Meanstreak - Roadkill

               Όλοι γνωρίζουμε τους Dream Theater. Έχουμε όλοι απολαύσει τις τεχνικές ικανότητες του John Petrucci στις κιθάρες, του Mike Portnoy στα ντραμς ή του John Myung στο μπάσο. Πόσοι έχουμε ακούσει όμως τις συζύγους τους να παίζουν εκρηκτικό Power/Thrash Metal; Οι Meanstreak, για τις οποίες γίνεται ο λόγος, είναι μια πενταμελής μπάντα που αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από γυναίκες μουσικούς. Τρείς από αυτές, παντρεύτηκαν τα παραπάνω νυν και πρώην μέλη των Dream Theater. Δεν θα έπρεπε όμως να λογίζονται και να συζητιούνται μόνο γι αυτό. Από το 1985 που δημιουργήθηκαν (την ίδια χρονιά με τους D.T. δηλαδή), επέλεξαν το περιπετειώδες και δυναμικό metal. Το τραγούδι τους ‘’ "Lost Stranger" μπήκε στην συλλογή (‘’ L'Amour Rocks’’) της μικρής Mercenary Records το 1987 και την επόμενη χρονιά η συγκεκριμένη εταιρία κυκλοφόρησε το ντεμπούτο και μοναδικό τους δίσκο ‘’Roadkill’’. Ακολούθησαν δυο ντέμο-κασέτες που δεν κατάφεραν όμως να βρουν ένα συμβόλαιο και το 1994 διαλύθηκαν για να ασχοληθούν με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις…
              Και ενώ κάποιοι παίζανε πολύ πιο μελωδικά (και λιγότερο τεχνικά τότε) στο ‘’When Dream And Day Unite’’, στο ‘’Roadkill’’ οι κυρίες τους βάζουν τα γυαλιά. Δυναμικές συνθέσεις, αρκετά τραχιές, γρήγορες, με μόνο τα φωνητικά να θυμίζουν (σχετικά) το αδύναμο φύλο. Μπασογραμμές που σπάνε ραχοκοκαλιές, ριφολαγνία μέχρι οργασμού, αβίαστο και ρυθμικό κοπάνημα μέχρι λυτρώσεως. Συνθέσεις σαν το ‘’ Searching Forever’’ δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες μπάντες του είδους, το αντίθετο θα έλεγα. Οι μελωδίες δεν κρύβονται, τα φωνητικά τραβάνε α λα U.S. Power, τα riffs κερνάνε πόρωση και η γέννηση καταστροφικών ρυθμών είναι πραγματικότητα. Όποιος τις αμφισβήτησε, υπάρχει τιμωρία για τα αυτάκια τους. Μισή ώρα Νεουορκέζικα βασανιστήρια από πέντε δεσποινίδες που ξεσπούν στα όργανα τους. Η παραγωγή του Alex Perialas είναι θαυματουργή και έχοντας κάνει τις αντίστοιχες σε πολύ μεγάλες γνωστές thrash metal μπάντες, γνωρίζει το αντικείμενο πολύ καλά. Ο ήχος είναι γεμάτος δυναμισμό και η κινητικότητα του ήχου των Meanstreak εμφανέστατη σε κάθε λεπτό.
              Οκ ,το εξώφυλλο δεν είναι καλό. Θέλει να αντικατοπτρίσει το όνομα του δίσκου. Καλύτερα να τις έδειχνε να παίζουν ζωντανά μπροστά σε κόσμο μέσα στους δρόμους. Και να παίζουν το ‘’ It Seems to Me’’ ή το ‘’ Nostradamus’’ και να προσκυνά το πλήθος. Να παρασέρνουν με τους μεταλλικούς τους σκοπούς, να συντονίζουν με τα νευροπαθιασμένα τους κουρδίσματα. Και αν το θέλετε πιο heavy και λιγότερο thrashy, υπάρχει το ‘’ Lost Stranger’’ για εσάς. Με κάθε ειλικρίνεια, ο δίσκος δεν είναι ότι καλύτερο θα ακούσετε. Αλλά πόσες all-female μπάντες ξέρετε στα 80ς και μάλιστα να παίζουν τόσο σκληρά; Και μόνο αυτό, τις ανεβάζει στην εκτίμηση μου. Πόσο μάλλον όταν ακούω τις οκτάβες να ανεβαίνουν επικίνδυνα στο ‘’The Warning’’ ,χωρίς προειδοποίηση κιόλας, ενώ εκτελεστικά τα πάντα σε παγιδεύουν σε ένα ηχητικό ολοκαύτωμα Το πειραματικό (στα κρουστά) ‘’ The Congregation ‘’ κλείνει ένα ακόμα κεφάλαιο στην συμφωνία ενόργανης μουσικής και ακουστικής απόλαυσης και εμείς δεν έχουμε παρά να το διαβάσουμε-ακούσουμε.