INSOMNIUM ...Στις πύλες του Χειμώνα

Πρέπει να ήμουν σκάρτα δεκατέσσερα, όταν κατέβηκα (ή ανέβηκα, αλήθεια δεν θα τα ξεχωρίσω ποτέ αυτά τα δύο) στο Μοναστηράκι να αγοράσω κανά CD, για να εμπλουτίσω την φρεσκοδημιουργημένη μου συλλογή. Τα κριτήρια μου τότε ήταν πάρα πολύ υψηλού επιπέδου,καθώς ότι ήταν Iron Maiden ή Metallica ήταν εκπληκτικό (μεταξύ μας δεν έιχα και πολύ άδικο) και από εκεί και πέρα το εξώφυλλο! Κάπως έτσι λοιπόν έφτασε στα χέρια μου το Projector των Dark Tranquillity. Έρωτας με την πρώτη ακρόαση, τόσο με την μπάντα όσο και με τo genre, αυτός ο έρωτας μου έμαθε τους In Flames, τους At the Gates και άλλους τέτοιους Σουηδούς. Περνώντας τα χρόνια λοιπόν, έρχεται η ώρα να φύγω φοιτητής στην Πάτρα, για καλή μου τύχη βρίσκω σπίτι δύο τετράγωνα μακρυά από το μεταλλάδικο της περιοχής. Το πρώτο μου βράδυ λοιπόν, βγαίνω να αρχίσω την σταδιοδρομία μου στο φοιτικό ξεσάλωμα και πάω στο εν λόγω μεταλλάδικο. Μες στο μαγαζί ήμασταν τρεις άνθρωποι (ούτε ο κούκος δεν είχε έρθει), εκ των οποίων οι δύο ήταν ο barman και ο dj. Αρχίζω λοιπόν να ζητάω κάτι Dark Tranquillity, κάτι In Flames, μέχρι που κάποια στιγμή μου λέει «Αφού σου αρέσουν αυτά, άκου και αυτό» και βάζει το The Day It All Came Down. Εκεί λοιπόν θα συστηθώ με μία μπάντα που σήμερα μετράω αντίστροφα τις μέρες να την δω live, o λόγος φυσικά για τους Insomnium.

Η ιστορία τους φυσικά ξεκινάει, πολύ πριν τους μάθω εγώ, πίσω στο μακρινό 1997 και στην ανατολική Φινλανδία, εκεί όπου Niilo Sevänen, Markus Hirvonen και Ville Friman αποφασίζουν να φτιάξουν μία μπάντα για να παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό το μουσικό τους όραμα. Ένα όραμα το οποίο εμπεριέχει διάφορα χαρακτηριστικά, από melodic death metal, κάτι από την αγαπημένη Φινλανδική καφρίλα, ένα όραμα που μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα εφτά ολοκληρωμένα albums, που όλα μα όλα (μα όλα όλα) είναι πάρα πολύ υψηλού επιπέδου.

Το 1997 λοιπόν, οι Insomnium δημιουργούνται και αποτελούνται από τους Niilo Sevänen στο μπάσο και την φωνή, Ville Friman  και Timo Partanen στις κιθάρες και στα τύμπανα τον Markus Hirvonen (κάπου εκεί έχει υπάρξει και ο Tapani Pesonen τόσο στα τύμπανα όσο και στις κιθάρες). Φτάνουμε λοιπόν στο 1999 και στην κυκλοφορία του πρώτου τους demo. Εκεί, εκ πρώτης όψεως βλέπουμε ότι ο Friman εκτός από καλή κιθάρα, ξέρει να φτιάχνει και πάρα πολύ ωραία εξώφυλλα. Στο μουσικό μέρος τώρα, η παραγωγή για demo είναι το κάτι άλλο, από ‘κει και πέρα το demo ανοίγει με το Dying Chant, το οποίο ειδάγεται με ένα απίστευτα μελωδικό και πιασάρικο riff, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία της μπάντας ή μας κρύβουν κάτι. Κάπως έτσι κυλάει όλο το demo, σκοπός του κειμένου δεν είναι κάνει review, και είμαι σίγουρα ότι οποία δισκογραφική το άκουσε θα μπήκε στην σειρά για να τους υπογράψει. Το επόμενο έτος ακολουθεί ένα ακόμα demo, το Underneath the Moonlit Waves, το οποίο με έναν μαγικό τρόπο είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο. Γιατί λέω μαγικό, αφιερώστε δύο 19λεπτα από την ζωή σας και ακούστε τα. Κάπως έτσι λοιπόν, οι Insomnium δικαίως δημιουργούν έναν έντονο ντόρο γύρω από το όνομα τους και αναγκάζουν την Candlelight Records να τους υπογράψει. Η Candlelight που τότε είχε στο δυναμικό της μπάντες, όπως οι Emperor, οι Opeth, και οι Arcturus, αποφασίζει να επενδύσει πάνω στους ελπιδοφόρους  τότε Φινλανδούς. Το αποτέλσμα αυτού του γάμου θα έρθει το 2002 με το In the Halls of Awaiting. Μετά λοιπόν από δύο τουλάχιστον εντυπωσιακά demo, έρχεται και το πρώτο full length album της μπάντας. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ τόσο καλές πρώτες κυκλοφορίες, μιλάμε για ένα δίσκο που είναι άκρως συμπαγής, δίχως υπερβολές, με εντυπωσιακή ατμόσφαιρα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως είναι η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος, καθώς η μουσική τους προσέγγιση, φανερώνει έντονη ωριμότητα.

Θα μπορούσα να γράψω τουλάχιστον μία παράγραφο για κάθε τους album, ο λόγος ότι δεν έχουν όχι απλά κακή κυκλοφορία αλλά ούτε καν μέτρια. Το οποίο αποκτά ξεχωριστή σημασία αν αναλογιστεί κανείς ότι οι κυκλοφορίες τους είναι εφτά στον αριθμό. Βέβαια επειδή είμαστε και οπαδοί, υπάρχουν albums που σίγουρα ξεχωρίζουν· ο λόγος για τα Since the Day It All Came Down και το Shadows of the Dying Sun. Το πρώτο το ξεχωρίζω για δύο λόγους, αρχικά ότι είναι το πρώτο album τους που άκουσα και με μύησε στην μουσική τους και ο δεύτερος για το πόσο μεγάλο album είναι. Οι Insomnium άλλος ένας λόγος που ξεχωρίζουν, είναι η ερεβώδης μελαγχολική ατμόσφαιρα που χτίζουν σε κάθε τους δουλειά, αυτό γίνεται σαφές και ευδιάκριτο μέσα από τον 2^ο δίσκο τους. Μόνο το πρώτο κομμάτι να ακούσει κάποιος, το ορχηστρικό Nocturne, θα καταλάβει αμέσως τι θέλω να πω, καθώς δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά κομμάτια που διεγείρουν και άλλες αισθήσεις εκτός της ακοής. Αυτό που επίσης «βγάζει μάτι» (ή αυτί αν προτιμάτε) είναι η ύπαρξη έντονων μελωδικών μερών, το ένα μελωδικό μέρος διαδέχεται το άλλο, riffs που σου μένουν στο αυτί και το ρυθμικό κομμάτι της μπάντας παρ’ότι φαινομενικά θάβεται, δεν χρειάζεται παρά μόνο λίγη παραπάνω προσοχή για να καταλάβει κάποιος την σπουδαιότητα του. Άλλο ένα πράγμα που αγάπησα σε αυτήν την μπάντα, ήταν τα ακουστικά μέρη που υπάρχουν κατά μήκος του album, τα οποία προσφέρουν μία παύση, ή μία ξεκούραση αν θέλετε, από το σύνολο το οποίο είναι αρκετά φορτωμένο. Πέραν όμως του μουσικού μέρους, άλλο ένα στοιχείο απαιτεί ξεχωριστή μνεία είναι οι στίχοι. Το στιχουργικό μέρος λοιπόν, ανήκει στους δύο Ville (Vänni και Friman) και στον Niilo Sevänen, η θεματολόγια τους λίγο πολύ γνωστή, περιστρέφεται γύρω από μεγχολικά θέματα, την φύση με όλιγον μυστικισμό, αυτό που όμως μου κάνεί εντύπωση, όχι μόνο στο εν λόγω album, αλλά γενικότερα, είναι το πολύ υψηλό επίπεδο των στίχων και να συνυπολογίσουμε ότι δεν είναι και στην μητρική τους γλώσσα. Ψάχνοντας λίγο όμως, υπάρχει εξήγηση, ο Niilo που είναι ο βασικός στιχουργός, έχει σπουδάσει ιστορία των πολιτισμών και λογοτεχνία, ο Ville Friman που επίσης μετέχει στην διαδικασία, έχει διδακτορικό πάνω στην εθελοντική οικολογία, άρα αν μη τι άλλο τους λες μορφωμένα παιδιά.

Πάμε τώρα στον άλλον δίσκο τους που ξεχωρίζω, Shadows of the Dying Sun. Το συγκεκριμένο album κυκλοφορεί το 2014 από την Century Media (έχουν ήδη πάει από το One for Sorrow) και νομίζω ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του, πρέπει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κλασικά του είδους. Κάποιοι κατηγόρησαν τους Insomnium ότι επαναλαμβάνονται σε αυτήν τους την κυκλοφορία, δεν θα διαφωνήσω ΑΛΛΑ όταν κάνεις κάτι κοντά στο τέλειο, γιατί να το αλλάξεις; Έχεις ας πούμε έναν επιθετικό στο ποδόσφαιρο που σκοράρει με τρεις συγκεκριμένους τρόπους, αλλά κάθε χρόνο βγαίνει πρώτος και σου χαρίζει το πρωτάθλημα, τον αλλάζεις; ΟΧΙ! Αυτό λοιπόν που θέλω να πω είναι, ότι μιλάμε για ένα album που είναι σχεδόν αψεγάδιαστο, όσον αφορά το είδος του. Από που να ξεκινήσουμε, από την σύνθεση του, που από την αρχή μέχρι το τέλος είναι σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο (κυριολεκτικά από την αρχή The Primeval Dark,  μέχρι το τέλος Shadows of the Dying Sun). Πρόκειται για ένα άλμπουμ πίνακας ζωγραφικής, όπου το κάθε του κομμάτι, ως άλλο χρώμα, παίζει τον δικό του μοναδικά ξεχωριστό ρόλο, ένα άλμπουμ ολοκληρωμένο και συμπαγές, που διατηρεί ένα πάρα πολύ υψηλό επίπεδο σε καθ’όλη την σχεδόν μία ώρα διάρκεια του.

Οι μουντοί (μουσικά πάντα) Φινλανδοί είχαν ανοιχτούς λογαρισμούς με την χώρα μας, πάνε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που ακυρώθηκε η προηγούμενη εμφάνιση τους στην χώρα μας, όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, καθώς αυτήν την φορά έρχονται έχοντας στις αποσκευές ένα ακόμα εκπληκτικό δίσκο , το Winter’s Gate. Την Κυριακή  λοιπόν, θα επιστρέψει η δοξασμένη μουντάδα του χειμώνα, που σιγά σιγά δυστυχώς μας εγκαταλείπει, τραγουδισμένη από την καταλληλότερη ίσως αυτήν την στιγμή μπάντα... Όλες οι λεπτομέρειες της εμφάνισής τους ΕΔΩ

Γιώργος 3Κ Ξιφαράς