Artillery - Terror Squad

Οι Δανοί Artillery θα πρέπει να μνημονεύονται (από όλους, όχι από λίγους) σαν ένα από τα καλύτερα thrash συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ. Όχι μόνο έβγαλαν απίστευτους δίσκους στην Χρυσή Εποχή του Thrash αλλά υπάρχουν ακόμα και κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατους δίσκους και δίνουν τρομερές συναυλίες. Μάλλον έφταιξε η χώρα προέλευσης τους, ελάχιστες μπάντες τα κατάφεραν από εκεί. Αν ήταν Αμερικανοί ή Γερμανοί θα προσκυνούσε η υφήλιος. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 1982 από τους Carsten Nielsen (ντραμς) και Jorgen Sandau (κιθάρες), μέλη που δεν βρίσκονται πλέον στην μπάντα και  μαζί με τα αδέρφια Stützer (κιθάρα και μπάσο) τα οποία οδηγούν ακόμα και τώρα το όχημα της μπάντας, ξεκίνησαν να δημιουργούν το πρώτο τους υλικό. Το όνομα της μπάντας πάρθηκε από το  τραγούδι ‘'Heavy Artillery'’ των Tank . Τέσσερα demos βγήκαν με τρεις διαφορετικούς τραγουδιστές με τελευταίο τον Flemming Rönsdorf που ήρθε για να μείνει. Τρεις δίσκαροι κυκλοφορούν την πενταετία 1985-1990, ο πρώτος λίγο πιο ακατέργαστος, ο δεύτερος που ήταν και ο τελευταίος για τον Sandau ενώ στον τρίτο αναλαμβάνουν και τις δυο κιθάρες τα αδέρφια. Τέλεια δείγματα thrash metal. Διάλυση το 1991 και επανασύνδεση για μια διετία αρκετά χρόνια αργότερα με τον δίσκο ‘’B.A.C.K.’’ του 1999 να δείχνει ότι το έχουν ακόμα. Με την δεύτερη επανασύνδεση το 2007 έχουμε άλλους τέσσερις δίσκους που τα πάνε περίφημα και οργώνουν το σανίδι παίζοντας παλιά και καινούρια δυνατά τραγούδια.

Ο πρώτος στίχος που ακούγεται στον δίσκο είναι ‘’ Fear of tomorrow’’ θυμίζοντας το κάφρικο thrash του ντεμπούτου τους και περιμένουμε την απόλυτη ισοπέδωση από τους ήχους που θρασύτατα καταλαμβάνουν το χώρο και τον χρόνο.  Τα πάντα στην τσίτα, τα riffs καίνε στο άγγιγμα με τον εγκέφαλο, η φωνή ψιλή και γεμάτη οξύ. Πίστη και αφοσίωση στον ήχο χωρίς να χάνουν σε μελωδίες που δημιουργούν οι υποτασσόμενες κιθάρες. Ολέθριοι ρυθμοί που δεν χαρίζονται σε κανέναν, καταστρεπτικοί στο κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Ο χρόνος είναι ύψιστης σημασίας για τους Artillery, δεν αναλώνονται σε επαναλήψεις.  Οκτώ περιεκτικότατα σε δύναμη συνθέσεις που έχουν γράψει όλες το όνομα τους στο thrash λεξικό. Ένα απάνθρωπο ηχητικό μοντέλο που επιθυμεί τίποτα λιγότερο από στάχτες στο διάβα του. Μα πως γίνεται να έχεις ακούσει τραγούδια από αυτό τον δίσκο και να ασχολείσαι περισσότερο με άλλες τέτοιου ύφους μπάντες.

Ας ψάξουμε να βρούμε κάτι αρνητικό μιας και στο μουσικό περιεχόμενο δεν έχουμε καμιά τύχη. Οκ, κάτι βρέθηκε. Το ελαφρώς παιδικό εξώφυλλο που ζωγράφισε ο ίδιος ο Sandau (κιθάρες) δεν κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίες και από θέμα ιδέας και από πραγματοποίηση. Κάτι άλλο; Μπααααα. Η παραγωγή του επίσης Δανού Lars Overgaard είναι εξαιρετική και ενδυναμώνει ακόμα περισσότερο τις ικανότητες τους. Σαράντα παλαβά, αλλόφρωνα λεπτά που ψυχοαναλύουν τις ανθρώπινες αντοχές και τα όρια της μέγιστης έκχυσης αδρεναλίνης. Μέχρι να αδειάσει η κλεψύδρα, ο σβέρκος σου θα έχει γράψει αμέτρητα χιλιόμετρα ανεβοκατεβάσματος και το αίμα σου θα έχει ζεσταθεί κάποιους βαθμούς κελσίου. Το πενταμελές σμήνος συρρέει ιδέες και φτύνει ενέργεια σε κάθε κίνηση. Και πάντοτε με βελτιωμένη τεχνική σε σχέση με το παρελθόν τους αλλά και με πολλούς συναδέλφους τους που χτυπούσαν σαν Βησιγότθοι. Εδώ ο βιασμός γίνεται οργανωμένος και με πρόγραμμα και το θύμα το ευχαριστιέται και ζητά ακόμα περισσότερο. Ποικιλία από όλους και για όλα σε όλα.  Αν και ο  Flemming τραγουδά ‘’ Driven by hunger and greed, Your pleasure is others defeat’’ μάλλον πιο πολύ ταιριάζει σε αυτούς. Αυτοί είναι πεινασμένοι και λαίμαργοι και εμείς παθαίνουμε ‘’’ηττα’’.