Furbowl - The Autumn Years

Πόσες και πόσες ...μεταλλάξεις δέχτηκε ή αγκάλιασε η metal μουσική σε αυτά τα 50+ χρόνια ύπαρξης της όχι απλά για να επιβιώσει αλλά για να κινήσει το ενδιαφέρον σε νέους οπαδούς. Στις αρχές των 90ς το death metal βρισκόνται στο ζενίθ του και χιλιάδες οπαδοί ασπάστηκαν τον ακραίο αυτό ήχο. Μια πενταετία αργότερα, κάποιες μπάντες άλλαξαν φορά ή ροή.Ειδικικότερα πολλές Σουηδικές μπάντες, ασπάστηκαν μια προοδευτική λογική για το πως θα έπρεπε να εξελιχτεί ο ήχος τους. Οι Carcass, οι Entombed, οι Cemetary, οι Furbowl διάλεξαν μια πιο groovάτη προσέγγιση, death n’ Roll metal. Οι ιδρύθηκαν το 1991 στη περιοχή του Kronoberg από δυο φίλους, τους Max Thornell και Johan Liiva. Ο πρώτος κάποια πλήκτρα και drums και ο δεύτερος τα έγχορδα και την φωνή. Πρώτα demos και ντεμπούτο το 1992 με το ‘’Those Shredded Dreams’’, αρκετά περίεργο και προοδευτικό, ξεφεύγοντας από τις death metal νόρμες που είχαν σαν βάση. Στη μπάντα προστίθεται ο Nicklas Stenemo ο οποίος ανέλαβε τις κιθάρες (και το πιάνο) και πλέον από την γνωστότατη Black Mark Production, κυκλοφόρησε το δεύτερο τους άλμπουμ,’’The Autumn Years’’ (1994). Ξεκάθαρο πλέον ότι το death metal τους περιόριζε γι αυτό και η μπάντα ρίχνει τους τίτλους τέλους της ενώ ο Liiva πάει στους γνωστότατους (πολύ αργότερα) Arch Enemy. Όταν φύγει και από αυτούς, οι δυο παλιοί φίλοι και συνάδελφοι με ένα νέο κιθαρίστα ξεκινούν τους Hearse το 2001 παίζοντας και πάλι αυτό το groovάτο Death 'n' Roll με αρκετούς δίσκους από τους οποίους ο τελευταίος κυκλοφορησε το 2009. Η μπάντα θεωρείται ενεργή ακόμα αλλά ο Johan Liiva έχει φύγει.

Μπορεί να μην έχετε ακούσει το συγκεκριμένο δίσκο αλλά από τα πρώτα δευτερόλεπτα θα νομίζετε ότι ακούγετε το ‘’Wolverine Blues’’ των Entombed. Μόνο που οι Furbowl έδρασαν νωρίτερα και άλλαξαν το ήχο πρωτύτερα των ετέρων Σουηδών. Η φωνή θα σας θυμίσει επίσης τους Cemetary  εποχής ‘’Godless Beauty/Black Vanity’’στις μελωδίες, αρκετά Type O’ Negative λόγω γοτθισμού αλλά και Arch Enemy λόγω κοινού τραγουδιστή. Ναι, όλα αυτά μα εδώ έχουμε μια αυθεντική μπάντα που μας κληροδότησε διαφορετικές επιρροές μέσα σε ένα death metal μείγμα. Το ‘’Cold World’’ ξεκαθαρίζει ότι υπάρχει ακόμα αυτή η ακραία αίσθηση ακόμα και αν οι κιθάρες ακούγονται ματωμένα μελωδικές. Αρκετά γκρουβάτο, με επιθετικά τύμπανα, σταθερή φωνή και κάποια εξαιρετικά σόλος που εδραιώνουν όλη τη σύνθεση. Η φωνή είναι τραχιά αλλά αρκετά καθαρή  παίζοντας ανάμεσα στο goth και στο death metal όπως και πολλά στοιχεία της μουσικής τους. Στο ‘’Dead & Gone’’ ματώνουν τα αυτάκια μας από τις επιβλητικές συγχορδίες ενώ οι ανατολίτικοι ρυθμοί (με βιολί) σε βρίσκουν απροετοίμαστο. Ανυπάκουοι ρυθμοί σιγοντάρουν τις πανούργες κιθαριστικές μελωδίες που σταμπάρουν τη σύνθεση με τη σφραγίδα της ποιότητας.

Άμεσο και σύντομο, με σόλος που σπέρνουν την καταστροφή το ‘’The Needle’’ με το γνωστό θέμα των ναρκωτικών, το  πονεμένο ‘’Weakend’’ με την βαριά ατμόσφαιρα από πίσω του, σμίγει τα riffs με τα πλήκτρα σε ένα οδυνηρό κρεσέντο (από αυτά τα σόλος σμιλεύονται αρνητικά συναισθήματα), διαβολεμένο βιολί στο ‘’Stabbed’’ που δολοπλοκεί ύπουλα ενώ ο φόρτος όγκου πέφτει στα τύμπανα, το επαναπαυτικό ορχηστρικό ‘’ Road Less Travelled’’ με τις ακουστικές κιθάρες. Κλείσιμο με το ‘’Still Breathing’’, την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση του δίσκου που τα έχει όλα. Αξιαγάπητες ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, καθαρά φωνητικά, εξευμενισμένοι ρυθμοί από τη μία,  εκσπλαχνικά riffs, εντυπωσιακά σόλος, ρυθμικά ξεσπάσματα, εμπλουτισμένες ηχητικές εμπνεύσεις και οργίλα φωνητικά από την άλλη. Ένας διαφορετικός δίσκος όπως ελάχιστοι στο είδος τους, ένα κράμα πολλών μετάλλων που σε κάποιους θα προκαλέσει το ενδιαφέρον, ιδιαιτέρως στους οπαδούς των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Πάντως αθλιότατο το εξώφυλλο, φωτοστιγμή από το βίντεοκλιπ του τραγουδιού ‘’Desertion’’ από τον προηγούμενο δίσκο τους.