Grave Pleasures - Motherblood

 Γι αυτούς που τους αρέσουν οι ταμπέλες, οι Grave Pleasures παίζουν apocalyptic death-rock. Με λίγα λόγια gothic rock, επιμεταλλωμένο. Ήδη οι Φιλανδοί (μέλη των οποίων έχουν διατελέσει σε πολλές metal και μη μπάντες όπως οι Beastmilk και Oranssi Pazuzu) έχουν κυκλοφορήσει ένα δίσκο το 2015 με τίτλο ‘’Dreamcrash’’ και περιοδέψανε στην Ευρώπη δυναμώνοντας τις σχέσεις τους σαν μουσικοί. Το 2016 ήρθε η σειρά ενός ep (Funeral Party) ενώ πλέον με συμβόλαιο με την Century Media, την προηγούμενη βδομάδα υπάρχει διαθέσιμος ο δεύτερος δίσκος τους ‘’Motherblood’’, διαθέσιμο σε limited mediabook cd, απλό jewel case cd και gatefold βινύλιο (μαζί και το cd).

Όταν λέμε ότι οι Grave Pleasures παίζουν gothic rock/metal, μην πάει ο νους σας σε κακοκατασκευασμένες γλοιώδεις συνθέσεις με όμορφες πριμαντόνες με άσχημη φωνή. Εδώ έχουμε τα βασικά του είδους: αντρικά μπάσα φωνητικά, κιθάρες που σκληραίνουν τον ήχο και την ατμόσφαιρα που οι ίδιες  δημιουργούν και ένα μπάσο που εμφανίζεται μπροστά σου ξαφνικά σαν τον Χάρο και σου αποσπά την προσοχή. Δυστυχώς, τα drums απλά σιγοντάρουν και ακολουθούν, τίποτα άξιο αναφοράς. Στο σύνολο έχουμε ρυθμικό goth rock , σε σημεία με post rock, post punk , garage αλλά και new wave σημεία. Για το τελευταίο ιδιαίτερα, φταίνε τα φωνητικά του Mathew McNerney που θυμίζουν πολύ Cure. Όλα τα τραγούδια είναι απλοικά και ευχάριστα όσο και να  πραγματεύονται το σκοτεινό ανθρώπινο ψυχισμό. Τραγούδια σαν τα ‘’ Be My Hiroshima’’  και ‘’ Joy Through Death’’  ξεχωρίζουν μιας και σε αρπάζουν από τα μαλλιά( ή μυαλά αν προτιμάτε) με τις εθιστικές τους μελωδίες.  Σε σημεία ελαφρώς χορευτικά, πάντοτε με κρυμμένες σκιερές  απολήξεις. Ακόμα και Current 93 μου έφεραν στο μυαλό στα πρώτα λεπτά του ‘’ Atomic Christ’’ με τον καταραμένο τρόπο που τραγουδά ενώ το ίδιο το τραγούδι είναι μια πραγματική γοτθική ηχητική ιστορία. Το καλύτερο του δίσκου με διαφορά. Διαφορετικό σαν άκουσμα, θα ικανοποιήσει ΚΑΙ τον μεταλλά που θέλει κάτι πιο ανάλαφρο μουσικά αλλά όχι αισθητικά.