Lizzy Borden - Love You to Pieces

Λίγο πολύ, τα πράγματα γύρω από τους Lizzy Borden είναι γνωστά στο μεταλλικό κοινό μιας και υπήρξαν (και είναι ακόμα) μια δημοφιλής μπάντα. Το συγκρότημα από το Λος Άντζελες δημιουργήθηκε πίσω στο μακρινό 1983 και πήρε το όνομα από μια κοπέλα με το ίδιο όνομα που σκότωσε τον πατέρα της και την μητριά της με τσεκούρι. Κάπως έτσι, ο ένας εκ των αδερφών Harges, υιοθέτησε το όνομα αλλά το image αυτής της κοπέλας-δολοφόνου κρατώντας συχνά εκτός από το μικρόφωνο της μπάντας, και ένα τσεκούρι. Ο μικρότερος κατά δυο χρόνια αδερφός, περιορίστηκε στο να κρατά ΜΟΝΟ τις μπακέτες. Η μπάντα συμπληρώθηκε με δυο κιθαρίστες (Matuzak και Allen) ενώ το μπάσο ανέλαβε ο Mike Davis, μια δυναμική πενταμελής συνθετική ΟΜΑΔΑ. Αν θυμάμαι καλά, οι αδερφοί Harges ήταν γόνοι πλούσιας οικογένειας και δεν δυσκολεύτηκαν να αγοράσουν όργανα ή να βρουν στούντιο να ηχογραφήσουν τα πρώτα τους τραγούδια. Έτσι, σύντομα βρέθηκε και το συμβόλαιο από την Metal Blade και μετά από ένα ep ''Give 'Em the Axe '' ήρθε το ωμό ''Love You to Pieces'' για να κερδίσει ΟΛΟ το μεταλλικό κοινό. Αποχώρηση του Matuzak και είσοδος του Alex Nelson με το 'Menace to Society'' είναι εξίσου εκπληκτικό. Ούτε αυτός στέριωσε, ήρθε ο Joe Holmes για το ''Visual Lies'', ίσως και το καλύτερο τους άλμπουμ, σίγουρα το πιο ώριμο συνθετικά. Αυτή τη φορά μαζί με τον Holmes, αποχώρησε και ο Allen που ήταν από την αρχή εκεί. Με δυο νέους κιθαρίστες (με πιο hard rock υπόβαθρο) βγαίνει το ''Master of Disguise'' το 1989 και δείχνει ένα καινούριο πρόσωπο, και πάλι όμως πολύ καλό. Πολλά εσωτερικά προβλήματα και η μπάντα διαλύεται στα 90ς. Επέστρεψαν στα 00ς, πάντοτε μέσω της Metal Blade, με δυο νέους δίσκους με αρκετές καλές στιγμές, σίγουρα κατώτερα του 80ς υλικού τους. Τα αδέρφια Harges (μαζί με κάποιους guest συναδέλφους) ξαναχτύπησαν για τελευταία φορά πίσω στο 2018 με το ''My Midnight Things '' το οποίο ακούγεται πολύ ευχάριστα και πάλι. Ποτέ κακός δίσκος, απλά αγαπάμε τα πρώτα τέσσερα παραπάνω...

Κάτι σαν ανεστραμμένο μήνυμα και heavy ρυθμός για αρχή. Τα τραγούδια του ep δεν μπήκαν στο δίσκο άρα κανείς δεν ήξερε πως θα ακούγεται το νέο υλικό. Με το που γυρνάει η βελόνα και ακούγεται ο συγκεκριμένος ρυθμός, ξέρεις ότι κάτι καλό θα βγεί από τα ηχεία. Και αυτό συμβαίνει. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν, μανιάκές δισολίες,ξύπνημα αισθήσεων. Τα φωνητικά του Lizzy παρανοικά, σαν ενός ψυχοπαθή. Μα και πως να μην είναι; Ξεκινά το ''Psychopath '' και ακούγεται η φωνή του να ψυθιρίζει ''I want to play…'' όσο το μπάσο  ακούγεται απόκρυφο και αρχέγονο συνάμα. Όλη η ομάδα αρχίζει να συνεισφέρει (αν και συνθετικά ανήκει στους Borden/Allen) και φόβος τρυπώνει μέσα στα αυτιά σου ακόμα και αν ακούγεται πιο μελωδικό από το εναρκτήριο τραγούδι. Ύπουλο, με τρομερές αρμονίες, ένρινες κα έγχορδες. Το ''Save Me'' ξεκινά μελωδικά και σταδιακά ελευθερώνεται οργισμένα. Μπομπάτη παραγωγή για την εποχή, μπήκαν οι καλύτεροι (Brian Slagel/Randy Burns) πίσω από τις κονσόλες για μέγιστα αποτελέσματα. Προς το τέλος οι κιθάρες σολάρουν ασταμάτητα μέχρι να σβήσει ο ήλ...το τραγούδι. Παθιασμένοι ρυθμοί μας θρέφουν ενέργεια για να μας την πάρουν μέσω headbanging στη συνέχεια. Το ομώνυμο έρχεται να επισφραγίσει  ότι οι Lizzy Borden ήρθαν για να μείνουν (1985). Παρακολουθείστε το ''The Murderess Metal Road Show Live'' και δείτε πως και πόσο παθιασμένα τραγουδά και υποδύεται τον ρόλο του. Και φωνή-κρύσταλλο. Ότι άκουγες στο βινύλιο, το ζούσες και στη σκηνή χάρη στην εκπληκτική παρουσία (δείτε το σημείο που  αποχωρεί ο Lizzy για να φυτέψουν τους ανίερους σπόρους-riffs τους). Ύμνος.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το περήφανο ''American Metal'' (σύνθεση μόνο του Lizzy). Είναι Αμερικανοί, παίζουν metal και το δηλώνουν όχι μόνο με λόγια αλλά και πράξεις. Τσιρίδες που άνετα θα έμπαιναν σε αυτό που λέμε US Power Metal. Λειτουργεί σαν μοχλός ώθησης της ρυθμικής χιονοστιβάδας. Σαν κουβάς αποθήκευσης των σταγόνων αίματος και ιδρώτα που στάζουν από τις χορδές. Εξαιρετική αλλαγή-γύρισμα  στη μέση του τραγουδιού και βρίσκεσαι ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά. Στο ''Flesheater'' ακούμε από τους πιο σεξουαλικούς στίχους που έχουμε συναντήσει ποτέ (οι κυρίες της PMRC θα έπαθαν πολλά εγκεφαλικά). Η φόρμουλα τελειότητας δεν νερώνεται ούτε στη συνέχεια και γι αυτό ακούμε μεταλλικές ηχητικές ηδονές σαν τα ''Warfare'' ή το μειντενικό ''Godiva'' . Μέχρι να ακουστεί και η τελευταίο νότα του ''Rod of Iron'', η αποπλάνηση συνεχίζεται με τσιτωμένες τααχύτητες, ισχυρά σολαρίσματα, εκλεκτές μελωδίες και ουρλιαχτά από άλλη διάσταση (και με δόσεις σχιζοφρένειας). ΜΝΗΜΕΙΟ των 80ς!