Leviticus - Setting Fire to the Earth

To hard rock/metal με Χριστιανικό στίχο (white metal αν προτιμάτε) έγινε αρκετά διάσημο στην Αμερικάνικη ήπειρο, ειδικά προς το δεύτερο μισό των 80ς. Εννοείται ότι μέχρι και σήμερα υπάρχουν ή και δημιουργούνται εκ του νέου καινούριες μπάντες αλλά τότε ήταν το αποκορύφωμα. Ακόμα και στα cds έβρισκες τηλέφωνα από πάστορες και εκκλησίες για βοήθεια και συμβουλές. Η Ευρώπη ήταν πιο διακριτική και προσεκτική με τέτοια θέματα και οι αντίστοιχες μπάντες πολύ λιγότερες (ελάχιστες για την ακρίβεια). Μια από αυτές υπήρξαν οι Σουηδοί Leviticus που είναι μάλιστα και από τις αρχαιότερες. Ξεκίνησαν το 1981 παίζοντας hard 'n' heavy έχοντας Χριστιανικό στίχο τραγουδισμένο στη μητρική τους γλώσσα. Οι δυο (αδέρφια;) Andersson και ο αρχηγός/κιθαρίστας/synths/συνθέτης/στιχουργός/τραγουδιστής, ακόμα και παραγωγός Björn Stigsson αποτελούν την πρώτη συνθετική τριάδα της μπάντας στο ep ''stå och titta på '' που κυκλοφόρησε από την Stanley & Andrew Music που ειδικευόταν στη Χριστιανική μουσική. Από την ίδια εταιρία και πάντοτε στη μητρική τους γλώσσα, το 1983 θα βγει με τις ευλογίες του Θεού το ''Jag skall segra!'' το οποίο ένα χρόνο αργότερα και μέσω της Talking Music θα κυκλοφορήσει ως ''I Shall Conquer'' με όλα πλέον τα τραγούδια στα Αγγλικά στη προσπάθεια τους να προσεγγίσουν/προσυλητίσουν περισσότερους οπαδούς/νεαρούς Χριστιανούς. Η αλήθεια είναι ότι με αυτές τις εταιρίες από πίσω τους δεν κατάφεραν παρά να φτάσουν σε λίγες εκατοντάδες αυτιά παραπάνω. Το δεύτερο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, '' The Strongest Power'' είναι και πάλι ένα πολύ ωραίο ηχητικό κόσμημα στο χώρο του hard 'n' heavy και πραγματικά το απολαμβάνω σε κάθε άκουσμα. Τρίτη και σκληρότερη στιγμή της καριέρας τους, το ''Setting Fire To Earth'', ο πρώτος μετά την αποχώρηση του βασικού τραγουδιστή/μπασίστα Håkan Andersson. Η θέση του αναπληρώθηκε από δυο άτομα και με τη νέα σύνθεση ακούσαμε το 1987 περισσότερο heavy metal και λιγότερο hard rock. Αλλαγές πάλι στη σύνθεση στις θέσεις των τραγουδιστή και μπασίστα και το Knights Of Heaven κλείνει την αυλαία με τον καλύτερο τρόπο. Κρίμα που με τέτοιες εταιριούλες αλλά και εσωτερικά προβλήματα ποτέ δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε πολύ κόσμο και διαλύθηκαν. Βέβαια φταίει ότι στόχευαν και συγκεκριμένα μερίδα οπαδών και δεν βρίσκεις και πολλούς στο χώρο της σκληρής μουσικής.Πάντως στα 90ς o Björn Stigsson (και με τον Håkan Andersson τα πρώτα χρόνια)  συνέχισε με τους XT στο ίδιο ηχητικό και στιχουργικό ύγος. Οι Leviticus είναι και πάλι ενεργοί με την αυθεντική τριάδα συν τον τελευταίο τραγουδιστή από το 2011 αλλά χωρίς νέο υλικό. Έτσι και αλλιως μιλάμε για 60αρηδες (με τον Björn στα 72).

Το ''Flames of Fire'' ανοίγει το δίσκο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μελωδικό heavy metal με πιασάρικες αρμονίες που πληκτρολογούν τα σωστά κουμπιά της καρδιάς σου. Απλοικός ρυθμός μεν, καλπάζοντας δε. Η φωνή του Terry (δυστυχώς τραγουδά μόνο σε αυτό το δίσκο των Leviticus) πιάνει ψηλές οκτάβες χωρίς να καταπονείται στο ελάχιστο, τουλάχιστον έτσι ακούγεται. Μόνο το ουρλιαχτό που βγάζει στο τέλος του τραγουδιού είναι παραπάνω από αρκετό για να μας πείσει.Οι κιθάρες σφαδάζουν γράφοντας τις δικές τους ιερές Γραφές στο hard 'n' heavy ήχο. Μακάρι να είχαμε περισσότερα τέτοια τραγούδια στο δίσκο μιας και το ''Saved'' ξεκινά ελαφρώς μουδιασμένα (με πιο μέτρια στιγμή του δίσκου το ''Get Up'') και ξεσπά μόνο στο ρεφρέν με παθιασμένο Χριστιανικό στίχο. Υπάρχει ροή στις κιθάρες και καλοπαιγμένο σόλο αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Πάντως ο Björn Stigsson είναι αναμφισβήτητα εξαιρετικός κιθαρίστας και φαίνεται από τον τρόπο που ξεδιπλώνει τις ικανότητες του στο προσωπικό χρόνο που του δίνεται στα σόλος.

Ο δίσκος κυλάει όμορφα χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα από τους Αμερικανούς συναδέλφους και ομόθρησκους. Το ''The First and the Last '' φέρνει και πάλι ηχητική δύναμη και μεγάλη πίστωση σε αυτό πρέπει να δώσουμε στον μπασίστα Ez Gomér που δίνει στο αντίστοιχο όργανο την απαραίτηση προσοχή και ευλάβεια. Να σημειωθεί εδώ ότι αυτός όπως και ο τραγουδιστής ''τσιμπήθηκαν'' από τους Jet Circus και όσοι ευχαριστηθείτε το παρόν άκουσμα, να δώσετε επίσης σημασία σε αυτούς. Το ''Believer'' δεν με συγκινεί ιδιαίτερα στο πρώτο μισό του αλλά η αλλαγή του στα μισά το κάνει πιο ενδιάφερον. Το μπάσο σε ρίχνει στα γόνατα, τα τύμπανα στρώνουν το δρόμο της παρέλασης των φωνητικών μιας και φτάνουν στο σημείο να ''ψέλνουν΄΄ χορωδιακά, πάντοτε μέσα από ένα heavy metal πρίσμα. Το ''Don't Go Out'' είναι από τα πιο ρυθμικά του δίσκου με ένα διασκεδαστικό τόνο, καταφύγιο για πιο πιασάρικες/εμπορικές αρμονίες.

Η δεύτερη μεριά ξεκινά ευψυχωτικά με το ''Elijah on Carmel''. Τώρα τι να γράψω; Εμένα μου θύμισε Titan Force/Jag Panzer για να καταλάβετε τι εννοώ. Αμερικάνικης κοπής Power Metal. Υψίσυχνα φωνητικά που δεν υστερούν σε τίποτα και δεν κολλάνε πουθενά, πολεμική ρυθμική ιππασία και  ευλογημένες συγχορδίες που εγείρουν δύναμη και νικητήρια αίσθηση. Σαφέστερα μελωδικότερο το ''The Suffering Servant΄΄ εμπεριέχοντας και κάποιες ακουστικές κιθάρες αλλά πάντοτε με τα απαραίτητα ξεσπάσματα. Η power ballad φτάνει τελευταία (Love Is Love), έντονα συναισθηματικά φορτισμένη και ακούγεται πολύ εκφραστική. Τα περισσότερα εύσημα στον τραγουδιστή της μπάντας (ο οποίος συνοδεύεται και από κάποια δεύτερα φωνητικά, γυναικεία και αντρικά) αλλά και στις κιθαριστικές μελωδίες που αφυπνούν τον θετικό εσωτερισμό μας.  Η διαθήκη του ''Setting Fire To Earth'' ίσως να μην είναι μεγάλη ή σημαντική αλλά σίγουρα υπάρχει παρακαταθήκη για αυτούς που θέλουν απόθεμα από Χριστιανικό hard rock/metal.