H.E.A.T - Freedom Rock

Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι τα καλύτερα hard rock ανθέμια βγήκαν την δεκαετία του 80ς. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζουν να βγαίνουν καλές μπάντες. Απλά δεν γίνονται τόσο γνωστές αλλά και αριθμητικά μάλλον ασχολούνται λιγότερες. Έτσι, η δίψα για μια σύγχρονη μπάντα που να ξεχωρίζει είναι μεγάλη. Στο πρόσωπο των Σουηδών H.E.A.T. έχω βρει μια μεγάλη δροσιστική συσκευασία. Έντονα ενεργή, δισκογραφικά και συναυλιακά, μια απόλαυση στο μεγαλείο της. Λίγα λόγια για τη μπάντα. Ξεκίνησε το 2007 με το ομώνυμο άλμπουμ-ντεμπούτο ένα χρόνο μέσω της εταιρίας StormVox Records, του γνωστού ηθοποιού Peter Stormare (Prison Break σειρά). Εμπορικό hard rock που δεν γίνεται να μην το ευχαριστηθείς, ακόμα και αν μην είσαι λάτρης του σκληρού ήχου. Δοκίμασαν και για Eurovision και μάλιστα τα κατάφεραν μέχρι τον τελικό γύρο. Το 2010, με την ίδια σύνθεση, κυκλοφορούν το ''Freedom Rock'' και το σερί διπλασιάζεται. Όλα πάνε τέλεια και γρήγορα όπως και η καρδιά του τραγουδιστή Kenny Leckremo που αποχωρεί από τη μπάντα για λόγους υγείας. Αντικαταστάτης του ο Erik Grönwall.  Η ανοδική πορεία συνεχίζει με διαμαντοδίσκους όπως τα ''Address The Nation'' (2012) και  πλέον με ένα μόνο κιθαρίστα το ''Tearing Down The Walls'' (2014). Ο Dave Malone επιστρέφει  ως μοναδικός κιθαρίστας της μπάντας πλέον) για να ακούσουμε το ''Into The Great Unknown'' (2017) και έτσι τους πρωταπολαύσαμε στην Αθήνα το 2019. Ένας δίσκος ακόμα και μετά...COVID. Επιστροφή του Kenny Leckremo στο μικρόφωνο, ''Force Majeure'' το 2022 (και ξανά Ελλάδα) και άλλοι δυο δίσκοι μέχρι σήμερα χωρίς σταματημό. Γνωρίστε τους ΣΗΜΕΡΑ για να μην κλαίτε ΑΥΡΙΟ. 

Σε όσους έχει λείψει αυτό το δροσιστικό hard rock των 80ς, οι H.E.A.T. δεν θα τους αφήσουν παραπονεμένο. Κοιτώντας προς Αμερική, παίζουν στα δάκτυλα τις μελωδίες, σαν πλαστελίνες στα χέρια ενός παιδιού. Τις δίνουν ότι σχήμα θέλουν σε κάθε σύνθεση αλλά στο τέλος μένει πλαστελίνη. Και μεις σκεφτείτε κάτι πολύ μαλακό και γλυκανάλατο. Ναι μεν με χορταστικές δόσεις μελωδίας, αλλά ξέρουν να ταρακουνάνε το σανίδι ή να κάνουν δοκιμές αντοχής στα ηχεία σας. Ανθεμικά τραγούδια, μικροί ύμνοι που δίνονται σε μικρές δόσεις κατανάλωσης να μην πάμε από υπεργλυκαιμία. Χορεύουμε σύσσωμοι ακούγοντας το ''Black Night''. Η φωνή του Leckremo είναι μαγευτική και στο ρεφραίν (ακούγεται και ο Tobias Sammet των Avantasia)γίνεται σαν αυτή της Σειρήνας. Την ακούς και γίνεσαι υποχείριο της. Οι κιθάρες κεντάνε από πάνω σαν παλιρροιακή δίνη που παίρνει τα πάντα στο πέρασμα της. Μαζική υστερία σαν κοριτσόπουλο όταν ακούω το ''I Can't Look the Other Way'' και νιώθω πάθη και εθισμό σαν όταν πρωτάκουσα Def Leppard ή ανάλογα μεγαθηρία της εποχής. Με παραγωγό τον Michael Vail Blum, βετεράνο παραγωγό στη μουσική βιομηχανία που έχει δουλέψει με κάποια από τα πιο γνωστά ονόματα της εποχής του (Madonna, Michael Jackson, Pink Floyd, Prince, Anastacia κ.α), ο ήχος τους είναι πολύ πιασάρικος και ακουμπά τις ευαίσθητες χορδές ενός ακροατή, είτε ασχολείται με τον σκληρό ήχο είτε όχι.

Αν και δεν το λες και μπαλάντα, όπως τουλάχιστον τα μάθαμε στα 80ς, το ''Shelter'' ακούγεται πιο ευαίσθητο, πιο αργόσυρτο, πιο μελαγχολικό, μια μονιά συναισθημάτων. Ραγδαία αντίθεση στο ''Beg Beg Beg'' που ακούγεται σαρωτικό με μια rock 'n' roll διάθεση. Τρελαμένοι ρυθμοί, κιθαριστικό licking και όλοι είμαστε και πάλι ευχαριστημένοι. ''Danger Road'' για να θυμηθείς μπάντες σαν τους Dokken και τους Van Halen, ''Stay'' για να μας επισκεφτεί και ο Bon Jovi. Όλα τα τραγούδια είναι στο τρίλεπτο, τα ακούς και νιώθεις τη θέρμη τους άμεσα. Κάθε τραγούδι και μια σύνδεση με κάτι που αγάπησες μικρό.  Θα τραγουδήσεις με όλη σου τη δύναμη το ''Everybody Wants To Be Someone'' όπως έκανες πιτσιρικάς κάνοντας ότι κρατάς ένα φανταστικό μικρόφωνο ή μια κιθάρα. Μας έλειψαν τα τραγούδια που έχουν ζωή μέσα τους και φωτίζουν και την δική μας, δεν μας καταπλακώνουν. Βάζεις ένα ποτάκι, ακούς τραγούδια σαν το ''Cast Away'' και όλα γίνονται ευκολότερα και πιο χαρούμενα στη ζωή σου. Ποιος δεν το θέλει αυτό;