Thergothon - Stream from the Heavens

Χριστούγεννα 1993. Καστοριά. Μόλις έχω ανακαλύψει μαζί με τον ξάδερφο μου μια νέα μπάντα, My Dying Bride λέγονται. Πριν δυο μήνες κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος τους και τον ακούμε σαστισμένοι για διαφορετικούς λόγους. Εγώ έχω ενθουσιαστεί. Αυτός όχι και τόσο. Τον θυμάμαι να λέει ‘’ρε συ, μέχρι να ακούσεις το ένα riff να τελειώνει, έχεις ξεχάσει τι άκουγες πριν’’. Που να  άκουγε και Thergothon, μια Φιλανδική μπάντα που το ‘’τερμάτισε’’ σε αργές ταχύτητες. Αυτοί και οι Skepticism ήταν οι πρωτοπόροι στο υποιδίωμα που θα ονομαζόταν funeral doom/death metal. Οι Thergothon στην σύντομη (1990-93) αλλά αποτελεσματική τους πορεία κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα demo τεσσάρων τραγουδιών και ένα και μοναδικό ολοκληρωμένο  αμέσως μετά την διάλυση τους που περιείχε και δυο τραγούδια από το demo. Η μπάντα έχει χάσει τον ένα κιθαρίστα της σε σχέση με το demo και πλέον σαν τριάδα εσωκλείουν και άφθονα πλήκτρα στην μουσική τους. Οι μουσικοί της μπάντας έχουν χάσει το ενδιαφέρον για την μεταλλική μουσική και δεν θα ξανασχοληθούν με αυτή αλλά το ‘’Stream From The Heavens’’ θα μας θυμίζει πάντοτε ότι τα όρια υπάρχουν για να σπάνε.

Ακούγοντας προσηλωμένος το ‘’Stream From The Heavens’’, πιθανότατα να σας πάρει ο ύπνος. Δεν θα χαλαρώσετε όμως. Σας περιμένουν εφιάλτες. Από τους χειρότερους. Από αυτούς που παγώνεις και δεν μπορείς να αντιδράσεις, ούτε καν να ουρλιάξεις. Αργά, του θανατά, μια νεκρώσιμη ακολουθία. Τα φωνητικά είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους παραμορφωμένα, η μουσική σερνάμενη. Τα riffs, σαν κροταλίες, έρπονται, σε προειδοποιούν για την παρουσία τους αλλά τσιμπούν θανατηφόρα. Τα πάντα ακούγονται τίγκα μπάσα, ήχοι από ένα τόπο χλοερό, ήχοι που σε απομυζούν από οτιδήποτε χαρούμενο. Τα πλήκτρα δημιουργούν μια άρρωστη ατμόσφαιρα, τα πάντα τρέμουν και εμβοές στα αυτιά είναι το αποτέλεσμα. Ένας βαθύς και κρύος ποταμός ήχων που σε βυθίζει στα σκοτάδια του και σε πνίγει ασφυκτικά με τους θορύβους του. Αν την παλέψεις για σαράντα λεπτά της ώρας, μετά θα νιώθεις ευτυχισμένος ότι και να συμβαίνει γύρω σου. Θεραπευτικές ικανότητες από ήχους, εξαρτόμενους από την μιζέρια και την δυστυχία.

Το φως εξαφανίζεται όταν ακούγεται το ‘’ Yet the Watchers Guard’’ από τα ηχεία να σκιάζει τα πάντα με την μουντάδα του. Ο χρόνος ρευστοποιείται και εξανεμίζεται, δεν γνωρίζεις αν ακούς το ίδιο τραγούδι μετά από λίγα δευτερόλεπτα ή ώρες. Δεν ξέρεις για την ακρίβεια πόση ώρα ακούς αυτό που ακούς. Τα πάντα με αβεβαιότητα, εκτός από τις ταχύτητες. Πάντοτε όσο πιο αργές γίνεται. Στον υπερθετικό βαθμό. Και φορτωμένο με επιθανάτια πλήκτρα, σαδιστικά κρουστά, κοφτερά riffs και χαοτικά φωνητικά. Οι λιγοστοί στίχοι λειτουργούν ως συνοδευτικό για το βαρύ πιάτο που σου σερβίρεται. Μονολιθικό, τσιμεντένιο, ένα μπλέξιμο σκοτεινών διαστάσεων με την ανθρώπινη μουσική. Ένα ηχητικό μορφοκλασματικό σύνολο που σε συνθλίβει είτε μέσα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά σαν στο ‘’ The Unknown Kadath in the Cold Waste’’ είτε παίζοντας αιώνια τον ίδιο ρυθμό. Οι φορείς της καταστροφής, αλλιώς και σαν ρυθμοί. Οι κομιστές της καταδίκης, αλλιώς και ως riffs. Η ενγλωτισμένη Άβυσσος, αλλιώς και ως φωνή. Όλα μαζί ακούνε και στο όνομα Thergothon. Καμιά σωτηρία όταν αναδύονται οι ήχοι του ‘’ Who Rides the Astral Wings’’. Και κάπως έτσι, γεννήθηκε το Funeral Doom/Death Metal….