Omega - The Prophet

Σαν μανιτάρια ξεπετάγονταν τα συγκροτήματα που έπαιζαν heavy metal στον πάντοτε βροχερό καιρό του Ηνωμένου Βασιλείου. Στις αρχές των 80ς σφοδρότατο κίνημα (N.W.O.B.H.M.) από ατελείωτες μπάντες που ηχογραφούσαν 7'' και έπαιζαν συνοικιακά για (δυστυχώς) βραχύβιο χρονικό διάστημα πριν χαθούν στη λήθη. Εννοείται ότι κάποιες έγιναν μεγάλες και τρανές μα οι περισσότερες απλά πρόλαβαν να δημιουργήσουν κανά δισκάκι ή κανά flyer από συναυλία τους να χουν να θυμούνται τα παιδιά/εγγόνια τους. 1980 λοιπόν και οι Apocalypse δημιουργούνται στο Λονδίνο. Τα αδέρφια Grainger, ο Robertson (μπάσο) και ο Nick Brent (κιθάρες/φωνή). Με το ελάχιστο δικό τους υλικό και μπόλικες διασκευές κατάφεραν να κάνουν μια μικρή Αγγλική περιοδεία που τους χάρισε την ευκαιρία να ηχογραφήσουν ένα 7'' με την Gate Records. Το συγκρότημα διαλύεται, οι τρεις από τους τέσσερις συνεχίζουν παίρνοντας στη θέση του drummer τον Graham Roberts των GBH και Bird of Prey (μαζί με Paul Di'Anno). Ήδη από το 1983 έχουν μετονομαστεί σε Omega και βγάζουν το demo ''Alpha'' που περιείχε πέντε συνθέσεις εκ των οποίων το ''Blood Sacrifice'' θα μπει στη συλλογή της Ebony Records ''Metal Warriors''  και θα ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες μπάντες χάρη στη χρήση πλήκτρων που δεν συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Τον επόμενο χρόνο το συγκρότημα συνθέτει το υλικό που θα αποτελέσει το ντεμπούτο ''The Prophet'' το οποίο είναι να κυκλοφορήσει μέσω της Gate Records αλλά τελικά βγαίνει (1985) από την Rock Machine, θυγατρική της Metal Masters. Ο δίσκος παίρνει καλές κριτικές από τον Τύπο αλλά γενικότερα δεν βρίσκεται εύκολα στα δισκάδικα, σημαντικό στοιχείο για να γνωστοποιηθεί μια μπάντα εκείνης της εποχής. Προσθέστε και το γεγονός ότι πολλοί Άγγλοι οπαδοί εκείνη την εποχή αρχίζουν να ασχολούνται με το Αμερικάνικο hard rock που θριαμβεύει εκείνη την εποχή και το τέλος των prog heavy metallers Omega φτάνει άδοξα και απότομα.

Είμαστε στο 1985 και πλέον το ''The Prophet'' δεν στέκει να θεωρηθεί σαν ένας δίσκος που ανήκει στο N.W.O.B.H.M. Άσε που είναι τόσο μπροστά από την εποχή του και περιέχει δείγματα και στοιχεία από πολλά άλλα είδη μουσικής, metal και μη. Ο δίσκος διαρκεί μόνο 40 λεπτά και μάλιστα περιέχει και μια διασκευή σε Beatles άρα το δικό τους υλικό είναι σχετικά λιγοστό αλλά ποιοτικότατο. Αρχή με το '' The Dark''. Αργόσυρτο, μπάσο και κιθάρες σε εγρήγορση αλλά με λουριά και μια αποπνικτική μελαγχολική ατμόσφαιρα να πλανάται. Η φωνή του Brent ξεδιπλώνει σταδιακή ένταση και κάπως έτσι ξεκλειδώνονται και η κιθαριστική αδρεναλίνη. Οι ρυθμοί δυναμικοί ενώ μετά το τρίτο λεπτό ετοιμαστείτε για ένα ηχητικό όργιο που άνετα το χαρακτηρίζεις Progressive Rock/Metal.  Οι ταχύτητες κόβουν, το doom φάντασμα ξαναεμφανίζεται και σέρνει αυτή τη βαριά μπάλα στα πόδια του. Αυτά τα ανεβοκατεβάσματα στην ένταση και στους ρυθμούς, η οργή και η σιωπή, η αγνότητα του ήχου,το οργανικό μουσικό τους σύμπαν, όλα αυτά θα σας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή και γενικότερα θα νιώσετε ότι ακούτε κάτι αυθεντικό και διαφορετικό.

Πιο Heavy το ''Shadows of the Past'', χτυπάει η μεταλλική του καρδιά όπως το μπάσο σε έκσταση. Διπλές κιθάρες στάζουν μελωδίες με τα πλήκτρα να σιγοντάρουν επική ατμόσφαιρα. Η φωνή είναι συγκλονιστική διότι ακούγεται πολύ ρεαλιστική και απροσποίητη, φωνή εκ των έσω. Άρωμα άλλης εποχής μαρτυρά και οι πρωτότυπες παραγωγικές κιθάρες. Το ομώνυμο τραγούδι ακούγεται πιο μελωδικό και συναισθηματικό και εκρηκτικό παίξιμο στα τύμπανα και μανιασμένες κιθάρες. Ενδιαφέροντες πολύ και οι στίχοι που αξίζουν της προσοχής μας μιας και ξεφεύγουν από τα χιλιοχρηχρησιμοποιημένα θέματα. Στο συγκεκριμένο τραγούδι Θα ανταμοιφθείτε επίσης με  συγκλονιστικά σόλος, μια υδρορροή από νότες και αρμονίες. Διόλου τυχαίο που όλες οι συνθέσεις είναι δουλειά των δυο κιθαρίστων της μπάντας.

Δεύτερη μεριά και ακούς τύμπανα που θυμίζουν πολλές n.w.o.b.h.m. μπάντες με καλύτερη παραγωγή όμως. Ο Graham Roberts σχεδιάζει και παίζει νευρικά και εκρηκτικά. Μπάσο που καταφέρνει απειλητικά μυνήματα  το ''Yesterday's Children'' ακούγεται πιο metal από ποτέ. Pedal to the Metal που λένε και στο Καπνοχώρι Κοζάνης. Αν θέλετε να συγκρίνετε τους Omega με μια άλλη μπάντα της εποχής αυτή θα ήταν οι μελωδικοί Diamond Head μιας και αγαπούν αμφότεροι την πιο γλυκιά πλευρά της μουσικής. Η διασκευή σε Beatles κρίνεται αξιοσέβαστη και φυσικά σκληρότερη και πιο ταιριαστή για τα γούστα μας. Κλείσιμο με το ίσως καλύτερο τραγούδι του δίσκου, το ''The Child''. Σφυροκόπημα από μπάσο, βαριά ονειρική ατμόσφαιρα από πλήκτρα,  πανέμορφες συγχορδίες και στίχοι-τροφή για σκέψη. Εννιά λεπτά για να ''νιώσεις'' χωρίς κήρυγμα. Maidenικές ατασθαλείες στα τύμπανα, τραυματική τραγουδοποιία, κιθάρες-μέγγενη που δεν ξεσφίγγουν ούτε λεπτό και σε παραλύουν. Prog Heavy Metal των 80ς στα καλύτερα του.