Atlain - Living in the Dark

Η Ελληνική σκηνή δεν ανθίζει πλέον. Ακμάζει. Πολλές μπάντες είναι παγκόσμιας φήμης ενώ και σαν οπαδοί/ακροατές έχουμε πολύ καλή φήμη. Στα 80ς, όπως και ήταν φυσικό, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Οι Έλληνες metal μουσικοί ήταν σαφώς λιγότεροι και κατά πολύ κατώτεροι σαν οργανοπαίκτες. Λίγοι Έλληνες μουσικοί κατάφεραν να ξεχωρίσουν στο εξωτερικό και έκαναν την Ελλάδα περήφανη. Ανάμεσα σε αυτούς, ο Χρίστος Ευθυμιάδης (από Κοζάνη) που μεγάλωνε σαν έφηβος στη Γερμανία που είχε αγκαλιάσει τη heavy metal μουσική. Ο Χρίστος έγινε πολύ γνωστός από τη θητεία του στους Rage βασανίζοντας τα δέρματα των τυμπάνων του συγκροτήματος για 12 χρόνια (1987-1999), στους καλύτερους δίσκους της μπάντας δηλαδή. Όμως πριν τους Rage, υπήρξε μέλος των σχετικά άγνωστων Atlain, ενός speed/power συγκροτήματος που ιδρύθηκε από  κάποιους roadies των επίσης Γερμανών Steeler (του Axel Rudi Pell). Οι Atlain ιδρύθηκαν το 1983 με το κοινότυπο όνομα Destroyer το οποίο σύντομα άλλαξαν σε Atlain  (από τη Perry Rhodan νουβέλα, Atlan,1969-1978). To κουιντέτο διέθετε 2 κιθαρίστες και πολλά γκάζια και πάθος και μέσω της Βέλγικης Mausoleum Records κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο ''Living in the Dark'' το 1984.  Χωρίς να χάσουν χρόνο αλλά δυστυχώς σε μικρότερη εταιρία (Earthsaker Records, αυτή που κυκλοφορούσε τους δίσκους των Steeler), το ''G.O.E.'' Guardians of Eternity) διαδέχτηκε το πρώτο τους βήμα επάξια αλλά χωρίς να βρει το κατάλληλο ενδιαφέρον από τον τότε metal Τύπο (και κατά συνέπεια κοινό) που έβρισκε δεκάδες μπάντες να ξεμυτίζουν καθημερινά. Μουσικές διαφορές στη συνέχεια με τον  μπασίστα André Chapelier να πηγαίνει στους Holy Moses και τον  Χρίστο στους Rage και το συγκρότημα να είναι παρελθόν μια και για πάντα.

Το εξώφυλλο του ''Living in the Dark'' θυμίζει τη σειρά Perry Rhodan. Υπό τα χέρια του Perry Rhodan (ο οποίος είχε φτιάξει αρκετά τέτοια εξώφυλλα) βλέπουμε ένα διαστημικό ήρωα-πολεμιστή. Με αντίστοιχη θεματική στιχουργική, αγνό, ατόφιο heavy metal παίρνει ''σάρκα και οστά''. Σύντομες συνθέσεις γεμάτες ενέργειες από νεαρούς που ήθελαν απλά να σπείρουν τον ηχητικό όλεθρο αλλά ευτυχώς ο τότε (συμ)παραγωγός και μηχανικός ήχος, Ralf Hubert (Mekong Delta) έβαλε τις ιδέες τους σε μια σειρά και τις οργάνωσε ώστε να ακούγονται σαν τραγούδια.Και όντως μπορεί σαν μουσικοί να μην είναι κάτι το τρομερό αλλά αυτό δεν είναι το μέγιστο προσόν που χρειάζεται ένας heavy metal μουσικός. Χρειάζεται όρεξη, πάθος, αγάπη για αυτή τη μουσική και τα μέλη των Atlain τα είχαν με το παραπάνω και το αναπαρήγαγαν αντίστοιχα.

Με το που θα ξεκινήσει το ''Hallowed by the Priest '' σε συνεπαίρνει αυτή η ενέργεια που διοχετεύεται μέσα στα αυλάκια του δίσκου. Αν λατρεύετε τους Helloween του πρώτου ep, άντε μέχρι Walls Of Jericho, κάντε μια στάση εδώ. Τευτονικό Heavy Metal με όλα τα καλά και άσχημα, από τη βαριά προφορά στα αγγλικά και τα μουστάκια μέχρι την κολασμένη απεραντοσύνη των riffs που πρωτακούς μιας και δεν έχουν ξαναπαιχτεί μέχρι τότε (1983-84). Λατρεύουν Judas Priest και Iron Maiden, μεγαλώνουν με μπάντες τις χώρες τους όπως Running Wild και Helloween, βάζουν την δική τους πινελιά και ορίστε, παγωμενη εκδίκηση. Τσιρίδες, διπλές κιθάρες, μανιασμένοι ρυθμοί και απλοικές, δυναμικές  ενορχηστρώσεις που σε βρίσκουν αδύναμο να τους αντισταθείς. Μπόλικα σολαρίσματα, ενθύμια και σύμβολα των 80ς. Οι τόνοι είναι πάντα στο μέγιστο, ένας ασταμάτητος αγώνας ταχύτητας και ισχύος. Η παραγωγή ελαφρώς θολή, μπορεί να απογοήτευσε στις μέρες τους αλλά πλέον μου ακούγεται νοσταλγική ανάμεσα στα πεντακάθαρα προιόντα μουσικού σερβιρίσματος του Σήμερα.

Τα δυο πρώτα τραγούδια είναι στροβιλώδεις ύμνοι και διθύραμβοι της heavy metal μουσικής. Απολαυστικές μελωδίες, ρυθμοί που θυσιάζεις το σβέρκο σου, κραυγές της διπλανής πόρτας που μπορείς να συναγωνιστείς και ο ίδιος κρατώντας μια μεγάλη κούπα μπύρας σε ένα μπαρ. Χωρίς στιχουργικό περιεχόμενο που θα σου αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι αλλά με μουσικές συνθέσεις που θα σου αλλάξουν τη μέρα προς το καλύτερο, το πιο ευχάριστο. Θα ακούσεις το ''Sphinx '' και ο ηλεκτρισμός του θα μεταφερερθεί μέσα σου δίνοντας σου κουράγιο για μια δύσκολη μέρα. Η πενταμελής διμοιρία μοιράζει πόνο χωρίς να παγιδεύεται σε ασταμάτητο κοπάνημα. Έχει αλλαγές, έχει μελωδίες, έχει κιθαριστικά θέματα που σε αφοπλίζουν με την αποτελεσματικότητα τους πάνω σου. Σιδερένες συγχορδίες σφυρηλατημένες από αγνές, νεαρές ψυχές. Μένος μεταφρασμένο σε ρυθμό, ορμά καταπάνω σου. Και το καλύτερο για το τέλος....''Evil Forces'', όνομα και θαύμα.  Riffs που εγχαράσσουν αυτό το πανέμορφο αλλά άγριο μουσικό γλυπτό. Φωνητικά που σκαλίζουν πάνω του και από τις δυο πλευρές, έχοντας και μια πιο μελωδική φόρμα. Τα σόλος εναλλάσονται μην επιτρέποντας σε αυτή την ηχητική τρέλα να τελειώσει και όλα μαζί συνδράμουν στο να δημιουργηθεί ένα μεταλλικό βασίλειο που μπορεί οι πλανήτες να μην ευθυγραμμίστηκαν μαζί του, αλλά εσύ μπορείς.