Holy Terror - Mind Wars

Τρέφω απίστευτη αγάπη για τους δυο δίσκους των Holy Terror. Εμπεριέχονται ότι θα μπορούσα να ζητήσω από μια speed/thrash μπάντα της εποχής. Η βραχύβια καριέρα των Holy Terror διήρκησε από το 1985  μέχρι το 1991. Η πενταμελής σύνθεση της μπάντας σταθεροποιήθηκε το 1987 με την έλευση του Joe Mitchell πίσω από το drum kit αντικαθιστώντας τον Jack Schwartz (ο οποίος είχε παίξει στο ντεμπούτο των Dark Angel) και με την ίδια ομάδα κυκλοφόρησαν τα δυο απόλυτα μνημεία του ήχου, το ‘’ Terror and Submission’’ το 1987 και το ‘’ Mind Wars’’ του 1989. Θα μπορούσε η πορεία τους προς τη δόξα να είναι διαφορετική μιας και τους είχε αναλάβει δισκογραφικά η RoadRacer Records. Την ίδια χρονιά ο Keith Deen (φωνή) και  ο Mike Alvord (κιθάρες) μετακομίζουν από το Los Angeles στο Seattle και παίζουν πανκ ροκ υπό το όνομα Shark Chum χωρίς βέβαια να υπάρχει μέλλον. To 2005, δυο άλλα μέλη της μπάντας, οι Kurt Kilfelt (έτερος κιθαρίστας) και Joe Mitchell βάζουν ξανά μπροστά τους Holy Terror δίνοντας κάποιες συναυλίες αλλά η προσπάθεια τους δεν καρποφόρησε και μια τριετία αργότερα έσβησε και αυτή. Δυστυχώς το 2021 χάσαμε από τη επάρατη νόσο και τον Keith Deen και χάσαμε κάθε ελπίδα για μια σωστή επανασύνδεση. Δεν πειράζει, οι Holy Terror κέρδισαν μια θέση στο πάνθεον των μουσικών μας ηρώων και τίποτα δεν είναι ικανό να τους κουνήσει από εκεί.

Είναι απίστευτο αυτό που ακούμε για σαράντα λεπτά της ώρας. Τα πάντα πυραυλοκίνητα, θεαματικά. Όλα τα όργανα παίζουν στο μέγιστο των αντοχών τους. Το ίδιο ισχύει και για τα φωνητικά. Τόσο γρήγορα που προφέρονται οι λέξεις που τον συναγωνίζομαι κρατώντας το βιβλιαράκι μπροστά μου και πάλι δεν τον προλαβαίνω. Θελκτική βιασύνη που κόβει μόνο για τα θεσπέσια σολαρίσματα. Αν και σπιντάρει ανελέητα, το thrash τους ακούγεται πολύ πιο μελωδικό από κάποιους άλλους ούγκανους. Μοντάρουν ρυθμούς και συγχορδίες έτσι ώστε να δημιουργήσουν ηχητικό παρανάλωμα σωστά δομημένο. Ένοπλοι ήχοι αδειάζουν τα πυρά τους στο ‘’ Debt of Pain’’ . Σκαριφίζουν βαθιά το κορμί σου με πολλαπλό riffing και εκρηκτικούς ρυθμούς. Το αγαπημένο ‘’The Immoral Wasteland’’ έχει το πιο εθιστικό ρεφραιν του δίσκου. Συντριπτικές αρμονίες σε φωνή και οργανική επίθεση με εκστατικά επακόλουθα και συνέπειες. Το παικτικό σφρίγος είναι έκδηλο, η νεανική επιθετικότητα ξεχειλίζει από παντού. Κάθε λέξη εκσφεντονίζεται δυναμικά προς κάθε κατεύθυνση και περιπλανιέται υπτάμενο πάνω στις ηχητικές οχλαγωγίες.

Στη δεύτερη μεριά δεν έχουμε εκπτώσεις. Το εγχείρημα τους συνεχίζεται συνυφασμένο και ατόφιο, πάντοτε στο πιο ακραίο βαθμό. Προετιμασία για μάχη και μόνο τέφρα μετά το πέρασαμα του ‘’ Damned by Judges’’. Εναλλασσόμενες μουσικές αναταραχές και κραυγές δημιουργούν speed/thrash άσματα που μόνοι οι Holy Terror θα μπορούσαν να αποδώσουν με αυτό τον τρόπο. Είναι από τις μπάντες που αν παίξετε ‘’τυφλόμυγα’’ (δηλαδή να σας βάλουν ένα τραγούδι και να πρέπει να βρείτε τη μπάντα), στην περίπτωση  των Αμερικανών θα τα καταφέρετε με ευκολία φτάνει να έχετε ακούσει ΜΟΝΟ  ένα τραγούδι και ΜΟΝΟ μια φορά (είναι αρκετό). Τέτοια προσωπικότητα. Να αναφερθεί επίσης ότι μιλάμε για τεράστιο χώσιμο στη θρησκεία (φαίνεται και στο εξώφυλλο) γενικότερα μέσω στίχων (τύφλα να έχουν οι blackmetallάδες) και την κοινωνία, όπως αρμόζει δηλαδή σε μια thrash μπάντα. Σε κάθε τραγούδι έρχεσαι αντιμέτωπος με επιτάχυνση και ταχύτητα πολλών G, σε βαθμό που ίσως κάποιοι να μην τα καταφέρουν να επιβιώσουν. Κάντε ένα crash test με το ‘’ No Resurrection’’, ένα τραγούδι που δεν ωχρίασε καθόλου, ούτε 33 χρόνια μετά και γονατίζει πιτσιρικάδες που αυτοαποκαλούνται thrashers μουσικοί. Αξιύμνητη ανωριμότητα που μας θυμίζει γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τον συγκεκριμένο δίσκο. Λέγεται....ΝΙΑΤΑ.