Rigor Mortis - Rigor Mortis vs. the Earth

Δεν μου αρέσει ούτε η punk μουσική, ούτε η hardcore. Αναμενόμενο να μην θέλω τους Thrash Metal ήχους μου αναμειγμένους με τα προαναφερθέντα. Τέτοια νταραβέρια ανέχομαι λίγα, ευχαριστιέμαι ελάχιστα. Οι Αμερικανοί Rigor Mortis είναι ένα τέτοιο συγκρότημα. Ας κάνουμε μια αναδρομή. Ντάλλας, 1983, κάποια σχολιαρόπαιδα δημιουργούν τους Rigor Mortis:ο κιθαρίστας Mike Scaccia, ο ντράμερ Harden Harrison και ο μπασίστας Casey Orr. Κοινή αγάπη οι ταινίες τρόμου και η ακραία μουσική. Σαν τρίο λοιπόν ξεκίνησαν με τον Orr στα χρέη τραγουδιστή μέχρι ωσότου τα πράγματα σοβάρεψαν και ο Scaccia έφερε στην μπάντα τον Bruce Corbitt, παλιό του γνώριμο από τη προηγούμενη μπάντα του, τους Nucleus. Δυο μήνες μετά την προσθήκη του Corbitt, μπαίνουν σε στούντιο για 6 ώρες και ηχογραφούν οκτώ κομμάτια για το πρώτο τους demo που θα βγει σε κασέτα σε 1000 κόπιες. Καταφέρνουν να υπογράψουν με την Capitol Records (έχοντας ακόμα πολλές προσφορές), αρχές του ‘’88 το ηχογραφούν στα Dallas Sound Lab, το κυκλοφορούν και όλα πάνε αίσια. Καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία τους χτυπάει την πόρτα και μια περιοδεία με τους Death Angel τα σφραγίζει αμφότερα.

Φεβρουάριος του 1989 ο Corbitt  αντικαθιστάται από τον Doyle Bright. Το ep ‘’Freaks’’βγαίνει από την Metal Blade και οι punk προσμίξεις είναι πολύ εμφανέστερες πλέον. Οι Rigor Mortis είναι από τις πρώτες μπάντες που καταφέρνουν κάτι τέτοιο. 1991 πλέον, η μπάντα υπογράφει με νέα εταιρία, την Triple X Records και κυκλοφορούν το νέο τους δίσκο ‘’…Vs The Earth’’, οδηγώντας και πάλι σε αυτό τον crossover δρόμο που ξεκίνησαν. Δυστυχώς ο Scaccia αποχωρεί αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου για να πάει στους Ministry και η μπάντα διαλύεται. Η μπάντα παρέμεινε ανενεργή για πολλά χρόνια (2005) όπου και η αυθεντική σύνθεση ξαναμαζεύτηκε μέχρι και το 2012 που πέθανε ο Scaccia από καρδιακό επεισόδιο. Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε δίσκος (Slaves To The Grave) με τις συνθέσεις όλων εκείνων των χρόνων επανασύνδεσης. Αρχές φετινής χρονιάς μας άφησε και ο Corbitt από καρκίνο και η υπόθεση Rigor Mortis είναι και επίσημα ‘’νεκρή’’.

Μια ορχηστρική εισαγωγή με την απαραίτητη χιουμοριστική προειδοποίηση σε προιδεάζει ότι έχουν ανοσία στα ‘΄πρέπει΄΄ και στα ‘’μην’΄. Όπως και ο τίτλος του δίσκου μα και το εξώφυλλο του. Με το ‘’ Mummified’’ όλα μπαίνουν σε μια σειρά. Thrash Metal ολκής. Ρυθμικός οδοστρωτήρας με χαρακτηριστικά χτυπήματα από τον Harrison. Στιχουρχικά, το αυτονόητο που μαρτυρά, πιεστικές ταχύτητες και κιθαριστικοί διαπληκτισμοί. Η πώρωση σε ήχους. Παίζουν γεμάτοι έξαψη και ενθουσιασμό σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Στη συνέχεια σερφάρουν πάνω σε πιο πάνκικα κύματα στο ‘’ Throwback’’. Πιο απλοικά, πιο άμεσα, το ίδιο τσατισμένα. Εδώ συνειδητοποιούμε ότι έχουμε και την πολυτέλεια δυο τραγουδιστών. Στο ‘’Throwback’’ ακούμε τον Orr ενώ στο ‘’ Mummified’’ τον Bright και κάπως έτσι μοιράζονται σχεδόν ισόποσα οι δέκα (με φωνητικά) συνθέσεις του δίσκου. Το καλό είναι ότι του καθενός η φωνή ταιριάζει με την αντίστοιχη μουσική, δηλαδή στα πιο thrash ο Bright ενώ τα crossover ο Orr.

Συνεχίζοντας και πάλι σε πιο ορθόδοξα μονοπάτια στο ‘’ Contagious Contamination’’, τα παίρνουν όλα σβάρνα. Τα riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, οι αλυσίδες συγκράτησης θρυμματίζονται ακαριαία. Αν μπορούσες να μετρήσεις και να χρησιμοποιήσεις την ηλεκτρική ενέργεια που δημιουργούν, θα κινούσες το πυρηνικό τανκ του εξώφυλλου. Στο ‘’The Rack’’ παίζουν τεχνικά, ειδικά η δουλειά στα drums είναι απίστευτη. Το αγαπημένο τραγούδι στιχουργικά για τον Προκρούστη, μου το έχει πει ο ίδιος, χαχα. Η αγάπη τους προς το πανκ είναι δεδομένη και μια διασκευή στο ‘’Psycho Therapy’’ των Ramones (εντάξει, εμένα δεν μου αρέσει καν το αυθεντικό) στη μέση του δίσκου παρακαλώ, είναι δεδομένη. Ευτυχώς επιστρέφουμε με τις ηχητικές βαριοπούλες ‘’ City in Fear’’ και ‘’ Asphyxia ‘’ που στοχεύουν στο κεφάλι σου. Εδώ διακρίνονται επιρροές από Slayer. Ρίγος(ρ) από το πάθος που εκτοξεύουν τις καταστροφικές τους ιδέες ασταμάτητα και συναγωνιστικά και οι τέσσερις της μπάντας. Προς το τέλος του δίσκου, οι Rigor Mortis απελευθερώνουν οποιοδήποτε ενδοιασμό για προσμίξεις και ξεφεύγουν ηχητικά. Ειδικά το ‘’ Dead Fish’’ είναι σαν να ακούς Motorhead να θρασάρουν ή να παίζουν punk. Ή και τα δυο. Ή και κάπου ανάμεσα.