Blaze - Out Through the Door

Οι Ιάπωνες Blaze είχαν κάνει πολύ καλή εντύπωση στους underground κύκλους όταν κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2007. Ειδικότερα, στην Ελλάδα, αγαπήθηκαν από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μιας και τους απολαύσαμε και ζωντανά στο UP THE HAMMERS του 2014 έχοντας στα μπαγκάζια τους το νέο  τους ep ''The Rock Dinosaur''.  Hard 'n' Heavy, από τα καλά. Το κακό στην όλη υπόθεση είναι ότι η μπάντα πάει αργά, πολύ αργά σε σχέση με το τι γίνεται με την υπόλοιπη σκηνή. Αν αναλογιστούμε ότι το συγκρότημα υπάρχει από το 1998 και μέχρι σήμερα έχουν βγάλει μόνο το ντεμπούτο τους και το προαναφερθέν ep, δεν τους λες και παραγωγικούς. Είχαν κάποιες αλλαγές στη σύνθεση τους στη χρονική διαδρομή τους αλλά η βάση παραμένει η ίδια. Φέτος επιτέλους θα υπάρξει συνέχεια στο όνομα ''Out Through the Door'' το οποίο θα κυκλοφορήσει από την  No Remorse Records στις 24 Οκτώβρη σε cd αλλά και βινύλιο (σε 2 χρωματισμούς). Το εξώφυλλο θυμίζει άλλες εποχές, μακριά από την σύγχρονη τεχνολογία και είναι δουλειά του Boss-hiko.

Έναρξη και το ταξίδι ξεκινά. Καλπάζοντες ρυθμοί και στριγγλίσματα κιθάρων. Πρώτη παρατήρηση. Πολύ καλή παραγωγή. Ταιριαστός ήχος που αναδεικνύει μια ζεστασιά και μια νοσταλγία. Το 1335 είναι ορχηστρικό και αμέσως φέρνει τον Blackmore στο τραπέζι. Είδωλο για τους Γιαπωνέζους. Το ''Let the Right One In''  επιτρέπει στους αρχαίους Scorpions να μπουν και αυτοί στο πάρτυ. Όσοι έχουν ακούσει και το ντεμπούτο, όλα αυτά τα περίμεναν. Υπάρχει κάποια εξέλιξη στον ήχο τους αλλά μικρής σημασίας. Αυτό που έχει πραγματική σημασία είναι οι συνθέσεις και εδώ τα πάνε και πάλι περίφημα. Πολλές ιδέες που εξαντλούνται μέσα σε κάθε τραγούδι, οργανικός ήχος με πολλά σόλος, ζηλευτές ενορχηστρώσεις με ξεκάθαρα και άμεσα αποτελέσματα. Ευθυτενές hard rock στο '' The Man in White Boots '', αν θέλετε συγκρίσεις με κάτι νεότερο, ακούστε High Spirits. Το μεγαλύτερο ατού των Blaze είναι σίγουρα τα κιθαριστικά μέρη. Ο Hisashi Suzuki υπηρετεί την κιθάρα του όπως της αρμόζει και δρομολογεί μια σειρά riffs που θα ζήλευαν και Μεγάλοι-Παλιοί του είδους. Θα το νιώσετε και σεις όταν χαθείτε στο δικό του κόσμο, όταν θα του επιτρέψετε να σας μιλήσει για ολόκληρα λεπτά με τον δικό του λόγο στο ''Picture on the Wall''. Εξαιρετικός. Τα φωνητικά του Wataru Shiota φέρνουν λιγάκι κάτι σαν από γρεζάτου Klaus Meine, εννοείται δεν τον φτάνει. Στο ''Rock ‘n Roll Man'' μας επισκέφτηκαν και οι UFO και οι δεξιοτεχνίες ενός Michael Schenker μέσω του Γιαπωνέζου παικταρά φυσικά. Ρυθμικό, γκρουβάτο, ότι πρέπει για να αδειάσεις το μπυροπότηρο σου παρακολουθώντας τους ζωντανά στο μέλλον. Το ''Fort of Sand '' μου αρέσει ιδιαίτερα και θα γράψω και τον λογο. Δεν ζορίζει τη φωνή του και ακούγεται πιο άνετος και προσιτός όσο ο Hisashi πλέκει όμορφες μελωδίες. Απλό, απέριττο, το αγαπημένο του δίσκου όσο αφορά τα δικά μου αυτιά (μαζί με το Picture on the Wall). Συνολικά, πολύ καλό και το δεύτερο άλμπουμ των Blaze. Ανέμελο, ευχάριστο, με πολλούς δανεισμούς από τα 70ς.