THE DUELLISTS VOL.3: ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΩΝ JUDAS PRIEST;

Τρίτωσε το κακό, με τους συντάκτες να γρονθοκοπούνται τώρα σχετικά με το βασανιστικό ερώτημα: Ποια είναι η καλύτερη περίοδος των Judas Priest; Ενόψει Rockwave, το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο και οι πένες πιάνουν φωτιά.

Πέντε περίοδοι, πέντε συντάκτες. Σήμερα η εποχή της ακραίας μεταλλικής έκφρασης  (1988-1990).

Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος: Faster than a bullet, terrifying scream

Κοιτάξτε τώρα τι γίνεται. Είχαν οι δύο προηγούμενοι συντάκτες να υποστηρίξουν από μια περίοδο των Priest, έχοντας μια φαρέτρα με 5 albums ο καθένας και μου λένε πάρε δύο albums, το εξής ενάμιση, να υποστηρίξεις και εσύ την περίοδο 1988-90. Την πάτησαν όμως γιατί σε αυτά τα δύο albums κρύβεται το ένα και μοναδικό, η Αγία Βίβλος του μεταλλικού ήχου. Πριν πάμε να την αναλύσουμε, και για να μην κλαίγομαι μόνο, θα δηλώσω την αμέριστη συμπαράσταση μου στους επόμενους δύο συντάκτες, οι οποίοι θα παλέψουν με σφεντόνες απέναντι σε κανόνια. Και το κακό είναι ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο πιστεύει και όσα θα πει. Θα καταλάβετε ποιος. Εγώ περιμένω πώς και πώς να τους διαβάσω. Ήμουν πάντα λάτρης των κόμικς και της σάτιρας.

Στα δικά μας τώρα, προέτρεξαν κάποιοι να μιλήσουν για το “Ram it down”… Κάποιοι που προσπάθησαν να υποστηρίξουν το “Rocka Rolla” ή το “Killing Machine” (γελάει ο κόσμος με τα fillers του) και το “Turbo” (το ποιο;)…  Επειδή εγώ είμαι παιδί του λαού και δεν προσπαθώ ποτέ να κάνω το άσπρο μαύρο, κύριοι, ναι, το “Ram it down” είναι μέτριο. Όχι κακό, αλλά μέτριο. Τυπικό Priest album με λίγο πιο hard rock αίσθηση απ’ ότι θα έπρεπε, αλλά και κάνα δύο κομμάτια πραγματικούς ύμνους, με το απίστευτο “Blood red skies” να ξεχωρίζει. Δεν θα σταθώ παραπάνω γιατί ο κόσμος άλλα θέλει να διαβάσει.

Εκεί λοιπόν που ο ήχος των Priest μοιάζει σε τέλμα, με την μια από τα ίδια αίσθηση στα albums τους και χωρίς τη φρεσκάδα και την έμπνευση ενός “Sad wings of destiny” αρχικά ή έστω ενός “Defenders of the faith” αργότερα, θα έρθει η ώρα μηδέν για την μεταλλική ανθρωπότητα. Γιατί, κύριοι, το 1990 είναι από τις χρονιές που ορίζουν την ιστορία. Πώς ας πούμε οι Sabbath όρισαν τον βαρύ ήχο, οι Slayer όρισαν τον extreme ήχο ή οι Death τον ακόμα πιο extreme ήχο; Έτσι και οι Priest επαναπροσδιόρισαν τον metal ήχο με το “Painkiller”, τον δίσκο των ΜΗΔΕΝ fillers. Το δίσκο των 9 μεταλλικών ύμνων… Τον δίσκο στον οποίο ο Halford τραγούδησε όπως ποτέ δεν είχε τραγουδήσει έως τότε, ο Travis έπαιξε τύμπανα όπως ποτέ δεν είχαν παιχτεί ως τότε, το δίδυμο Downing / Tipton έπαιξε κιθάρες όπως ποτέ δεν έπαιξε ως τότε και το μπάσο του Hill ακούστηκε όπως ποτέ δεν ακούστηκε έως τότε. Αν υπάρχει ένας δίσκος των Priest που προσδιόρισε το πώς παίζεται ένα ολόκληρο μουσικό είδος, τότε αυτό δεν το έκανε το εξαιρετικό “Sad wings of destiny”, το ακόμα καλύτερο “Stained class” ή οι δίσκοι της δεκαετίας του ’80 που περιλάμβαναν τα χιτάκια τους  και ακούγονταν ο ένας απλά σαν τη φυσική συνέχεια του άλλου, βελτιωμένη ή χειρότερη. Καλά, δεν χρειάζεται σίγουρα και να πω πως αυτό δεν το έκανε το “Jugulator”, το “Nostradamus” ή το συμπαθέστατο “Firepower”, αλλά θα σας κάνω τη χάρη να τα αναφέρω ώστε να σκάσετε ένα χαμόγελο στις δύσκολες μέρες της ζέστης και του καύσωνα. Το “Painkiller” όμως είναι αυτός ο δίσκος, ο δίσκος που προήλθε σαν από παρθενογένεση. Έσκασε στα κεφάλια υποψιασμένων και ανυποψίαστων με τόσο πάταγο που κοιτάζονταν μεταξύ τους για να δουν από πού τους ήρθε.

Ό,τι λόγια υπάρχουν για να περιγράψουν το εκτόπισμα και τη μουσική αξία του “Painkiller” έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί. Και δεν θα μπω στη λογική να ανοίξω το λεξικό και να χρησιμοποιήσω εύηχες λέξεις για να γράψω το κάτι παραπάνω. Θα αφήσω τα αυτιά σας να αποφασίσουν μόνα τους. Ξεκινήστε να ακούτε αυτή την υπέροχη μεταλλική δισκογραφία με τη σειρά. Πολλές φορές θα πείτε ωραία αυτό, θεϊκό το άλλο, θα τραγουδήσετε riffs και στίχους. Όμως πάλι, όταν θα φτάσετε στο “Painkiller”, για λίγο θα σκαλώσετε. Δεν θα ακούτε ακόμα ένα Judas Priest album. Θα ακούτε ΤΟ Judas Priest album