Sweet Oblivion - Relentless

Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα Sweet Oblivion, σίγουρα σας λέει πολλά το Geoff Tate. O 62χρονος πλέον τραγουδιστής έχει ανοίξει εδώ και 2-3 χρόνια ένα νέο μουσικό κεφάλαιο στη ζωή του. Η φωνή του αηδονιού των Queensryche έχει χαράχτεί ανεξίτηλα στο νου μας και δεν θα φύγει ποτέ. Αλλά αυτό μας τελειώσε εδώ και αρκετά χρόνια. Έτσι και αλλιώς οι τελευταίες του κυκλοφορίες με τους ΘΕΟΥΣ δεν προχωρούσε σωστά. Από τότε που έμεινε μόνος δοκίμασε την τύχη του με άλλες μπάντες-συνδυασμούς, σαν Tate, σαν Operation:Mindcrime και πλέον και σαν Sweet Oblivion, πάντοτε συνοδευόμενος από διαφορετικούς μουσικούς. Το ομώνυμο ντεμπούτο των Sweet Oblivion κυκλοφόρησε το 2019 από την Ιταλική Frontiers Records που η (υπερβολική) μελωδία είναι ταυτόσημη της. Ιταλοί μουσικοί στο πλάι του Geoff και μελωδικό heavy metal, αρκετά αξιόλογο αλλά κατώτερο των προσδοκιών. Όσο και να λατρεύουμε τη φωνή του, η μουσική και οι συνθέσεις έχουν τεράστιο μερίδιο στη πίτα της ευχαρίστησης.  Με διαφορετικούς μουσικούς (πάντοτε Ιταλούς όμως), ο Geoff, δηλαδή οι Sweet Oblivion με το δεύτερο δίσκο τους, ‘’Relentless’’. Διαθέσιμο από την ίδια εταιρία από τις 9 Απρίλη σε cd αλλά και gatefold, πράσινο βινύλιο.

Η διαφορά των Sweet Oblivion με άλλες του μουσικές προσπάθειες είναι ότι στη συγκεκριμένη μπάντα ο ήχος (και φυσικά η φωνή) θυμίζει Queensryche. Άρα όσοι νοσταλγείτε την progressive εποχή του συγκροτήματος, κάνετε μια στάση εδώ. Ήδη το εναρκτήριο ‘’Once Again One Sin’’ θα μπορούσε να είναι χαμένο κομμάτι από τον ‘’ Operation: Mindcrime’’ δίσκο. Δεν είναι βλασφημία, ακούστε το. Βέβαια ίσως μιλάμε για απλή αναπαραγωγή αλλά το συναίσθημα υπάρχει. Βέβαια δεν θα επιθυμούσα κάτι τέτοιο, δηλαδή ένα δίσκο που θυμίζει πιστά τον προηγούμενο ούτε αν είχε βγει με την σωστή  σύνθεση και την σωστή εποχή. Μάλλον τραγούδι-κασεράκι για τους παλιούς του οπαδούς είναι. Το ‘’ Strong Pressure’’ διαλέγει διαφορετικό ηχητικό δρόμο με περισσότερο χαρακτήρα. Η δική μου ψήφος είναι θετική, μου αρέσει σαν σύνθεση, έχει τη δύναμη που χρειάζεται να υποστηρίξει την φωνάρα του Tate χωρίς πολύ τεχνικά και προοδευτικά σημεία. Το φάντασμα των Queensryche πλανάται μόνιμα από πάνω, πιο πολύ πλέον σε περίοδο Empire/Promised Land αλλά δεν νομίζω ότι ενοχλεί κανέναν αυτό.  Υπάρχουν κοινές φωνητικές μελωδίες, εξίσου ακαταμάχητες  συγχορδίες, η ατμόσφαιρα των πλήκτρων, δουλεμένα σόλος. Όλα πολύ ευχάριστα. Μην ξεχάσετε να ακούσετε το ιταλόφωνο ‘’Aria’’ που ταιριάζει πολύ στη γλωσολαλιά του φαλακρού ή το ‘’ I'll Be the One’’ με τις ακουστικές κιθάρες που επιτρέπουν τη φωνή του να κορυφωθεί.  Σε κάποια τραγούδια προτιμούν μια πιο.... Frontiers προσέγγιση, δηλαδή ακόμη πιο απλοποιημένο σαν σύνθεση με απλά συνοδευτικό ρυθμό και την φωνή να παίρνει τα ηνία. Ακόμα και τα πλήκτρα είναι πιο μπροστά από τις κιθάρες σε σημεία (ευτυχώς υπάρχει ένα σόλο που ζωντανεύουν) . Τέτοιο τραγούδι είναι και το ‘’ Another Change’’ που προτίμησε ο  Μεγάλος να το κάνει το επίσημο βίντεο του. Επουδενί δεν είναι από τα καλύτερα του δίσκου (μάλλον το μετριότερο θα έλεγα) άρα μην βγάλετε συμπεράσματα από το συγκεκριμένο τραγούδι για όλο το δίσκο. Το ‘’Relentless’’ δεν θα σας αλλάξει τη ζωή όπως έκαναν οι δίσκοι του Tate με την ‘’παλιά’’ μπάντα του αλλά δεν θα αφήσει κανένα στενοχωρημένο. Υπόσχεση!! Άσε που δεν θα βρείτε πολλούς στα mid 60s τους να τραγουδούν έτσι, απίστευτο.