Perpetual Destiny - Seventhsign

Η Inside Out είναι μια πασίγνωστη εταιρία που ασχολείται με Prog Rock/Metal. Από τις πρώτες μπάντες που πήρε στο ρόστερ τους ήταν οι Ιταλοί Eldrich, οι Symphony X και οι Seventhsign. Αγαπημένη prog metal μπάντα που νιώθω ήδη άσχημα που δεν είχα γράψει κάτι παλιότερα γι αυτούς παρά μόνο τώρα με τον θάνατο του τραγουδιστή τους Gregory Analla που σκοτώθηκε προχτές (04/01/2018) με την μηχανή του σε ηλικία 52 ετών. Η ιστορία των Seventsign ξεκινά το 1992 και οι Αμερικανοί φορούν τα δικά τους πουκάμισα και παίζουν προοδευτικό metal όπως και πολλοί της εποχής τους έχοντας πάρει θάρρος από τους Dream Theater/Fates Warning/Queensryche και τις άλλες μεγάλες μπάντες της εποχής. To 1993 κυκλοφορεί η πρώτη τους επαγγελματική δουλειά, ένα ep 6 τραγουδιών σε κασέτα και cd με τίτλο ‘’Blueprint’’. Τα πέντε από τα έξι (μόνο το ‘’ Kick It Down’’ δεν τα κατάφερε) επανηχογραφήθηκαν και μπήκαν στο ντεμπούτο ‘’Perpetualdestiny’’ το 1995, δίσκο που ξανακυκλοφόρησε η ανερχόμενη τότε Inside Out ένα χρόνο αργότερα προσθέτοντας ένα ακόμα τραγούδι (και μη αναγράφοντας το ‘’Hollowpoint’’ στους τίτλους αν και υπήρχε). Όχι απλά Prog metal, πραγματικά προοδευτικό metal.Ένας δεύτερος δίσκος έρχεται το 1997 (‘’Transparent’’ σαν ανεξάρτητη κυκλοφορία  και  ‘’Millenium’’ για την Άπω Ανατολή) και μετά το τέλος ώστε το θεικό λαρρύγι του Gregory να βρεί την θέση του στους Tribe Of Gypsies, μια πολύ ενδιαφέρουσα Hard rock μπάντα. To 2005 αποτελούν και αυτοί παρελθόν, ενώ μια νέα  μπάντα γεννιέται, οι Slavior, ένα supergroup που στις τάξεις του έχει τον τεράστιο Zonder στα drums και τον Findlay  (Micheal Schenker) στις κιθάρες. Το project κυκλοφόρησε και ένα, ομώνυμο δίσκο το 2007 που χρήζει ακροάσεων.

Δεν θέλω να παρομοιάσω τους Seventhsign με κάποια άλλη μπάντα διότι θα χαθεί η μαγεία. Αλλά η αλήθεια είναι ότι χρωστάνε αρκετά στα αρχαία χρόνια των Dream Theater, τότε που και οι ίδιοι είχαν περισσότερη φαντασία από εγωισμό. Οι ηχητικές δονήσεις μοιράζονται, όλοι παίρνουν το μερτικό τους, όλοι δίνουν τον οβολό τους. Οι κιθάρες περιγράφουν ιστορίες με νότες, δεν χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω. Ο φύλακας άγγελος της μπάντας τραγουδά στερνά και γεμάτο ψυχή. Μέγα θέμα η ψυχή, λείπει από αρκετά σύγχρονα μουσικά κατασκευάσματα. Το προγκ μεταλ αγαπά το μπάσο, και το μπάσο το ευχαριστεί με τον καλύτερο τρόπο. Εξαργυρώνει κάθε ευκαιρία του να ‘’βγει’’ μπροστά στον ήχο και στέλνει παθιασμένους παλμούς.

Ο δίσκος είναι γεμάτος από κάθε είδους μελωδίας. Από αυτές που σαν βδέλλες κολλούν στο μυαλό και στο απορροφούν. Από αυτές που έχουν δύναμη να κατακτήσουν τον κόσμο και να σε κάνουν να νιώσεις δυνατό. Από εκείνες που περιέχουν πόνο και σε γονατίζουν διαλυμένο. Αποκλείεται να νιώσεις τα ίδια συναισθήματα ακούγοντας το ‘’Red Sea’’ με τον Greg να βγάζει τα εσώψυχα του, τους ρυθμούς να οργιάζουν και τα riffs να οργώνουν με ένα άλλο τραγούδι του δίσκου. Κάθε σύνθεση και ένα άλλο φανταστικό ηχητικό παραμύθι, ικανό να σε μεταφέρει σε άλλο κόσμο, σε άλλο χρόνο, εκεί που μόνο οι ηλεκτρισμένες νότες έχουν δύναμη και μόνο τα φορτισμένα εγκεφαλικά κύτταρα είναι σε (πλήρη) λειτουργία.

Κάποιοι θα παραμείνουν υποτακτικοί για μια ζωή και στην καλύτερη να αντιγράφουν. Κάποιοι θα έχουν τις επιρροές τους, θα τις φιλτράρουν και θα δημιουργούν, όχι κατά ανάγκη κάτι καινοτόμο, αλλά κάτι γεμάτο συναίσθημα, γεμάτο αλήθεια. Θα σου μιλούν με την μουσική τους. Θα νιώθεις ότι είσαι δίπλα τους, θα νιώθεις την οργή τους, την πίκρα του, τις στενοχώριες τους. Θα ακούς το ‘’Beholder’’. Και το ίδιο πέρασμα, τις ίδιες ανάγκες τις νιώθεις και τις αγγίζεις από όλους. Από τα έγχορδα, τα κρουστά, μα και την φωνή. Αυτή την θεσπέσια φωνή που σε τυραννάει με την ζωντάνια της, με την μεταδοτικότητα της, με την ικανότητα της. Και με ενορχηστρώσεις χωρίς περιορισμούς, ασυγκράτητους, γεμάτους πάθος. Ακόμα και στις πιο βατές (όχι ότι είναι ιδιαίτερα τεχνικοί-επιδειξιομανείς) όπως το ‘’Tearing  Away’’ ή την μπαλάντα ‘’Tear’’, γνωρίζουν πώς να κάνουν τους ρυθμούς τους πιασάρικους  με απλότητα και τις μελωδίες τους πρώτη ανάγκη για μια καλή ημέρα γεμάτη χαμόγελο.