Iced Earth - The Dark Saga

Το Heavy Metal δεν έχει όρια, ούτε στο μουσικό, ούτε στο στιχουργικό κομμάτι. Παίρνει επιρροές από τα πάντα, τα φιλτράρει και τα παραδίδει στην δική του εκδοχή. Ίσως η πιο αγαπημένη ταινία των μεταλλάδων (και πολύ κόσμου βέβαια ανεξαρτήτων μουσικών προτιμήσεων) να είναι το ‘’Braveheart’’ του 1995. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που το είδε και δεν ανατρίχιασε. Το ίδιο και οι Γερμανοί  Grave Digger που ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το ‘’Tunes Of War’’. Κάτι αντίστοιχο, σε  άλλη μορφή τέχνης όμως,  συνέβη και με τον comic ήρωα SPAWN (1992) του Todd McFarlane. Οι Αμερικάνοι Iced Earth επηρεάστηκαν και αγάπησαν τόσο πολύ τον ήρωα αυτό που αφιέρωσαν πλήρως το στιχουργικό κομμάτι στον τέταρτο δίσκο τους, το ‘’The Dark Saga’’ που κυκλοφόρησε ένα χρόνο  ΠΡΙΝ την ταινία. Περιττό να γράψω ότι ΟΛΟΙ είδαμε την ταινία εκείνη την εποχή. Η τότε σύνθεση περιλάμβανε ακόμα τον τρομερό πρώτο κιθαρίστα τους Randall Shawver ενώ στα φωνητικά ήταν ακόμα ο απίστευτος τραγουδιστής Matthew Barlow. Αν και στο βιβλιαράκι απεικονιζόταν ο Keith Menser των Mystic Force, η αλήθεια είναι ότι το μπάσο έπαιξε ο Dave Abell που όπως και ο Shawver, ήταν ο τελευταίος τους δίσκος στη μπάντα. Μαζί τους χάθηκε και το σερί των εξαιρετικών δίσκων χωρίς να σημαίνει ότι το ‘’ Something Wicked This Way Comes’’ δεν ήταν καλό ή κάτι τέτοιο αλλά νομίζω ότι η κορυφή πιάστηκε στο The Dark Saga (με προσωπικό αγαπημένο δίσκο το ‘’Burnt Offerings’’).

Μιλάμε για concept δίσκο φυσικά και οι στίχοι επηρεάζουν αρκετά και τη μουσική. Όταν δηλαδή περιγράφεται ο χαρακτήρας μιανιασμένος, ακολουθεί και ανάλογη μουσική, όταν νιώθει θλίψη, τα riffs γλυκαίνουν μελαγχολικά. Η σύνθεση των τραγουδιών οφείλεται στο μεγαλύτερο μέρος στον αρχηγό Jon Schaffer (σε κάποια τραγούδια συνεργάζεται με τον έτερο κιθαρίστα) ενώ και οι περισσότεροι στίχοι είναι δικοί του (με εξαίρεση δυο τραγουδιών που είναι του Barlow και ένα του Simmons). Η παραγωγή πήρε μέρος στα Morrisound Studios  και ο Jim Morris μαζί με τον Jon Schaffer επιμελήθηκαν την παραγωγή. Εκεί μέσα δημιουργήθηκε ο μισός ήχο του Αμερικάνικου death metal, φανταστείτε πόσο δυναμικό ήχο έχουν οι Iced Earth, ειδικά σε σχέση με το σκοτεινό ‘’Burnt Offerings’’.  Τέλος και καθόλου ασήμαντο είναι ότι το artwork επιμελήθηκε ο ίδιος ο Todd McFarlane, ο δημιουργός του Spawn άρα γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι τα πάντα έγιναν με τις ευχές του και γι αυτό και ο δίσκος αφιερώνεται στον ίδιο.

Οι πρώτες τέσσερις συνθέσεις του δίσκου είναι κατάδικες του Schaffer. Ο τύπος όσο αφορά την έμπνευση και την σύνθεση, είναι ιδιοφυία.  Ξεσηκωτικοί ρυθμοί, κατακλυσμαία riffs και η υπέροχη φωνή ενός κοκκινοτρίχη. Τα τύμπανα ακούγονται θεόρατα, σαν να βγήκαν από death metal δίσκο.  Άφθονα riffs προσφέρονται ως θυσία στους Θεούς του metal και η ανταμοιβή είναι παραπάνω από γενναιόδωρη. Ατσάλι αμερικάνικης κοπής με περίσσια μελωδία, οργανική καθαρά. Στο ‘’ I Died for You’’ έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι εντελώς διαφορετικό. Πιο μελωδικό, μελαγχολικό και σκοτεινό. Αργό, πολλά κρουστά και το μπάσο να καβαλά τα άλλα όργανα σαν αφηνιασμένο άτι. Ο Barlow απομονώνει κάθε λέξη και της προσφέρει ιδιαίτερη προφορά και προσφορά, τις μεταχειρίζεσαι σαν πολεμοφόδια. Η φωνή του ανεβοκατεβαίνει, συμβιβάζεται, θλίβεται, οργιάζει, τα πάντα ανάλογα με τη θεματική. Οι κιθάρες οργώνουν πιο γρήγορα και από θεριζοαλωνιστικές κομπίνες στο ‘’Violate’’. Τα πάντα πιο βάναυσα, ακόμα και η φωνή ‘’μαυρίζει’’ ενώ το ‘’ The Hunter’’ παίζει να είναι και το καλύτερο του δίσκου.  Χιλιοακουσμένο από όλους μας και ποτέ μα ποτέ δεν κούρασε. Πολλά  ηχητικά στρώματα. Μανιασμένη εισαγωγή με τις κιθάρες να γλιστρούν παρανοικά προβάλλοντας τις κοσμικές τους αρμονίες. Επιβλητική φωνή που μεταμορφώνεται από διαβολική σε αγγελική. Το σκοτάδι κατοικεί μέσα σε τέτοιες συνθέσεις και γι αυτό θα μείναι αεικίνητα υμνικό σε όσους το αντιλαμβάνονται μέσω ήχων.

Πλούσιος δίσκος σε συναίσθημα, παίζε με τον ακροατή προσφέροντας του ηχητική βάση για να πατήσει και να μπει στο πετσί του (αντι)ήρωα. Καταραμένες μελωδίες που δεν έχουν υπόσταση και δεν τις επηρεάζει ο χρόνος. Η εισαγωγή του ‘’ Vengeance Is Mine’’ πάντοτε μου θυμίζει για λίγα δευτερόλεπτα King Diamond πριν μεταλλαχτεί σε σφυρηλατημένο ατσάλι που πέφτει με απερίγραπτο μένος στο κεφάλι μου. Εκδικητικό όπως πρέπει. Η τελευταία τριλογία του δίσκου ονομάστηκε ‘’The Suffering’’ και για μια ακόμα φορά αλλάζουν μορφή στον ήχο τους. Τα τραγούδια ακούγονται πιο αργά, η φωνή πιο οδυνηρή, τα riffs λειτουγούν πιο βασανιστικά. Στο δεύτερο μέρος τα πάντα παίρνουν φωτιά και όσο ο συνδυασμός φωνητικών και κιθαριστικών μελωδιών βρίσκεται σε πλήρη αρμονία, στα αυτιά σου χύνεται λιωμένο ατσάλι. Εκπληκτικά σολαρίσματα από τον Randall  που δυστυχώς δεν συνέχισε να προσφέρει στη Metal κοινότητα στο μέλλο ενώ το τελείωμα του δίσκου θα συμβεί με τον καλύτερο τρόπο. ‘’A Question of Heaven’’ και το σώμα του ακροατή δέχεται εσωτερικούς σπασμούς χάρη στις συγχρδίες που συνδυάζονται για να προκαλέσουν όμορφα συναισθήματα. Ένας Barlow ο οποίος είχε και τη χάρη αλλά και τις ικανότητες και ένα ρυθμικό ντουέτο που προκαλούσε σεισμό στο πέρασμα του.  Κάπως έτσι κέρδισαν οι Iced Earth μια θέση στις καρδιές μας, μια και για πάντα.