Legendry - The Wizard and the Tower Keep

Οι μουσικές ρίζες του Vidarr, τραγουδιστή και κιθαρίστα των Legendry, προέρχονται από τα black metal. Πίσω στο 2004, μόνος τους δημιουργεί τους Bare-Sark (ακόμα και τότε τον ενδιάφερε η Βόρεια μυθολογία) που από τις στάχτες τους ξεκινούν οι Defeat. Και εδώ στο ακραίο metal, πιο μελωδικό πλέον, Viking θεματολογία κτλ. Οι δυο δίσκοι των Defeat (με μεγάλη χρονική διαφορά μεταξύ τους) είναι πολύ διαφορετικοί ηχητικά μεταξύ τους, απόδειξη της μουσικής αλλαγής που υπέστη ο Vidarr στα ακούσματα του. Σβήνουν και οι Defeat και εγένετο Legendry. Πλέον στον επικό heavy metal ήχο, μοιράζεται τη μπάντα με ένα drummer και βγάζουν το ντεμπούτο τους ‘’Mists of Time’’. Ένα χρόνο μετά, η σύνθεση της μπάντας αποτελείται από τρία άτομα (μπάσο) και το 2017 βγαίνει το ‘’Dungeon Crawler’’. Πλέον, με τη High Roller από πίσω και την ίδια σύνθεση, θα δοκιμάσουν για τρίτη φορά με το ‘’ The Wizard and the Tower Keep’’ που θα είναι διαθέσιμο σε cd και βινύλιο από την 1η Νοεμβρίου.

Το μετριότατο (τα προηγούμενα δυο τους ήταν πολύ πιο άσχημα) εξώφυλλο υποδεικνύει ότι θα ακούσεις επικό heavy metal. Το θέμα είναι να είναι και καλό. Είσοδος στα αυλάκια του δίσκου με το ορχηστρικό ‘’The Bard's Tale’’. Ακουστικές (επαναλαμβανόμενες) κιθάρες, φολκ διάθεση, προετοιμασία μάχης. Όλα αυτά όμως με ένα σπηλαιώδες ήχο α λα Brocas Helm που θα ξινίσει πολλούς και όχι άδικα. Αν μιλούσαμε για εικόνα, το σωστό επίθετο θα ήταν θολός. Πρώτο τραγούδι και τα πόδια κόβονται. Ο κακός ήχος συνεχίζει, φάλτσα φωνητικά που ζορίζονται ή τρέχουν σε λέξεις και ένα κουραστικό Motorhead riff σε όλη τη διάρκεια. Ωχ, πάει για θάψιμο, σκέφτομαι.

Ευτυχώς τα πράγματα βελτιώνονται και το άκουσμα γίνεται αποδεκτό. Το ‘’ The Wizard and the Tower Keep’’ είναι πιο ήρεμο ενώ στιχουργικά αρχίσεις να βυθίζεσαι στο κόνσπεπτ, βασισμένο στη νουβέλα που έχει γράψει ο ίδιος ο Vidarr. Το Mellotron (όπως και το μαντολίνο που θα ακούγεται και αυτό στο δίσκο)  εμένα προσωπικά με ευχαριστεί, όμως αυτή η ηχητική ασυνέχεια δεν τους κάνει καλό. Τα φωνητικά χρειάζονται επειγόντως βελτίωση για να μπορέσει ο ακροατής να βυθιστεί στην ιστορία και την μουσική τους. Το ‘’ The Lost Road’’ φέρνει στο μυαλό καπάκι Manilla Road, μια μπάντα που αγαπούν ιδιαίτερα (είχαν διασκευάσει και το ‘’ Necropolis’’ στο ντεμπούτο τους). Ντάξει, δεν φτάνει επίπεδα Manilla Road αλλά είναι από τις καλές συνθέσεις του δίσκου και ας ακούγεται αδύναμη (ίσως λόγω παραγωγής). Συνέχεια καλών συνθέσεων με το ‘’ Sorcery's Bane’’ ακούγεται σαν Atlantean Kodex και η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλη εκτίμηση σε αυτή τη μπάντα. Και εδώ συγκρίσεις καλύτερης μπάντας δεν χωράνε αλλά και οι Legendry τα πάνε περίφημα. Και μετά τα καταστρέφουν όλα ΚΑΙ πάλι(Behind the Summoner's Seal). Μπασοξεφάντωμα α λα Manowar και ταχύτητες, λες και ακούς μια διαφορετική μπάντα. Ενοχλητικό και το ρυθμικό ντουέτο που παίζει το ίδιο κουραστικό μοτίβο. Επίσης οι συνθέσεις τραβάνε λίγο παραπάνω από όσο χρειάζεται. Πόσο μάλλον όταν φτάνουν στα 11 λεπτά στο ‘’ Earthwarrior’’. Στην αρχή νομίζεις ότι ακούς prog rock των 70ς για να το γυρίσουν και πάλι σε πιο επικούς heavy metal τόνους. Μπερδεμένη κατάσταση από μια μπάντα που έχει φτάσει τον τρίτο της δίσκο. Χμμ…