Black Rose - Game of Souls

Υπάρχουν κάποιες μπάντες οι οποίες συντηρούν την αγάπη μας για την μουσική, όπως και οι ίδιοι τη δική τους, κυκλοφορώντας όμορφα άλμπους heavy metal/hard rock χωρίς να επηρεάζονται από την πάροδο του χρόνου και τις παροδικές εμπορικές αλλαγές που συμβάινουν. Οι Σουηδοί Black Rose υπάρχουν από το 1990 και ακόμα και σήμερα τους γνωρίζουν λίγοι. Πολύ κακώς. Στο συγκρότημα ρέει η μελωδία στο αίμα τους χωρίς να γίνονται ‘’νιανιά’’. Το ρυθμικό ντουέτο (και αδέρφια) των Haga μαζί με τον κιθαρίστα Thomas Berg (ο οποίος για κάποια χρόνια είχε αποχωρήσει από τη μπάντα) βρίσκονται μαζί από την αρχή και το διασκεδάζουν όσο και μείς. Μαζί τους ένας καλός τραγούδιστής τα τελευταία χρόνια, ο Jakob "Jacke" Sandberg (τραγούδησε και στον προηγούμενο δίσκο). Το ‘’Game of Souls’’ είναι ο έβδομος δίσκος τους και πρώτος για τη δική μας Sleaszy Riders Records, βρίσκοντας τους ακμαιότατους μετά από τριάντα χρόνια. Αυτό και αν είναι επίτευγμα. Διαθέσιμο από τον Οκτώβρη, μόνο σε cd (και digital).

Τις πρώτες φορές που άκουσα το δισκάκι και ιδιαίτερα στα πρώτα τραγούδια, ενοχλήθηκα κάπως από τα φωνητικά. Από την άλλη, οι ρυθμοί και οι έγχορδες αρμονίες μου έδωσαν καλά σημάδια.  Πάντως ακόμα και μετά από αρκετά ακούσματα θεωρώ το πρώτο τραγούδι ως και το χειρότερο του δίσκου και με διαφορά, χειρότερη επιλογή δεν θα μπορούσαν να κάνουν.  Λες και αλλάζει ο τραγουδιστής, στο ‘’ We Fight’’ είναι πολύ καλύτερος σε όλες του τις διαστάσεις. Ανεβοκατεβάζει τη φωνή του χωρίς να ζορίζεται όπως στο ‘’The Fall’’. Μάλλον τον βοηθά και το ύφος του τραγουδιού που είναι πιο hard ‘n’ heavy. Όπως όλα τα τραγούδια τους, ρυθμοί και μελωδίες, τα πάντα ακούγονται πιασάρικα και ευχάριστα χωρίς να ακούγονται μαλθακά.Heavy metal to the bone. Σολαρίσματα τα οποία επιτρέφουν τα riffs να γλιστράνε όμορφα μέσα στα αυτιά σου. Χωρίς πλήκτρα τα τελευταία χρόνια και όμως η μελωδία είναι παρούσα σε όλο το φάσμα της μουσικής τους. Το ομώνυμο τραγούδι ακούγεται πολυ Malmsteenικό. Καλά, Σουηδοί είναι, και μάλιστα συνομίλικοι, λογικό είναι να έχουν επηρεαστεί. Οι κιθάρες shreddάρουν ασταμάτητα ενώ και το μπάσο ακούγεται πολύ έντονο στο συγκεκριμένο τραγούδι. Άσε που είναι από τα πιο γρήγορα τραγούδια του δίσκου, τα πάντα σερφάρουν πάνω σε πάγο. Το ‘’ Omen’’ έχει από τα πιο εθιστικά ρεφραιν, αρκετά Saxonικό το ‘’ Queen of the Night’’. Ο δίσκος συνεχίζει πολύ όμορφα μουσικά με πολύ καλή παραγωγή και μίξη με τα φωνητικά να ενοχλούν σε σημεία μιας και πνίγεται ο τύπος όταν τραβάει περισσότερο από τις δυνατότητες του τη φωνή του. Αγαπημένο τραγούδι το ‘’ Victory’’ που όλοι δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Μου θύμισε Sabaton, αλλά στο καλύτερο.Τόσο εξαιρετικό. Και τίποτα να μην ακούσετε από το δίσκο, αυτό δώστε του μια ευκαιρία. Γενικότερα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου ξεκινά με αυτό το τραγούδι και συνεχίζει με το ‘Find My Way in Time‘’ και πάει μέχρι το τέλος του δίσκου. Το επόμενο ακούγεται πιο hard rock με δανεισμένες kιθάρες από Maiden (στο ‘’ We Stand Together ‘’ ακόμα περισσότερο)  ενώ το ρεφραίν φέρνει ασυναίσθητασε Helloween.