοθραυστικό heavy metal του παρελθόντος τους, πες το όπως θες. Τραγουδια όπως το ‘’ Behind the Mirror’’ κατακτούν και τους δυο αυτούς μουσικούς κόσμους χάρη στη ταχύτητα και τραχύτητα από τη μία αλλά και στις κιθαριστικές αρμονίες από την άλλη. Εξαιρετικές αλλαγές εξαπλωνουν τη φωτιά της απόλαυσης και στα 5:20 που διαρκεί το τραγούδι. Καιόμενα ηχητικά μονοπάτι από διπλές κιθάρες που δεν λυπούνται τίποτα και κανέναν ενώ όλη η μπάντα είναι αποφασισμένη να δοκιμάσει για το καλύτερο, ισχυρότερο και πιο εμπνευσμένο ήχο που έχουν δημιουργήσει ποτέ. Και επειδή λόγια μπορεί να γράψει ο καθένας, ακούμε το ‘’ Invasion’’ και βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα για το πόσο ισχύει κάτι τέτοιο. Ο δίσκος κλείνει με μια διασκευή στο ‘’Kill The King’’ των Rainbow που την έχουν κάνει σπιντάτη όπως δηλαδή παίζουν τα δικά τους τραγούδια αλλά η αλήθεια είναι ότι χάνεται η μαγεία του αυθεντικού. Αδιάφορη δηλαδή.