Eternal Tears of Sorrow - Sinner's Serenade

                Άλλαξαν αρκετά ονόματα μέχρι να καταλήξουν στο μεγάλο αλλά και αντιπροσωπευτικό Eternal Tears Of Sorrow. Βλέπεις, τα προηγούμενα χρόνια (1991-94) έπαιζαν σε πιο thrash ήχους. Είχαν άλλο τραγουδιστή, είχαν drummer κτλ. Το 1994, άλλαξαν όνομα διότι και ο ήχος τους μεταλλάχτηκε. Το death metal τους παραήταν μελωδικό ενώ οι στίχοι μελαγχολικοί και στενόχωροι. Δυο demos, από το οποίο το δεύτερο (Bard's Burial) περιέχει τρία τραγούδια,τα οποία τα συναντάμε και στο ντεμπούτο. Αφού κατάφεραν και υπέγραψαν στην μικρή Σουηδική X-Treme Records (η οποία κυκλοφόρησε ωραία πραγματάκια), το 1997 κυκλοφορεί το ‘’ Sinner's Serenade’’. Χωρίς μόνιμο drummer, με τρομερές μελωδίες και στίχους καθώς και ακραία φωνητικά. Τα ίδια και στον επόμενο δίσκο, με πιο καθαρό ήχο και την Spinefarm Records να τους υποστηρίζει. Σύντομα απέκτησαν δικό τους ήχο και πολλούς οπαδούς, η σύνθεση ολοκληρώθηκε και αρκετοί δίσκοι κυκλοφόρησαν (στο σύνολο επτά). Ο ήχος τους έχει καθαρίσει πολύ, ακούγονται αρκετά σαν τις άλλες διαφορετικές Βόρειες μπάντες που παίζουν έτσι, άλλα πάντοτε κυκλοφορούν ωραίες δουλειές με την τελευταία να έχει κλείσει τα τέσσερα χρόνια.
                Το ‘’ Sinner's Serenade’’ έγινε είκοσι χρονών. Από εκείνη την σύνθεση, μόνο ένας από τους δυο κιθαρίστες/πληκτράδες/προγραμματισμές τυμπάνων δεν είναι πλέον στην μπάντα. Αυτό λέει πολλά για τον τότε ήχο τους. Πολλά riffs, πολλά πλήκτρα και drum machine. Ο ήχος τους είναι δυνατός, οι μελωδίες ξεχειλίζουν αλλά πάντοτε με έντονη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα. Δεν λείπουν τα σόλος που φέρνουν την ουράνια κατάνυξη στους λάτρεις του Σουηδικού ήχου και μελωδίας. Τρισμύρια πλήκτρα που δημιουργούν ατμόσφαιρα, που σε θάβουν μέσα στο Φθινόπωρο, που σε καταριούνται με την μελαγχολική διάθεση τους. Σε συνδυασμό με το πολύ επίλεκτο και ταιριαστό στιχουργικό περιεχόμενο, τα πράγματα θρέφουν μαυρίλα στα αυτιά μας. Από την άλλη, τα φωνητικά δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό, απλά βαριά και παραμορφωμένα φωνητικά (δεν ενοχλούν βέβαια) όπως και το drum machine που πάντα στερείται από φυσικότητα αλλά και αυτό δεν κουράζει μιας και οι ρυθμοί είναι μεσαίας ταχύτητας, και το μονότονο, υπνωτικό τους βάδισμα συνεισφέρει στην ατμόσφαιρα.
                 Ο δίσκος έχει κάποια ελαττώματα. Βρώμικος ήχος, τεχνικούς περιορισμούς, εξώφυλλο που δεν ξεχωρίζουν οι λεπτομέρειες (ζωγραφιά σε σπήλαιο). Ακόμα και η φωτογράφιση της μπάντας δεν σε έλκει με το τζόκει –καπέλο, τα γυαλιά και τα γιλέκα. Αν ακούσεις όμως το ρυθμικό κόψιμο του ‘’ The Law of the Flames’’ και τις αρμονίες που οδηγούν στην οδό του ονείρου, θα χαθείς στον κόσμο τους. Αν ο ιός της ανησυχίας δεν εισβάλλει μέσα σου όσο το ‘’ Dirge’’ ξεδιπλώνεται και δεν σε ρημάξει με την ισορροπία στην μελαγχολική καφρίλα του ή όταν οχυρώνονται στις ακουστικές επάλξεις τους, τότε μάλλον δεν θα συμβεί ούτε αργότερα στον δίσκο, ούτε από άλλους πρεσβευτές του είδους. Αν σε ενοχλούν τα φωνητικά και είσαι της πιο γοτθικής σκηνής, δοκίμασε το σύντομο ορχηστρικό ‘’ Into the Deepest Waters’’ που βρίσκεται στην μέσα, σαν όαση. Δεν θα βρείτε στιγμή σε όλο το ’’ Sinner's Serenade’’ που να χρονοτριβεί χωρίς λόγος, που να αμελεί να τοποθετεί νάρκες μελωδίας που περιμένουν να εκραγούν μόλις φτάσει το λέιζερ στο σημείο που είναι τοποθετημένες.
                 Οι ταχύτητες δεν υπερβαίνουν τον μέσο όρο, πράγμα όμως που δεν ισχύει και για τα ηχητικά σαλπαρίσματα προς κάθε μελωδική νήσο. Φιλανδοί είναι, με τέτοιες μπάντες τους βγήκε η φήμη. Ακούστε το ‘’ My God, the Evil Wind’’ ή το σύντομο ‘’ Bard's Burial ‘’ και μη φοβάστε να κάνετε συγκρίσεις με τους άλλους συμπατριώτες τους (και αγαπημένους), Amorphis. Ο δίσκος κλείνει με ένα παλιό τραγούδι που αποδεικνύει ότι ο συνθετικός οίστρος ήταν παρών από την αρχή της δημιουργίας τους και θα συνέχιζε(ι) για πολλά χρόνια.