Sarcófago - The Laws of Scourge
Sarcófago-The Laws of Scourge
1985 και κάθε πολιτισμένη χώρα στον πλανήτη βρίθει heavy metal συγκροτημάτων που μέρα με τη μέρα γίνονται ακραιότερα. Η Βραζιλία δεν έχει κάτι σημαντικό να επιδείξει. Οι Sepultura μόλις έχουν βγάλει το πρώτο τους υλικό μαζί με τους Overdose. Γεννιούνται όμως και οι Sarcofago που θα είναι πολλά δράμια αγριότεροι σε όλες τις διαστάσεις. Ο Wagner Antichrist (γνωστός στον κόσμο σαν Wagner Moura Lamounier) ο οποίος και πέρασε από τη θέση του τραγουδιστή στους Sepultura, δημιουργεί τη δική του μπάντα. Μαζί του τα αδέρφια Butcher και D.D. Crazy (κιθάρα και drums αντίστοιχα) οι οποίοι πιέζουν για ότι πιο γρήγορο και παθιασμένο γίνεται, με βάψιμο α λα πρώιμο black metal αλλά και ήχο που όμοιο του δεν είχαμε ακούσει. Έτσι μετά από κάποια ντέμος, το ντεμπούτο I.N.R.I. κυκλοφορεί το 1987 (την ίδια χρονιά με τους Holocausto και Sepultura, μας πήρε ο διάολος και μας έστειλε Ν. Αμερική) από την εξίσου Βραζιλιάνικη Cogumelo. Τα αδέρφια αποχωρούν, μένει ο Wagner μόνο με τον μπασίστα Incubus και η μπάντα διαλύεται . Το 1989 προσθέτει ένα νέο μέλος στην οικογένεια των Sarcofago και δοκιμάζει την τύχη του με το ep ‘’Rotting’’ το οποίο βεβαίως είναι εξίσου εξαιρετικού και βέβηλο με το ντεμπούτο τους. Αλλαγές και πάλι στα μέλη και το 1991 βγαίνει ο δεύτερος δίσκος, πάντοτε μέσω Cogumelo, το ‘’The Laws Of Scourge’’. Τα προβλήματα με τα μέλη κατασπαράσσουν την μπάντα, το ‘’Hate’’ βγαίνει το 1994 και αν και θυμάμαι πολλούς να προβληματίζονται με την ποιότητα του δίσκου τότε, σήμερα χαίρει περισσότερης δεκτικότητας. Δυο χρόνια αργότερα, βγαίνει το “’Worst’’, όνομα και πράγμα, ταφόπλακα για την μπάντα που προσπάθησε με ένα ep (crust) και ακραίο death metal να σώσει τα άσωστα και αμέσως μετά να διαλυθεί. Ο Wagner πλέον είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βραζιλίας και κάποιας ηλικίας και δύσκολα θα ξανακούσουμε κάτι από αυτούς.
Ένα πράγμα πρέπει να το παραδεχτούμε στους Sarcofago (όπως και στους Ulver, σχετικό μα άσχετο συνάμα). Κάθε δίσκος και διαφορετικός, ξεχωριστά κεφάλαια για την μπάντα ο καθένας τους, ιδιόμορφα και ας μην μας αρέσουν όλα τους. Είναι και θέμα γούστου και μουσικών επιλογών. Για μένα καλύτερος δίσκος των Sarcofago είναι ο ‘’The Laws Of Scourge’’. Μάλλον διότι είναι ο πιο τεχνικός, μια ισορροπημένη μίξη thrash και death παίρνοντας τα καλύτερα στοιχεία και από τα δυο είδη. Η διάρκεια του δίσκου είναι μικρή (σχεδόν μισή ώρα), άρα δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Απευθείας σφυροκόπημα, απερίγραπτες βλασφημίες, πρωτόγονες πολεμικές ρυθμικές εκρήξεις. Τα riffs σαρώνουν με τα ανόθευτο συναίσθημα του μίσους που τα εμπλουτίζουν. Η παραγωγή δεν είναι αψεγάδιαστη και αυτό προσθέτει στη γενική υπόγεια απειλή που το συνοδεύει. Βροντερό παρόν τεχνικής κατάρτισης απολαμβάνουμε ήδη στο ‘’Piercings’’ με το μπάσο να αυξάνει τη λίμπιντο όσο η φωνή ανανεώνει την καφρίλα σε κάθε λέξη. Ρυθμοί που κόβουν κεφάλια ή τα αφήνουν να πέσουν μόνα τους από το πολύ headbanging…
Πόσο αναπολώ δίσκους που άκουγες όλα τα τραγούδια εναγωνιωδώς και (σχεδόν) με την ίδια ευχαρίστηση. Αυτό οφείλεται στο ότι δημιουργούσαν ότι τους έβγαινε και όχι όσο έπρεπε. Και στιχουργικά όσο και μουσικά , οι Βραζιλιάνοι ζούσαν ασχήμιες καθημερινά και τους έβγαινε εκ των έσω. Διαβάζεις για το ‘’Midnight Queen’’ (εκπόρνευση) και ξέρεις ότι τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι. Και ντυμένο ηχητικά απερίγραπτα ταιριαστά. Με ένα μελωδικό, ακουστικό κιθαριστικό χάσιμο στην αρχή, ένα ρυθμικό ξέσπασμα στη συνέχεια και μια ανίερη φωτιά να καίει τα στήθη του Wagner όταν τραγουδά. Επίσης σε αυτό το τραγούδι (όπως και στο ‘’Screeches…’’) ακούμε κάποια backing vocals από τον φίλο του στους Overdose όπως και του Minelli (μπασο). Οιωνοί μυστικισμού και ακραιότητας συνεχίζονται και στα επόμενα τραγούδια. Το ‘’The Black Vomit’’ είναι το καρφωμένο μαχαίρι στο κόκαλο που στριφογυρίζει για τρία λεπτά και προκαλεί αβάσταχτο πόνο. Βλάσφημο όσο δεν πάει, προγραμματισμένο για κυνήγι. Το ‘’ Screeches from the Silence’’, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου και το μοναδικό βίντεο που γύρισαν ποτέ οι Sarcofago. Slayerικά riffs, εφιαλτική ατμόσφαιρα, καταδικαστικές μελωδίες, οργισμένα φωνητικά και στίχοι. Ο δίσκος κλείνει με όσο ενδιαφέρον άνοιξε και εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό να αποζητάς και άλλο.