Melechesh - Djinn

Είμαι πρωτοδισκάκιας. Ισχύει. Και είναι λογικό αυτό μιας και η πρώτη επαφή με μια νέα μπάντα είναι αυτό που σε συνεπαίρνει. Πολύ πιθανό η μπάντα να έχει παγιώσει το συγκεκριμένο στυλ, να επαναλαμβάνεται ή τέλος πάντων να μην μπορεί να ενθουσιάσει ξανά τον ακροατή (πρόβλημα του ιδίου βεβαίως). Όλα αυτά δεν είναι βέβαια κάποιος κανόνας. Για παράδειγμα οι Melechesh (ο βασιλιάς της φωτιάς) από το Ισραήλ (βασικά δυο Ισραηλινά μέλη και ένας (Moloch) από την Παλαιστήνη) που ένωσαν τις δυνάμεις τους για την αγάπη της μουσικής. Μιλάμε για μια μπάντα που δημιουργήθηκε το 1993 και έπαιζε black/death metal σε μια χώρα που δεν διευκόλυνε σε τίποτα και για κανένα λόγο οπαδούς τέτοιας μουσικής. Το 1996 κυκλοφορεί το ντεμπούτο ''As Jerusalem Burns... Al'Intisar'' το οποίο ναι μεν είναι ωραίο και καλοπαιγμένο black/death αλλά δεν ξεχωρίζει για κάποιον λόγο πέρας της χώρας προελεύσεως. Αρκετά κοινότυπο σαν ήχος, μέτρια παραγωγή (τοπική), συνθέσεις που δεν ρίσκαραν. Και εκτός από αυτα, άλλα πολλά προβλήματα, όχι αστεία. Μέχρι που χρειάστηκε να μετακομίσουν στην φιλελεύθερη Ολλανδία για να συνεχίσουν σαν συγκρότημα. Το ταξίδι έκαναν οι Ashmedi και Moloch και στην νέα τους πλέον πατρίδα δημιούργησαν το ''Djinn'', ένας εξαιρετικός δίσκος που μπορεί να συγκριθεί μόνο με Nile και Absu για να καταλάβετε το μέγεθος της αξίας του. Ειδικά η προσθήκη του Proscriptor πίσω από τα drum kits ήταν χρυση μεταγραφή. Το συμβόλαιο με την Osmose έφερε και άλλους δίσκους όπως το ''Sphynx'' (ίσως το κορυφαίο τους) και το ελαφρώς μελωδικότερο και πιο folkish ''Emissaries''με τον Proscriptor πλέον να έχει αποχωρήσει. Η μπάντα πλέον είναι μεγάλου βεληνεκούς, τους αποκτά η Nuclear Blast και ακολουθούν τα ''The Epigenesis'' (2010) και ''Enki'' (2015), ακόμα πιο μελωδικά και με παραδοσειακά στοιχεία με τρομερές παραγωγές και πλούσιες ενορχηστρώσεις προσφέροντας δίσκους-διαμάντια. Άρα τουλάχιστον στα αυτιά του γράφοντα, το ντεμπούτο είναι η πιο μέτρια στιγμή της δισκογραφίας τους. Έχουμε πάρα πολλά χρόνια να ακούσουμε νέο υλικό και νομίζω τώρα θα ήταν η τέλεια στιγμή να ενώσουν οι δυο τους τις δυνάμεις τους για μια ακόμα φορά.

Από το εναρκτήριο, ορχηστρικό ''Whispers from the Tower'' συνειδητοποιείς την τεράστια ηχητική στροφή που έχουν κάνει σε σχέση με το ντεμπούτο. Μεγάλη χρήση παραδοσιακών οργάνων, εκτελεστική βελτίωση, πλούσιες ενορχηστρώσεις, τουμπανιάρικη παραγωγή (δεν είναι τέλεια)  χωρίς να μπουκώνει και αυτός ο λατρευτός ήχος στα κρουστά που μόνο ο Proscriptor μπορεί να δημιουργήσει. Το ''Genies, Sorcerers and Mesopotamian Nights '' (που έγινε και το πρώτο βίντεοκλιπ τους) δείχνει με τον πιο απλό τρόπο που έχουν σκοπό να κινηθούν στιχουργικά και ηχητικά στον δεύτερο τους δίσκο. Οι κιθάρες σε σκλαβώνουν με τις αρμονίες τους, οι ρυθμοί είναι επιτακτικοί και σε κρατούν σε εγρήγορση κάθε δευτερόλεπτο. Τσιριχτά, blackίζοντα φωνητικά,  ανατολίτικες πανδημικές μελωδίες, πηγαίες από την πατρίδα τους (όπως και η θεματολογία), παίξιμο στην κόψη του... σίμιταρ.

Για να αναλογιστείτε πόσο διαδραστικό ρόλο παίζουν τα τύμπανα/κρουστά στο συγκεκριμένο δίσκο ακούστε το ''A Summoning of Ifrit and Genii'' και προσπαθείστε να μην ακολουθήσετε το σκοπό του. Αδύνατον. Μαγευτικό. Μέτρια ταχύτητα γενικότερα, καθαρότερα φωνητικά, αλλαγές στη φορά και στο παίξιμο συχνά, πολλές ιδέες στους ρυθμούς και τις συγχορδίες που σε συνδυασμό δημιουργούν έναν εθιστικό ήχο που ούτε τζίνι δεν μπορεί να εκπληρώσει. Εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό χάρη στη διορατικότητα που χρησιμοποιείται στο εκτελεστικό ξεφάντωμα των κοντά οκτώ λεπτών. Το λες και progressive με την πραγματική έννοια του όρου και όχι αυτή που συνήθως μολύνει τη συγκεκριμένη λέξη. Τρίτος συνεχόμενος τίτλος τραγουδιού με τη λέξη τζίνι (Wardjinn) και εδώ τα πάντα παίρνουν φωτιά. Υπερταχύτητες,το μονοπάτι των αναθεματισμένων. Τα τζίνις είναι κακόβουλα όντα και η μοχθηρότητα περνάει και στη μουσική που έχει δημιουργηθεί για αυτά. Πρωτόγονοι ρυθμοί, δηλητήριο στα φωνητικά, σφαγή  στα έγχορδα μηχανήματα βασανισμού αυτιών.

Το τελετουργικο ''Rub the Lantern'' ακούγεται εξίσου τεχνικό και μελωδικό με μια μυθική αφήγηση. Σαν να διαβάζεις ένα μουσικό παραμύθι για μεγάλα παιδιά.Σε κανένα σημείο του δίσκου δεν βρίσκεις εξασθενημένο ηχητικό λίθο από την πυραμίδα των Melechesh. Ακόμα και όταν οι συνθέσεις τους αγγίζουν ή υπερβαίνουν τα δέκα λεπτά. Όποτε νιώσουν ότι πρέπει η μουσική τους να ακουστεί αποτρόπαια, αυτό συμβαίνει.Αλλιώς ακούγονται πολύ μελωδικοί (με την καλύτερη έννοια που θα μπορούσε να γραφτεί αυτό) μέσα στο black/death metal τους. Μελωδίες από riffs, όχι από εφέ , πλήκτρα, επαναλήψεις και βατότητα. Πλήθος ηχητικής πληροφορίας σε περιμένει σε κάθε σύνθεση για να ζήσεις τη δική σου Οδύσσεια μέσω πολλών αντιφάσεων και αλλαγών, riffικών επιδρομών και κρουστικής εναντίωσης. Το ''Covering the Sun '' τα περιέχει όλα μαζί με ένα σαγηνευτικό folkish επίλογο. Ή το ''The Siege of Lachish'' που θα σας θυμίσει και τους έτερους Ισραηλινούς, τους Orphaned Land στο πιο σκληρό. Χωρίς να μακρυγορώ παραπάνω, ακούστε τις πολεμικές ιαχές του ''Djinn'', μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της εναρκτήριας χιλιετίας. Εκτελεστική δεινότητα και καταβροχθιστικό ολακαύτωμα γαρνιρισμένο με παραδοσιακές αρμονίες και μύθους.