Horrified - In the Garden of the Unearthly Delights

Η εξελικτική πορεία κάποιων συγκροτημάτων μέσα σε λίγα έτη, είναι σοκαριστική. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει συμβεί κάτι τέτοιο, Ελλάδα και εξωτερικό. Εκτελεστική και συνθετική εξέλιξη μιας και αλλάζουν και τα μέλη σαν άνθρωποι, αλλάζουν τα ακούσματα τους, αλλάζει το μουσικό περιβάλλον γύρω τους κ.ο.κ. Εάν γυρίσουμε στα τέλη των 80ς, συναντάμε στην Ελλάδα μπάντες που παίζανε thrash, είτε καθαρόαιμο είτε με εμβόλιμες punk/hardcore επιρροές. Και οι Αθηναίοι Horrified είναι ανάμεσα σε αυτές. Όταν το death metal άρχισε να κερδίζει έδαφος και κάποιοι δίσκοι να καταφθάνουν στο Ελλάντα και να τους ακούν οπαδοί (είτε μουσικοί είτε μελλοντικοί μουσικοί), πολλοί άρχισαν να στρέφουν τα ακούσματα και τα παιξίματα τους προς αυτό το νέο είδος. Η σύνθεση των Horrified αλλάζει, ο ήχος αλλάζει. Σταδιακά μπαίνουν και τα αδέρφια (Μητρόπουλοι, ο ένας έπαιζε στους Septicemia και ο άλλος στους Varathron) και η σύνθεση της μπάντας είναι πιο δυνατή από ποτέ, κυκλοφορώντας το δεύτερο ep τους ''The Ancient Whisper of Wisdom''. Ένα χρόνο αργότερα θα βγει το ντεμπούτο τους ''In the Garden of the Unearthly Delights'' που μαζί με τα αντίστοιχα ντεμπούτα των Nightfall,On Thorns I Lay και Septic Flesh είναι από τα καλύτερα εγχώρια death metal δείγματα της εποχής. Σύντομα όμως υπήρξαν προβλήματα στα εσώτερα της μπάντας η οποία μειώνεται σε τριμελής (τα αδέρφια και ο Gore=Κοντζιας στα φωνητικά, το τελευταίο αυθεντικό μέλος της μπάντας). Το ''Animal'' που θα βγει αρκετά αργότερα του ντεμπούτου (1998) θα διχάσει τους οπαδούς με το νέο του πρόσωπο, μακριά από το death metal ήχο που τους μάθαμε. Η αλήθεια είναι ότι και γω είχα απογοητευτεί και εξωστρακίσει πλέον τη μπάντα από τα ακούσματα μου αλλά μετά από πολλά χρόνια και ξανακούγοντας τον λέω ότι δεν είναι άσχημος δίσκος, απλά διαφορετικός. Τρίτη και τελευταία προσπάθεια με την προσθήκη του Άκη Καπράνου στα drums και ο death metal ήχος επιστρέφει στο ''Deus Diabolus Inversus''. Ωραίος δίσκος αλλά πήγε άπατος μιας και μάλλον οι οποδοί της μπάντας τους αγνόησαν παρόλο το πισωγύρισμα τους. Τα αδέρφια Μητρόπουλοι δημιούργησαν τους καταπληκτικούς Dirty Granny Tales που αξίζουν όχι μόνο στο οπτικό αλλά και στο ακουστικό κομμάτι ενώ τα μουσικά ίχνη του Gore χάθηκαν.

Ατμοσφαιρικό death metal λοιπόν και τι καλύτερο από το να δημιουργηθεί αυτή η ατμόσφαιρα το γρηγορότερο δυνατόν. Το ''The Awakening'' έχει αυτό το σκοπό και όντως καταφέρει να εκπληρώσει το στόχο του. Πολεμικά τύμπανα-κύμβαλα και βαριές συγχορδίες παρελαύνουν μέχρι να ακουστούν τα βορβορώδη φωνητικά του Gore δίνοντας την έναρξη του ''Elisaph''. Ξεχωριστός ήχος που γεννήθηκε στην Ελλάδα και ακουγόταν μόνο εδώ. Ίσως να φταίει η παραγωγή στα Molon Lave Studios, ίσως να φταίνε τα μουσικά όργανα που μοιραζόντουσαν πολλές φορές η τότε μουσική φουρνιά. Το θέμα είναι ότι μιλάμε για μοναδικό ήχο που προσωπικά λατρεύω. Δυστοπική ατμόσφαιρα, δαιμονισμένα φωνητικά, σφυρηλατημένα στην Άβυσσο riffs και καταδικαστικοί ρυθμοί που σε δένουν με τις αλυσίδες τους προς τον  Άδη. Στο '' Early Dawn Enraged '' ανεβαίνουν λίγο οι ταχύτητες, αποστατούν από τον ταφικό όγκο για χάρη της σαπισμένης τεχνικής. Και στις δυο διαφορετικές μεταξύ τους συνθέσεις θα κάνετε συγκρίσεις με τους πρώιμους Septic Flesh και αν σαν αρέσουν οι μέν, θα σας αρέσουν και οι δε. Συνεχίζουμε με ένα ακόμα ορχηστρικό και γυναικεία (Μίνα Μόρφη) αιθέρια/οπερατικά φωνητικά που θα σας θυμίσουν τους μεταγενέστερους Chaostar. Μιλάμε για ηχογραφήσεις του 1992, έτσι;

Συνεχίζουμε με το εκπληκτικό ''Down at the Valley of the Great Encounter ''. Εδώ το φως πεθαίνει ολοκληρωτικά. Αρμονικές κιθάρες και ροή πλήκτρων από τη μία, τερατώδη φωνητικά από την άλλη. Κόψιμο στη μέση για φλάουτο και γυναικεία φωνητικά σαν από Αρχαιοελληνική τελετουργία μαζί με τυμπανιστικούς διθύραμβους και επιστροφή σε death metal στοιχεία για ερωτική συνουσία. Ο ρυθμός είναι τόσο κολλητικός που δεν σταματάς να συγχρονίζεσαι μαζί του σε όλη τη διάρκεια του. Άναστρο αλλά μελωδικό. Το φλάουτο μας επισκέπτεται ξανά στο ''Dying Forest'' πριν μας οδηγήσει στους ηχητικούς του λαβύρινθους. Επί την ευκαιρία, εξωφυλλάρα Giger μιας και μιλάμε για προσανατολισμούς και πολυπλοκότητες. Κάτι από ελληνικό ethnic στο επόμενο λεπτό πριν το ''Poetry of War'' ανοίξει τις πύλες του και σε οπαδούς των Deicide και Obituary. Τεχνικό, ογκώδες, επιθετικό χωρίς να ακούγεται τραχύ χάρη στις μελωδίες που το συνοδεύουν. Ειδικά στο ''Unbridled God ''που οι κιθάρες θρηνούν οργισμένα και κάθε λέξη βγάζει παθιασμένο μίσος. Ακουστικά κιθαριστικά περάσματα ανάμεσα στο ηχητικό χάος κάνει την αντίθεση ακόμα εντονότερη. Μενεστρέλοι μιας άλλης εποχής, οι Horrified κατάφεραν να φιλτράρουν τις death metal επιρροές τους μέσω ατμόσφαιρας και φολκ ιντερλουδίων και να δημιουργήσουν ένα πανέμορφο άλμπουμ που στέκεται αγέρωχο δεκαετίες αργότερα.