Europe - Europe

Μια φορά και ένα καιρό (1979) υπήρχε μια άγνωστη Σουηδική μπάντα μερικών εφήβων με το όνομα Force. Η αυθεντική τετράδα περιλάμβανε τους John Norum, Peter Olsson, Tony Reno και φυσικά τον Rolf Magnus Joakim Larsson, δηλαδή τον Joey Tempest.Ξεκίνησαν με διασκευές από γνωστές μπάντες της Αγγλίας και της Αμερικής από όπου και άντλησαν τις πρώτες τους επιρροές. Σταδιακά δημιούργησαν κάποιο όνομα στην πόλη τουςνατικατέστηαν το μπασίστα τους με τον John Levén 9ο οποίος έχει παίξει σε ολη τη δισκογραφία των Europe, οπως και ο Tempest)  αλλά το μεγάλο βήμα έγινε όταν κέρδισαν έναν μουσικό διαγωνισμό της χώρας τους (Rock-SM) to 1982 ανάμεσα σε 4000 άλλα γκρουπς και έγιναν γνωστότεροι σε όλη τη Σουηδία. Συμβόλαιο με την Hot Records,αλλαγή ονόματος σε Europe και ομώνυμο ντεμπούτο ένα χρόνο αργότερα περιέχοντας μάιστα τα 2 τραγούδια που τραγούδησαν στο διαγωνισμό. Αν και το όνομα τους έγινε γνωστό και στην Ιαπωνία, με τον επόμενο δίσκο ''Wings Of Tomorrow''από την CBS είναι που το όνομα τους ακούγεται παγκοσμίως. Ακόμα σκληρός, κιθαριστικό ήχος και μάλιστα πολύ δουλεμένος. Βέβαια τίποτα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο μετά το τρίτο πολυπλατινένιο δίσκο τους ''The Final Countdown'' που το γνωρίζουν ακόμα και οι πέτρες σε χωρίο άγνωστης φυλής στον Αμαζόνιο. Μάλιστα ευθυμούμαι να έχω εκείνη την εποχή αφίσα τους στο παιδικό δωμάτιο μου που το είχαν τσιμπήσει από περιοδικά της εποχής, μπορεί από κανά μπλέικ, μπορεί και από καμιά...Σουπερ Κατερίνα. Τόσο ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΙ. Πιο εμπορικός ήχος, πιο μελωδικός, πιο πληκτράτος. Δυστυχώς μάλλον γι αυτό αποχώρησε και ο Norum συνεχίζοντας όλο και πιο..πιασάρικα. Η επιστροφή τους στα 00ς με το ''Start From The Dark'' και με την επιστροφή του Norum έδειξε ότι η μπάντα δεν είχε καταθέσει τα όπλα αλλά ούτε ζούσε σε άλλη εποχή. Με νέο υλικό κάθε λίγα χρόνια δίνουν το ''παρών''  αποδεικνύοντας ότι δεν θέλουν να πεθάνουν παίζοντας μόνο κάποια χιτάκια προ τριανταετίας αλλά ότι είναι ενεργοί μουσικοί-καλλιτέχνες.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι...Οι Europe του 1983 δεν είναι  τουρου ρουρου, συνθεσάιζερ, ομορφαντρισμοί, μπαλάντες κτλ. Μιλάμε για ατόφιο heavy metal έτσι όπως το ακούγαμ(ν)ε στις απαρχές των 80ς. Φτωχό εξώφυλλο με τέσσερις άγουρες φάτσες, συμπαραγωγή από τους ίδιους με γενικότερα χαμηλό budjet, τεχνική κατάρτιση σε μέτρια επίπεδα αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι υπήρχε πάθος, ενέργεια, ενθουσιασμό, ορμή. Και τόνους μελωδίας που προερχόταν όμως από τις κιθαριστικές απολήξεις συνάμα με μια θεόρατη φωνή που άφησε εποχή και κέρδιζε(ι) ανδρικό και γυναικείο πληθυσμό για πολλές δεκαετίες.

Το παρελθόν των Europe δεν έχει καμιά σχέση με αυτά που τους έκαναν γνωστούς στο ''Final Countdown''. Σε καμιά περίπτωση δεν υποβιβάζουμε τα τραγούδια του συγκεκριμένου μιας και έχουμε μεγαλώσει/αντρωθεί με αυτά αλλά δεν μπορούμε παρά να ''σπάσουμε'' όταν ακούμε τις κιθαριστικές γραμμές ενός "In the Future to Come". Νεανικό άκουσμα από νεανίες, μουσικός καρπός πνευματικής επανάστασης εφήβων. Η φωνή σκληραίνει όσο πάει αλλά πάντοτε υπάρχει αυτή η μελωδία στη χροιά του Tempest.  Μπασογραμμή-δυναμίτης στο "Farewell" με σύντομους  κιθαριστικούς εισβολείς να τρυπώνουν και να σου ανεβάζουν τη λίμπιντο. Πραγματικά ποιος ακούει αυτό το τραγούδι και δεν νιώθει heavy metal ροή στο αίμα του. Πόσο μάλλον το ορχηστρικό του δίσκου που δεν μαλακώνει με τη φωνή του ομορφόπαιδου....

Το πρώτο σιγκλάκι του δίσκου έμελλε να είναι το "Seven Doors Hotel", μια σύνθεση του Tempest  όπως και όλες δηλαδή εξαιρουμένου του ορχηστρικού "Boyazont". Πιανάκι για αρχή, ίσα ίσα για να αποπροσανατολιστείς. Σκληρές κιθάρες αναλαμβάνουν με το ρυθμό να σαρώνει τα πάντα ενώ διάφορα backround φωνητικά να φτιάχουν μια ατμόσφαιρα μόνο και μόνο για να ξεχωρίζει η στεντόρεια φωνή του Joey. Το τραγούνι είναι τόσο διδακτικά ενεργητικό που μπορείς να γευτείς τον ιδρώτα κατά τη διάρκεια του. Καμμένη γή μετά τα αλεπάλληλα σόλος και άντε να πεις ότι οι Europe ανήκουν στις ραδιοφονικές μπάντες ή για τα κοινά πλήθη. Έτσι και βάλεις το συγκεκριμένο τραγούδι σε κάποιον που έχει ακούσει μόνο το ''Carrie'' ή το ''Superstitious'' θα του πέσει η φαλάκρα. Η επέλαση συνεχίζεται με κάτι μελωδικότερο, ένα εκ των δυο τραγουδιών που σάρωσαν στον προαναφερθέντα διαγωνισμό. Το "The King Will Return" είναι από τις αγάπες του δίσκου μιας και λατρεύω τα σιγοκαιόμενα, γοητευτικά φωνητικά με τις πανέμορφες συγχορδίες και το δυναμικό ρυθμικό παίξιμο. ΤΕΛΕΙΟ.

Η δεύτερη μεριά του δίσκου δεν κάνει εκπτώσεις σε τίποτα. Άρματα φωτιάς τα "Paradize Bay" και "Children of This Time". Οι Σουηδοί μπολιάζουν τις επιρροές τους και δημιουργούν τις δικές τους μουσικές βροχές που κατεβάζουν μελωδίες και σκληρότητα συνάμα. Κάτω από το λάβαρο των Europe, έχουν συγγραφτεί συνθέσεις-αντίποινα για κάθε φλωρο hard rock μπάντα της Αμερικάνικης ηπείρου που έκαναν θραύση εκείνη την εποχή. Ακόμα και στις πιο συναισθηματικές τους στιγμές όπως το "Words of Wisdom" , τα έγχορδα δεν χωλαίνουν. Το αντίθετο μάλλον, σε αρπάζουν και σε στριφογυρίζουν ασταμάτητα. Και με τη παραδεισένια φωνή του Tempest δεν γίνεται παρά να ουρλιάζεις και συ και απλοικό ρεφραίν του.