Heathen - Breaking the Silence

Αν ήμουν ιστορικός, θα είχα πολλά να γράψω για τα πρώτα χρόνια των Heathen. Οι Αμερικανοί , από το 1984 που δημιουργήθηκαν από τους Lee Altus (κιθάρα) και Carl Sacco (ντραμς). Πολλές αλλαγές μελών, πολλά τρεξίματα σε ένα bay area που έβραζε εκείνη την περίοδο. Με μια γρήγορη ματιά ας αναφέρουμε ότι από τις τάξεις των Heathen πέρασαν οι Jim Sanguinetti (κιθάρα- έφυγε και έφτιαξε τους Mordred), Sam Kress (φωνή, έφτιαξε το τρομερό ζάιν ‘’Whiplash’’), Paul Baloff (Exodus) kκαι πολλοί άλλοι. Η μπάντα καταλήγει στην πρώτη της σύνθεση το 1986 και βγάζει ένα τρομερό demo (pray for death) που θα τους οδηγήσει και σε συμβόλαιο με την Combat Records. Θα προηγηθεί ένα single ( πήραν και τον μπασίστα που γλυκοκοίταζαν οι Metallica μετά τον θάνατο του Burton)  πριν το ντεμπούτο “’Breaking The Silence’’ (1987).Το υλικό προυπήρχε στο μεγαλύτερο μέρος του αλλά αυτό που ακούσαμε με καλύτερη παραγωγή και πιο προσεγμένο, ήταν ανεπανάληπτο. Στην συνέχεια και πάλι πολλές αλλαγές μελών και πάλι κάποια demos και μόλις το 1991 βγαίνει το ‘’Victims Of Deception’’.Και βεβαίως και πάλι υλικό που ακούσαμε αλλά τίποτα που να μπορεί να του στερήσει από την τελειότητα που το διέκρινε. Δυο χρόνια αργότερα η μπάντα διαλύει, επανασχηματίζεται το 2001 και βγάζει και το μοναδικό δίσκο μέχρει τώρα το 2010 (Evolution In Chaos) με τους Altus/White/Minter από τις αρχαίες εποχές να είναι ακόμα μαζί.

Η μπάντα του Lee Atlus δεν ήταν καμιά τυχαία. Ούτε ο ίδιος κάποιος τυχαίος κιθαρίστας. Κάποτε τον παρακαλούσε ο Dave Mustaine να προστεθεί στους Megadeth αλλά αυτός ήταν προσκολλημένος στα δικά του όνειρα, άσε που απέφευγε τα ναρκωτικά και την κατάντια τους. Η αιχμηρότητα των riffs του έβγαινε από ένα καθαρό μυαλό. Καταστροφικές δημιουργικές διατάξεις  από το πρώτο τραγούδι. Ανάμεσα στα όρια του U.S. Power και του thrash. Πως το λέμε αυτό; Speed Metal; Πείτε το όπως θέλετε, απλά νιώστε στο πετσί σας ταχύτητα, δημιουργικότητα, μελωδία, όλα σε μια νοητή γραμμή. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το ‘’Goblin’s Blade’’, τελεία και παύλα. Ρυθμοί που σε παραλύουν, παράλογες μελωδίες, απλησίαστες φωνητικές εκρήξεις.  Υπέρμετρη παράνοια που βαράει κόκκινο σε ταχύτητα, όγκο και υψηλά φωνητικά ταυτόχρονο. Μέταλλο από bay area μεριά που τήζει χάρη στο τεχνικό και μελωδικό τους μένος. Οι δυο κιθαρίστες  (τρομερός και ο Doug Piercy) διαπερνούν με τα ηχητικά τους υνιά και κεραυνοβολούν με την βοήθεια του Θεού του ηλεκτρισμού. Ο γνωστότατος Ronnie Montrose έκανε πολύ καλή δουλειά στην παραγωγή αν  και μακριά από τα μουσικά του γούστα (trivia:τέσσερις μουσικοί και ένας παραγωγός που είχαν πάρε δώσε με τους Heathen έχουν χάσει τη ζωή τους).

Αν η πρώτη μεριά περιέχει μόνο δυναμίτες, ικανούς να τινάξουν στον αέρα ολόκληρη πολυκατοικία και όχι απλά δωμάτιο, η δεύτερη μεριά του δίσκου ξεκινά με μια διασκευή σε ‘’Sweet’’. Εννοείται ότι είναι ένα τρισεκατομμύριο φορές σκληρότερο από  το αυθεντικό αλλά και πάλι είναι πιο ‘’γλυκό’’ από τα υπόλοιπα του δίσκου. Μετά βέβαια ακούγεται το ομώνυμο τραγούδι και όλα επανέρχονται στη σωστή…αταξία. Αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τον ήχο, πιθανότατα να αντιδράσεις όπως στο εξώφυλλο, μια εξαιρετική δουλειά του Kent Mathieu (πινέλο σε αμέτρητες Thrashιές που λατρεύεις, σίγουρα). Αν ακούς μόνο καφρίλες, προφανώς και θα σου φανεί πολύ μελωδικό, ακόμα και με τις χορδές να χορεύουν τραχείς και αιφνίδιους ρυθμούς. Το ‘’World’s End’’ ξεκινά γήινα, μετατρέπεται σε κολασμένα δυνατό στη συνέχεια. Μια από τις συνθέσεις του Piercy (χωρισμένες μισές μισές με τον Altus με το ομώνυμο τραγούδι να έιναι κοινή σύνθεση) και σε στίχους του David μαζί με κάποια κ.Hammett. Όσοι το είχαν πάρει σε cd, μπορεί να στραβώδηκαν για την αποκρυπτογράφηση των στίχων στο δισέλιδο βιβλιαράκι αλλά κέρδισαν ένα επιπλέον τραγούδι, το ‘’Heathen’’ από το πρώτο τους demo, μια σύνθεση των Altus/Sanguinetti. Πόσο γρήγορα εξελίχθηκαν-βελτιώθηκαν σαν μπάντα…

Υ.Γ. In Memory Of Cliff Burton and Joe Maloney. You WillHear Us Where Ever You Are.