MARTYR - Hopeless Hopes

Το 2005 οι Καναδοί θεούληδες Voivod έχασαν το κιθαρίστα τους, Piggy (Denis D'Amour) από καρκίνο. Ένα χρόνο αργότερο κυκλοφόρησαν το ‘’Katorz’’ , τον δέκατοτεταρτο δίσκο τους (quatorz για του γαλλομαθείς) που είναι ο πρώτος δίσκος που περιέχει κιθαριστικά μέρη του Piggy ενώ έχει ήδη απεβιώσει. Κάτι είναι και αυτό. Όμως, στο συναυλιακό τομέα έπρεπε να υπάρξει κάποιος αντικαταστάτης και τα μέρη του δεν τα λες και εύκολα. Τι πιο λογικό και ταιριαστό να θέλεις ένα ΠΑΙΧΤΑΡΑ, Καναδό και οπαδό των Voivod να τον αντικαταστήσει. Ε αυτός ήταν ο Daniel Mongrain, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος  των Martyr (μαζί με τον αδερφο του François Mongrain) που μπήκε στις τάξεις των Voivod το 2008  και ακόμα είναι εκεί. Δυστυχώς οι υπερβολικές υποχρεώσεις του με τη νέα μπάντα ήταν και το τέλος των Martyr που από το 1994 μέχρι και το 2012 κατάφεραν να μας χαρίσουν τρεις ΥΠΕΡΔΙΣΚΑΡΕΣ τεχνικού death metal. Ήδη στο πρώτο demo τους απέδειξαν την τεχνική και συνθετική ανωτερότητα τους σε σχέση με πολλές άλλες μπάντες αλλά τελικά το ντεμπούτο ‘’Hopeless Hopes’’ κυκλοφόρησε αυτοχρηματοδοτούμενα στα τέλη του ’97. Την ίδια χρονιά αντικαθιστάται και ο drummer και συνεχίζουν να μας κάνουν μάρτυρες της εκπληκτικής τους μουσικής με το ‘’ Warp Zone’’ του 2000, και πάλι αυτοχρηματοδοτούμενα. Τελικά υπογράφουν με την Galy Records  η οποία το ξανακυκλοφορεί με το λογότυπο της. Το 2002 χάνουν το δεύτερο κιθαρίστα τους και τους πηγαίνει πίσω. Τρίτος και τελευταίος δίσκος, το επίσης εκπληκτικό ‘’ Feeding the Abscess’’ του 2006. ΤΡΙΑ στα ΤΡΙΑ. Για όσους θέλουν το death metal του τεχνικό αλλά όχι βαρετό, οι Martyr είναι μονόδρομος.

Βασικός συνθέτης του ντεμπούτου είναι ο Daniel Mongrain. Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι τα περισσότερα τραγούδια είναι συνθετικό αποτέλεσμα δικό του μαζί με κάποιο συνάδελφο του ενώ δεν λείπουν και τίτλοι που είναι καθαρά δικές τους συνθετικές εμπνεύσεις. Σε κάποια  συνισφέρει ο άλλος κιθαρίστα Pier-Luc Lampron , σε ένα (Elementals) ο ντράμμερ François Richard ενώ δεν λείπου και συνθέσεις που συνεργάζεται με τον αδερφό του, Francois, που έχει γράψει σχεδόν τα άπαντα των στίχων μιας και είναι ο κύριος τραγουδιστής της μπάντας (τραγουδά και ο Daniel σε αρκετά σημεία). Ακετά καλή παραγωγή από τον Miguel Sanchez, όμορφο και περίεργο εξώφυλλο και πανέξυπνος τίτλος δίσκος.

Αν μιλάς για τεχνικό death metal και στο μυαλό δεν σου έρχονται μεταγενέστεροι Death και Atheist, κάτι δεν πάει καλά. Εδώ έχουμε πολλές ομοιότητες στον ήχο και στο τρόπο που προσεγγίζονται οι ενορχηστρώσεις χωρίς βέβαια καμιά στιγμή να νιώθεις ότι ακούς κάτι δανεισμένο. Δεν  υπάρχει τέτοια ανάγκη. Αν τα μέλη των Martyr ζούσαν  στη Florida, σίγουρα θα τους είχε τσιμπήσει ο Chuck ή θα ήταν μέλη των ‘’Άθεων’’. Θυμοειδές παίξιμο, οργίλοι ρυθμοί και φωνητικά που θυμίζουν τον Αείμνηστο. Δεν το συζητάμε καν για την μουσική παιδεία, τα παλικάρια είναι ιδιαίτερα σε όλους τους τομείς. Συγκοινωνούν μεταξύ τους νοητικά και εκτελούν τις σκέψεις του μυαλού τους σε νότες με ακεστήριο  σκοπό. Ξέφρενες ταχύτητες που δεν λογίζουν τίποτα, διαμορφώνουν το ηχοδρόμιο που θα περάσουν έγχορδες μορφές. Πολυδουλεμένες και μυριοεπίπεδες ενορχηστρώσεις δημιουργούν μεταβαλλόμενες μελωδίες από όλα τα όργανα. Μόνο τα φωνητικά ακούγονται θνηστά και προσβάσιμα. Μουσικά, τα πάντα ακούγονται απρόσιτα και διαστημικά, διατηρώντας όμως ήχους που μπορεί να τους συλλάβει ανθρώπινο αυτί και να τους κάνει κομμάτι τους. Το ηχητικό μένος τους, φοράει το προσωπείο της δημιουργικότητας και την ποικιλίας. Λατρέψτε το φτεροκόπημα των συγχορδιών σε μπάσα και κιθάρες και ακολουθείστε τα σε ύψη που άλλα ακούσματα θα σας φανούν μικροσκοπικά και ελάχιστης τεχνικής (όχι και μουσικής πάντοτε) αξίας. Ανούσιο να εξετάσουμε χωρισμένα τον απειλητικό κόσμο του ‘’Hopeless Hopes’’.  Εξελίσσεται σαν σύνολο μέσα σε πενήντα λεπτά προκαλώντας, αμφισβητώντας, δοκιμάζοντας. Το οφείλει η Μουσική και η Τέχνη γενικότερα.  Δεν προσποιούνται, τολμούν να διαλύσουν  μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, μέσα από μια αλλαγή ρυθμού ή ενός υπερβατικού riff κάτι που μπορεί να άρχισε να ακούγεται γνώριμο στον ακροατή ώστε να μπορεί να το απομνημονεύσει. Δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Προπορευτές στο συγκεκριμένο ήχο, μαζί βέβαια με τα ΜΕΓΑΛΑ συγκροτήματα που αφήσαν το στίγμα τους στη μουσική μας. Και ενώ κάποιοι (πολύ σωστά) μνημονεύονται συχνά, οι Martyr απολαμβάνουν μικρό κομμάτι από τη πίτα και τις δάφνες που θα έπρεπε να είναι στεφανωμένοι.