ΟΙ ΒΟΛΙΩΤΕΣ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΑΝ...

...Και όχι απλά το ξανάκαναν! Του έδωσαν και κατάλαβε, μας πέταξαν τα μυαλά στο πιάτο και έβγαλαν δίσκο να μνημονεύεται εις τον αιώνα τον άπαντα. Υπερβολικός; Για βρείτε μου άλλα euro-power της δεκαετίας που διανύουμε, που πατάνε τόσο όμορφα πάνω στις ρίζες του είδους και ταυτόχρονα χαρίζουν απλόχερα τόσες κομματάρες μαζεμένες σε ένα δίσκο. Μετά ελάτε να το ξανασυζητήσουμε.

Τελικά το φανταστικό EP του 2018 ήταν μόνο η πρόγευση για αυτό που θα ακολουθούσε. Οι Silent Winter πάτησαν πάνω στο The War Is Here, βελτίωσαν όλες τις αδυναμίες του (;) και δώρισαν στους οπαδούς του είδους το The Circles Of Hell. Η συνατγή παραμένει η ίδια. Πιστοί στα βήματα που χάραξαν οι Helloween στα Keepers, αλλά και με μπόλιασμα από φινλανδική power σκηνή μέσω των πλήκτρων, οι Silent Winter έγραψαν 8 τραγούδια (και μια εισαγωγή) που θα ικανοποιήσουν ακόμα και τους πιο απαιτητικούς. Και γιατί να μην το κάνουν άλλωστε; Έχουν ένα κιθαρίστα (Κυριάκος Μπαλάνος) που «νιώθει» και γράφει riffs όχι για να δείξει πόσο κιθάρα ξέρει, αλλά για να δημιουργήσει τραγούδια. Έχουν μια εκ των καλύτερων (και όχι μόνο εντός Ελλάδας) φωνών για το είδος (Mike Livas). Έχουν έναν πληκτρά (Γιάννης Μανόπουλος) που γεμίζει τον ήχο «τόσο όσο», ώστε να μην υπερβάλει οδηγόντας τον ήχο στα όρια του symphonic, αλλά να επιτρέπει την ξεκάθαρη power αισθητική. Και έχουν και ένα rhythm section (Γιώργος Λουκάκης-μπάσο, Γιάννης Αντωνόπουλος-ντραμς) που ξέρει που πατά και ποιός είναι ο ρόλος στην υποστήριξη του τελικού αποτελέσματος.

Στα τραγούδια τώρα... Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις εδώ. Το Soul Reaper που σε αρπάζει με τη μια από τα μούτρα; Το Warriors Of The Sun με την υπέροχη λυρικότητα του; Το Your Time Has Come που είναι στα top τραγούδια του είδους (για τον υπογράφοντα), για τη δεκαετία που διανύουμε; Την υπέροχη μπαλάντα Silent Cry με το εξαιρετικό ντουέτο Dragica Maletic-Mike Livas; Ή το σχεδόν επτάλεπτο ομότιτλο που κλείνει το δίσκο και ακουμπάει και λίγο σε Αμερική πλευρά με κάποιες Ιced Earth επιρροές εποχής Burnt Offerings;

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από την μπάντα γιατί το άργησα αυτό το review. Από την άλλη δεν το μετανιώνω γιατί ήθελα να έχω και τη φυσική κόπια στην κατοχή μου αλλά και να ωριμάσει μέσα μου, ώστε να δω αν θα καταλαγιάσει ο αρχικός υπέρμετρος ενθουσιασμός. Τρεις μήνες μετά, ο ενθουσιασμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Powerάδες ενωθείτε κάτω από τη σημαία των Silent Winter. Για τους λοιπούς που λένε το power metal πέθανε δε μου καίγεται καρφί. Αυτοί που πρέπει και θα ακούσουν, και θα αγοράσουν αυτό το cd. Είναι για εκείνο το ράφι στη δισκοθήκη με τα must. Με αυτά που αν σέβεσαι τον εαυτό σου απλά δε γίνεται να μην έχεις. Στη βαθμολογία δε βάζω 10. Το κρατάω για το επόμενο.