Dead Head - Dream Deceiver

Όταν μιλάμε για εργατικές μπάντες με πλούσια δισκογραφία, άπειρες συναυλίες, υπομονή και επιμονή, μπορούμενα συγκαταλέξουμε και τους Ολλανδούς Dead Head. Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 1989 όταν τέσσερις φίλοι αποφάσισαν απλά να φτιάξουν μια μπάντα και να παίζουν thrash/death μιας και το ακραίο metal ήταν στα φόρτε του. Τι καλύτερο από κάποιους φορτισμένους έφηβους που να ξεδίνουν στη μουσική παρά σε οτιδήποτε άλλο. Ειδικά ο τραγουδιστής/μπασίστας Tom van Dijk πρέπει να είχε πολλά οικογενειακά θέματα μιας και αντί να ευχαριστεί όπως συμβαίνει συχνά, κατέβαζε βρισίδια στην οικογένεια του στην ‘’ευχαριστήρια’’  λίστα του. Η τετράδα άρχισε σύντομα να δημιουργεί τη δική του μουσική και το ένα demo να διαδέχεται το άλλο μέχρι που τον οκτώβριο του 1991 να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους ‘’The Feast Begins at Dawn’’. Αποχώρηση του Hans Spijker (ντραμς), αντικατάσταση του και δουλειά για να φτάσουν στο δεύτερο τους άλμπουμ ‘’Dream Deceiver’’ (1993) που κυκλοφόρησε και πάλι από την Γερμανική Bad Taste Recordings, το παράρτημα για ακραία μουσική της γνωστής Rising Sun Productions. Ο Hans επιστρέφει το 1995 αλλά θα χρειαστεί να περάσουν κάποια χρόνια για το επόμενο τους βήμα (Kill Division). Κάπου άργησαν όμως πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε...Ο Tom εγκαταλείπει την μπαντα για κάποια χρόνια, επιστρέφει, βγάζουν νέο δίσκο (Haatland)  και την ξαναεγκαταλείπει. Νέος τραγουδιστής/μπασίστας, νέος δίσκος. Έλα που ο Tom όμως θα ξαναγυρίσει στη μπαντα. Ε φίλοι μου, γι αυτό δεν είχατε ποτέ σταθερό fan base και δημοτικότητα...Επόμενος δίσκος το ‘’Swine Plague’’ το 2017 και μαντέψτε τι έγινε πέρυσι. Ναι, ξαναέφυγε ο Τομ. Η μπάντα πάντως ακόματα σπάει και απόδειξη αυτού το ‘’Slave Driver’’  που βγήκε τον προηγούμενο μήνα.

Η πλήρης δισκογραφία των Dead Head είναι ποιοτική χωρίς ατοπήματα. Μπορεί ο τραγουδιστής/μπασίστας της μπάντας να έχει στερήσει τη σταθερότητα μιας εργατικής μπάντας αλλά οι δυο μόνιμοι κιθαρίστες της μπάντας εδώ και πάνω από 30 χρόνια μας παρέχουν με οργισμένα riffs. Το δεύτερο άλμπουμ τους πιθανότατα να είναι και ο καλύτερος τους. Άρτια, επαγγελματική παραγωγή στο  Westerhuis Audio (και όχι στο Franky's Recording Kitchen όπως συνήθιζαν πριν αλλά και μετά το συγκεκριμένο δίσκο) σιγουρεύουν ότι η τεχνική τους κατάρτιση, η συνθετική τους έμπνευση και και το μένος που τους χαρακτήριζε στο ντεμπούτο να διατηρηθούν αλώβητα. Ίσως ηχητικά να ακούγονται ελαφρώς μελωδικότεροι σε σχέση με το ντεμπούτο αλλα απλά επειδή ακούγεται πιο ώριμο και κατασταλαγμένο, όχι επειδή του λείπει η ορμή. Ο Tom ξερνάει λέξεις, απογοητευμένος και νευριασμένος συνάμα ενώ διπλές πυροβολαρχίες βρίσκονται σε διαταγή ‘’fire at will’’. Κάπου ανάμεσα στο death και το thrash metal, δανείζεται τα καλύτερα στοιχεία και από τα δυο και ανοίγει τις πύλες του θυμού διάπλατα. Δεν ξεχωρίζουμε τραγούδι, δεν αναφέρουμε άλλες μπάντες για επιρροές (ίσως γιατί δανείζονται ελάχιστα από πάρα πολλούς), τα πάντα ακούγονται μοναδικά.

Δεν μπορεί να σας αρέσει το thrash συγκροτημάτων που το παίζουν εντελώς ενστικτωδώς και βίαιο και να μην σας αρέσει το ’’Dream Deceiver’’. Προσθέστε όμως εδώ πολύ ανεβασμένο τεχνικό επίπεδο. Ο Marco Kleinnibbelink (drums) που προστέθηκε στη μπάντα ανεβάζει το επίπεδο παίζοντας φονικά και θεληματικά με πολλά γυρίσματα και αλλαγές κατασκευαζοντας τον άθραυστο σκελετό που θα σαρκωθεί συγχορδίες. Υποδειγματικός συγχρονισμός και αλληλοσυμπλήρωση στις κιθάρες με αποτέλεσμα όξινες αρμονίες και επικίνδυνα σόλος. Ο Τομ πρέπει να ήταν από μικρός ένας δίποδος μπελάς με πολλά θεματάκια αλλά σίγουρα αυτό τον έκανε ένα εμπνευσμένο τέρας που ούρλιαζε τόσο πειστικά που πραγματικά φοβόσουν ακούγοντας τον. Πόσο μάλλον αν ήσουν μπροστά του. Η φωνή του ακούγεται πολύ ιδιαίτερη, αδυσώπητη και παρά την ακραιότητα της ξεχωρίζεις κάθε λέξη. Κάθε τραγούδι είναι εξαιρετικό, ένας ηχητικός αγανακτισμός που εκπηγάζει από εφηβία και προσφέρεται μέσω του μεταλλικού ήχου. Μουσική και στίχοι από όλα τα μέλη της μπάντας, σόλος και από τους δυο κιθαρίστες (με περισσότερα του Woning), τα πάντα μοιρασμένα, ισορροπημένα, ενδυναμωμένα από την τετράδα που αποτελεί τη μπάντα. Για μένα είναι από τα καλύτερα thrash/death metal δείγματα των 90ς, χωρίς μέτρια στιγμή, χωρίς ένα-δυο χιτάκια, απλά 50 λεπτά ωμότητας και κτηνωδίας (με περίσσια τεχνική,όχι βαράμε κλαμπατσίμπανα) που θα σε αποσυναρμαλογίσουν συναισθηματικά και σωματικά!!!