The Bleeding - Morbid Prophecy

Γνωρίζοντας τους The Bleeding, βρίσκουμε άλλη μια ξένη μπάντα με ένα Έλληναμουσικό στις τάξεις τους. Οι Εγγλέζοι death/thrashers είναι η μπάντα του Tasos Tzimorotas που την δημιούργησε το 2010. Κιθαρίστας, συνθέτης αλλά και υπέυθυνος στα πιο τεχνικά θέματα της μπάντας, ξεκίνησε την μπάντα με βάση την αγάπη του στον ακραίο ήχο. Εξάλλου το όνομα της μπάντας δεν φέρνει στο νου παρά τον τρομερό δίσκο των Cannibal Corpse. Με ένα ep να προηγείται του αυτοχρηματοδοτούμενου ντεμπούτου  ‘’ Rites of Absolution’’ που κυκλοφόρησε το 2017, η σταθερή σύνθεση της μπάντας προχώρησε φέτος στο δεύτερο εγχείρημα τους, ‘’ Morbid Prophecy΄΄. Πλέον με συμβόλαιο από την World War Now Records (η οποία επανακυκλοφόρησε και το ντεμπούτο σε cd), βρίσκουμε από τον περασμένο Οκτώβρη και μετά το cd τους (σε περιορισμένο αριθμό) ή digital. Παραγωγή στα The Fuel Tank και με εξώφυλλο που φέρνει σε καθαρόαιμο death metal (αν και δεν είναι).

Ο δίσκος ξεκινά πολύ επιθετικά. Death metal drumming με θρασάδικα riffs και φωνητικά κάπου ανάμεσα στα δυο είδη. Ανθρωποκεντρικά θέματα που εξοβελίζονται στον ακροατή μαζί με ρυθμικά θέματα και κτηνώδη παίξιμο. ‘’ Entering the Pandemonium’’,’’ Storm of the Hellspawn ‘’, ‘’Demonic Oath’’, ‘’ Sadistic Saviour ‘’,  είναι κάποια κτηνώδη και βάρβαρα τραγούδια με thrash μελωδίες βιαίες συνθετικές υπάρξεις για να εναρμονιστείς μαζί τους. Τα σόλος δεν λείπουν (αν και σύντομα), ούτε τα hooks που θα σε δελεάσουν με τις αρμονίες τους. Οκτώ τραγούδια, κάτι παραπάνω από μισή ώρα για άμεση κατανάλωση. Παίζουν οργισμένα αλλά όχι ανελέητα. Χρειαζόμαστε τέτοια ακούσματα από Αγγλία μεριά διότι σίγουρα θα γεννηθούν και πάλι διαμάντια από αυτή τη χώρα. Όλα τους τραγούδια είναι προκλητικά ακραία και ρυθμικά, έτσι ώστε να νιώσεις στο πετσί σου και την καφρίλα αλλά να μπορείς και να διαλύσεις το κρανίο σου από το χτύπημα. Φθάνοντας στο ‘’ Repentance’’ ακούμε (ή βλέπουμε αν προτιμάτε) ένα διαφορετικό πρόσωπο των The Bleeding. Ακουστικές κιθάρες και μόνο με ένα μελαγχολικό τόνο μετάνοιας. Δεν ξέρω πως και αποφάσισαν να προχωρήσουν στην προσθήκη αυτού του ιντερλουδίου αλλά ξεκουράζει τον ακροατή. Ίσως να ήταν βέβαια καλύτερα να μπει κάπου στη μέση του δίσκου και όχι πριν το τελευταίο τραγούδι ‘’ Hammer of Penance’’ όπου και πάλι ο ακρατής σφυροκοπάται και ζει ένα καινούριο, αδηφάγο ηχητικό ολοκάυτωμα.