Incubator - Symphonies of Spiritual Cannibalism

Από τα πιο περίεργα, αντί death metal εξώφυλλα που έχω συναντήσει στο΄... death metal είναι αυτά των Γερμανών Incubator. Καλά, όχι ότι το όνομα πάει πίσω αλλά τα εξώφυλλα σίγουρα δεν σε προιδέαζαν για κάτι ακραίο. Και αν η μπάντα μέσα σε λίγα χρόνια στα 90ς εξελίχτηκε πάρα πολύ (προς το καλύτερο ή χειρότερο ας το κρίνει ο καθένας μας ξεχωριστά) και απομακρύνθηκε από τον αρχικό της ήχο, σίγουρα το ντεμπούτο τους ανήκει ξεκάθαρα στο χώρο του Death Metal. Μάλιστα, θεωρείται από τα κρυμμένα μυστικά του είδους μιας και λίγοι έχουν ασχοληθεί μαζί τους αφού η πορεία τους έδειξε άλλο πρόσωπο και οι παλιότεροι οπαδοί τους γύρισαν την πλάτη. Το συγκρότημα ιδρύεται το 1989 και αποτελείται από μόλις δυο άτομα, τον αρχηγό Michael Hahn που παίζει όλα τα όργανα και τον Christian Mummelthey που αναλαμβάνει τα φωνητικά. Ήδη αρχίζουν και εργάζονται εντατικά και δημιουργούν δική τους μουσική που την βρίσκουμε στο ομώνυμο demo ένα χρόνο. Άξιο αναφοράς είναι ότι την παραγωγή αναλαμβάνει ο ίδιος ο Michael Hahn ο οποίος στο μέλλον σαν διπλωματούχος μηχανικός ήχος θα κάνει αυτή τη δουλειά σε πολλές metal μπάντες. Αποκτούν συμβόλαιο με την Morbid Records (West Virginia Records), αυξάνουν τη σύνθεση σε τετραμελή ώστε να μπορούν να αποδώσουν το υλικό τους συναυλιακά αλλά και να φαίνονται σαν κανονικό συγκρότημα. Κανείς δεν θα ασχολιόταν το 1990-91 με death metal συγκρότημα δυο ατόμων... Το ντεμπούτο ''Symphonies of Spiritual Cannibalism'' (τραγούδι που προυπήρχε και στο demo) είναι ένας μικρός θησαυρός για το death metal. Ο έτερος κιθαρίστας Stefan Volkmann αποχωρεί ενώ μαζί με τα νέα μέλη (ήρθε και μπασίστας) κυκλοφορούν το ''McGillroy the Housefly''. Ο συγκρεκριμένος δίσκος κρατά τη death metal βάση του αλλά είναι ακόμα πιο πειραματικός και περίεργος (και πιο μελωδικός σε περισσότερα σημεία) και ξένισε (και ξενίζει) ακόμα τους πατροπαράδοτους death metal οπαδούς. Αποχώρηση μελών (μαζί και ο Michael Hahn)  και ηχητητική στροφή 180 μοιρών στο ''Hirnnektar''. Μοντέρνο, μπερδεμένο, δεν ξέρω σε ποιους άρεσε, όχι σε εμένα. Λίγο καλύτερα τα πράγματα στο ''MCMETALXCVIII'' προσπαθώντας να επιστρέψουν στις ρίζες τους μέχρι ενός σημείου αλλά πλέον είναι αργά. Για να μπερδευτούν τα πράγματα ακόμα περισσότερο, ο Michael Hahn επιστρέφει, πλέον σαν τραγουδιστής, σειρά του Christian Mummelthey να φύγει. Το ''Divine Comedy'' είναι πιο doom, με καθαρά φωνητικά, μια άλλη μπάντα αλλά ο δίσκος αξίζει ακούσματα φτάνει να μην έχετε το όνομα Incubator στο μυαλό σας. Διάλυση μπάντας και ξαναφτιάξιμο της από τον Mummelthey αυτή τη φορά. Δείγμα αυτής της προσπάθειας το ''LieBisslieder'' του 2008, γερμανόφωνο thrash. Μπερδευτήκατε; Που να κάτσετε και να ακούσετε όλη τη δισκογραφία τους μονομιάς. Για την ιστορία, η μπάντα υπάρχει και πάλι και όπως είναι αναμενόμενο αυτή τη φορά τη έχει άλλος, ο Michael Hahn δηλαδή. Αν βγάλουν δίσκο μπορεί να παίζουν και gothic rock, ποιος ξέρει...

Πάμε πίσω στο 1991 που τα πράγματα ήταν πιο σταθερά και οι επιρροές τους πιο οριοθετημένες. Αρχή με δυστοπικούς ήχους και δυσοίωνη ατμόσφαιρα. Ακραία φωνητικά σπάνε τη σιωπή και κτηνώδεις ήχοι εισβάλλουν στο ηχητικό τοπίο. Γκρουβάτα κοψίματα, περίτεχνα σόλο, ποικιλομορφία στα ακραία φωνητικά. Οργισμένοι ρυθμοί κυλάνε νεράκι όσο το τέρας βρύχαται από πίσω τους ενώ συγχορδίες φέρνουν την μελωδία όταν δοκιμάζουν να αυτομολήσουν. Το ''Mother'' (κάπως έτσι θα κλείσει και ο δίσκος με το ''You'' ) ξεκινά με καθαρά φωνητικά, απελπισμένα και στενόχωρα. Ηχητικά δοκιμάζουν να πειραματιστούν ελαφρά, θυμίζοντας αρχαίους Cemetary, Sentenced, Phlebotomized και γενικότερα death metal μπάντες που μεταπήδησαν στο βαγόνι της μελωδικότητας. Το ''Chemical Experience '' βάζει και πάλι τα πράγματα στη θέση τους. Ο ήχος τους στο μεγαλύτερο βαθμό θυμίζει Pestilence με εξαίρεση ίσως τα φωνητικά που φέρνουν λιγάκι προς μια μίξη Schuldiner/Tardy/Grewe (Morgoth). Δεν μπορεί να ακούσετε το ''Plants of the Bizarre '' και το μυαλό σας να μην ταξιδέψει πάνω στα σύννεφα των προαναφερθέντων συγκροτημάτων. Κάθε σύνθεση βαπτίζεται μέσα στη βία με την ραχοκοκαλιά της να είναι από ατόφιο και σκληρότατο υλικό αφήνοντας πάντοτε λίγο χώρο για κάποιο περίεργο γύρισμα, ένα πιο heavy σόλο ή και κάποια καθαρά φωνητικά. Το περίεργο εξώφυλλο του ταιριάζει πολύ με στίχους σαν αυτό του  ''Plants of the Bizarre '' και μάλλον από αυτό επιλέχθηκε η αντίστοιχη ζωγραφιά. Γενικότερα, η θεματολογία είναι μοιρασμένη  αλλά μεγάλο κομμάτι της πίτας έχει η παράνοια όπως του συγκεκριμένου τραγουδιού. Σίγουρα δεν μιλάμε για κλασσικούς death metal στίχους.

Αν και τη παραγωγή του demo τους είχε αναλάβει ο ίδιος ο Hahn, για το ντεμπούτο επιστρατεύεται ο γνωστός Andy Classen (δικιά του και η εταιρία). Χωρίς να είναι η καλύτερη δουλειά του, θα πάρει κάποια εύσημα μιας και η βαρβαρότητα του ''Symphonies of Spiritual Cannibalism'' βγαίνει προς τα έξω. Αρχέγονοι ήχοι που θυμίζουν Obituary κάνουν το ''Pseudo Call'' ένα δαιμονικό κάλεσμα βιαίων ορμέμφυτων. Μένος και μανία σε  κλητεύουν να συμπεριφερθείς βάναυσα. Να αναφερθεί για να μην ξεχαστεί ότι αν και δεν αναφέρεται κάπου κάποιος μπασίστας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ή ότι δεν ακούγεται το συγκεκριμένο όργανο. Για την ακρίβεια, υπάρχουν στιγμές που παίρνει όλο το βάρος πάνω του (στο ''Signs'' για παράδειγμα) και εσχατοναυλώνει το ηχητικό του  ταξίδι. Σφαγή και μακελειό στο ομώνυμο τραγούδι που δεν δείχνει σημάδια σκουριάς μετά από τριάντα χρόνια και μάλιστα σαν δημιουργία μόλίς δυο εφήβων που πρωτογνώριζαν το νέο ήχο της metal που τότε άνθιζε. Δοκιμή αντοχών με το θηριώδης παίξιμο πίσω από τα τύμπανα από έναν άνθρωπο με πολλά εσωτερικά προβλήματα μιας και λίγα χρόνια αργότερα αυτοκτόνησε. Φανταστείτε πόσο ξεσπούσε πόσω από το drum kit του. Μακάβρια και νοσηρά ουρλιαχτά και κραυγές, θανατηφόρο riffing και τέλος ανοιχτό μυαλό και έχεις μια ιδέα του τι εστί ''Symphonies of Spiritual Cannibalism'' . DEATH METAL αλλά όχι για όλους.