Barathrum - Infernal

Πόσο μαγικό και ελκυστικό σας ακούγεται μια μπάντα να ξέρει από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε, πότε θα έρθει το τέλος του; Θα μπορούσε να είναι τυχαίο γεγονός (ή μια ιστορία που  δημιούργησαν οπαδοί που συμπορεύτηκαν με τη μπάντα από την γέννηση της) αλλά κάτι τέτοιο ΙΣΩΣ συνέβη στους Φιλανδούς Barathrum. Ξεκίνησαν το 1991 (πιο πριν σαν Darkfeast) και άρχισαν να ηχογραφούν αρκετά demos προσπαθώντας να δημιουργήσουν τον δικό τους ήχο. Οι Φιλανδοί, όπως και οι χώρες της Μεσογείου είχαν πολύ διαφορετικό ήχο από τον κλασσικό της υπόλοιπης Σκανδιναβίας. Πιο πολλά κοινά θα βρείτε να συγκρινετε με τους Necromantia και τους Mortuary Drape παρά με Mayhem και Darkthrone. Αρχηγός της μπάντας ο Demonos Sova, τραγουδιστής, μπασίστας, κιθαρίστας, στιχουργός και συνθέτης της μπάντας. Ακόμα και κρουστά έπαιζε στις πρώτες τους μέρες. Τα πρώτο γράμμα καθενός από τους πρώτους,χρονολογικά, οκτώ δίσκους σχημάτιζε την έκφραση "Heil Sova", δηλαδή ‘’Χαίρε Sova’’. Κάπου εκεί ήρθε και το τέλος της μπάντας που είχε αλλάξει μάλιστα την σύνθεση πολλάκις.Σταδιακά ο ρόλος του Sova περιοριζόταν, μετά από κάποια χρόνια τραγουδούσε μόνο, τα όργανα τα άφησε σε άλλα μέλη. Μπορεί όχι επίσημα, αλλά δημιουργήθηκε μια έντονη ησυχία γύρω από το όνομα τους που δεν υπήρξε προηγούμενο της. Τελικά οι Barathrum συνέχισαν να δίνουν σήματα ζωής μετά το 2010 και με ένα νέο δίσκο το 2017, το ‘’Fanatiko’’. Μπορεί πλέον να μην είναι το συγκρότημα που είχα γνωρίσει στα 90ς αλλά αυτοί οι πρώτοι δίσκοι τους πάντοτε θα με στοιχειώνουν με το διαφορετικό black metal τους.

Τρίτος και καλύτερος δεν λένε; Μάλλον στην περίπτωση των Barathrum ισχύει.  Ερχόμενοι από το τρομερό ‘’Eerie’’ του 1995 και για μοναδική φορά στην ιστορία τους με τα ίδια μέλη για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο (έστω που και από τέσσερις έγιναν τρεις). Ίδια εταιρία (Nazgul's Eyrie Productions), ίδιο στούντιο (Perkele) με τον Demonos Sova να αναλαμβάνει ακόμα περισσότερα καθήκοντα πάνω στη παραγωγή και στον ήχο του νέου του δίσκου. Και έτσι κυκλοφόρησε το ανίερο, κολασμένο ‘’Infernal’’, ο τρίτος δίσκος των Φιλανδών.’’ Ο λόρδος Barathrum βγήκε από την Άβυσσο και πήρε μορφή μέσω αυτού του δίσκου’’. Τάδε είναι γραμμένα από τους ίδιους στο βιβλιαράκι του cd τους....

Αν και έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός black metal δίσκου, διαφέρει σημαντικά από το μέσο όρο. Ας εξηγηθώ. Υπάρχουν τα τσιριχτά black metal φωνητικά, οι σκοτεινοί στίχοι, τα χαμηλοκουρδισμένα riffs, η παραγωγή που παγώνει τα πάντα, το corpsepaint. Από την άλλη όμως δεν έχουμε υψηλές ταχύτητες, ίσα ίσα σχεδόν κάτω του μεσαίου, στα όρια του doom. Αυτό δεν σημαίνει ότι μιλάμε για σταθερού ρυθμούς, τα ξεσπάσματα δίνουν και παίρνουν. Επίσης τεράστια διαφορά είναι η χρήση του μπάσου. Πολύ μπροστά στη μίξη, ακούγεται έντονο και δίνει όγκο στον ήχο. Συνήθως η χρήση του μπάσου είναι αμελητέα ή ανύπαρκτη στο black metal, εδώ έχει τρομερή δυναμική. Μόνο με Necromantia μπορώ να τους συγκρίνει. Βέβαια οι Barathrum έχουν και κιθάρες, απλά λατρέυουν τη χρήση του μπάσου.

Οι ενορχηστρώσεις τους δεν είναι απλοικές. Δεν βασίζονται στην επανάληψη ενός riff σε υπερταχύτατες τροχιές. Πολλά ηχητικά στρώματα σε έγχορδα και drumming που θυμίζει heavy metal δίσκους. Κάποια εφέ προσθέτουν στην ατμόσφαιρα, κάποια καθαρά φωνητικά σπάνε τη μονοτονία των ακραίων. Οι συνθέσεις μπορεί να είναι ξεχωριστές αλλά συνδεδεμένες άριστα μεταξυ τους. Το πότε θα περάσεις από το ‘’ The Blasphemer’’ στο ‘’ Warmetal’’ δεν θα το καταλάβεις. Μαύροι ηχητικοί ποταμοί κυλάνε μέσα στα αυτιά σου και στα βάθη αυτών ζούν και κυοφορούν πλάσματα της Αβύσσου που δεν γνώριζες την ύπαρξη τους. Πραγματικά, θα είναι πολύ αργά όταν νιώσεις το τσίμπημα μέσα σου. Μπορεί να σου σερβίρεται κάτι πιο όμορφο εξωτερικά αλλά ο πυρήνας του είναι καυτή πίσσα που σε πνίγει. Βάρβαροι ρυθμοί και όχι ξεπατίκωμα κρουστών, σατανικά φωνητικά και όχι κρωξίματα, οψιδιανά riffs και όχι βασανισμός μια χορδής. Ατμόσφαιρα χάρη στο σκοτάδι, όχι post/atmo μελωδιούλες από πλήκτρα. Πολεμικό Black Metal. Διαφορετικό μέχρι το τέλος. Ακούς το ‘’ Deadmarch’’ και την παρέλαση των σκοτεινών δυνάμεων και ήχων από μπροστά σου πάντοτε με ρυθμικό τρόπο και heavy κιθάρες. Φωνή από άλλη διάσταση, bell tolls που σε υπνωτίζουν, διαστρικό riffing. Αν αυτό σου θύμιζε το μέσο black metal του 1996-97 τότε εγώ μάλλον άκουγα λάθος πράγματα.