Mägo de Oz - La leyenda de La Mancha

Τον Σεπτέβρη κυκλοφορεί ο νέος δίσκος των Ισπανών folk/power metallers Mago De Oz. Βέβαια η μπάντα δεν έχει καμιά σχέση σαν σύνθεση με αυτή του τρίτου (La leyenda de La Mancha) ή τέταρτου δίσκου τους  (Finisterra) που τις θεωρώ και ως τις καλύτερεςστιγμές της μπάντας. Μόνο ο drummer και ο βιολιστής έχουν μείνει από τότε, άρα καταλαβαίνετε την τεράστια διαφορά. Η μπάντα έχει ζήσει πέντε διαφορετικές δεκαετίες και έχει προσαρμοστεί πολλές φορές. Από τις Iron Maiden επιρροές των 80, στα πιο folkish/power 90ς-00ς ενώ τελευταίες δεκαετίες το metal έχει σχεδόν περιοριστεί. Πάντοτε το τραγούδι τους ήταν στη μητρική τους γλώσσα, πάντοτε υπάρχαν παραδοσιακά όργανα όπως βιολί, αρκοντεόν, φλάουτο, γκάιντα, πλήκτρα που μαζί με τα ροκ όργανα ακούγονταν ιδιαίτερα, ενώ πολλές φορές υπήρχαν λεπτομέρειες στα εξώφυλλα τους που άξιξε να τα ψάξεις. Φανταστείτε το οπισθώφυλλο του ‘’Powerslave’’ ή το εξώφυλλο του ‘’Somewhere in Time’’ των Iron Maiden. Τα εξώφυλλα των ‘’ La leyenda de La Mancha’’, ‘’ Finisterra’’, ‘’ Gaia’’ έχουν πολλές λεπτομέρειες για ψάξιμο.

Γκάιντες, μάχες και φλάουτο. Η μουσική σκληραίνει απότομα και επιθετικά. Τέτοιους ηχητικούς προλόγους χρειαζόμαστε.  Οι χορδές του βιολιού παίρνουν φωτιά και μαζί και οι κιθάρες που το συντροφεύουν. Τα ισπανικά μου ακούγονταν πολύ περίεργα, τουλάχιστον το 1998 που δεν είχα ακούσει πολλές μπάντες στο χώρο του Metal από τη συγκεκριμένη χώρα, πόσο μάλλον στη μητρική τους. Συνηθίζονται όμως εύκολα και μάλιστα προσφέρουν τη δική τους αίγλη σε ένα πιο χαρακτηριστικό μεταλλικό τόνο. Παρόλο που υπάρχει το παραδοσιακό στοιχείο και μάλιστα γίνεται αρκετά έντονο σε στιγμές, ποτέ δεν χάνεται η μεταλλική αιχμηρότητα και αυτό είναι κάτι που λείπει από τους σημερινούς Mago De Oz και πολλές folk metal μπάντες του παρόντος. Ξεχωριστός προσωπικός ήχος που δεν θύμιζε καμιά άλλη μπάντα. Ακόμα και η μεγάλη τους λατρεία και επιρροή, οι Iron Maiden δηλαδή (έχουν ανάμεσα στις φωτογραφίες τους και μια μαζί με Harris και McBrain), είναι τόσο περιορισμένη και φιλτραρισμένη που χάνονται τα ίχνη της. Μόνο κάποια κιθαριστικά μέρη φαίνεται ότι ‘’δανείζονται’’....Οι Mago De Oz θύμιζαν ΜΟΝΟ Mago De Oz εκείνες τις εποχές. Τέλος.

Δεν πρέπει να θεωρήσει κανείς ότι το μεγάλου ατού των Ισπανών είναι η μητρική τους γλώσσα και τα περίεργα όργανα. Όχι, σε καμιά περίπτωση. Ακούμε τρομερές μελωδίες από τις κιθάρες, πορωνόμαστε με τη ένταση των ρυθμών, απολαμβάνουμε τις δεξιότητες του τραγουδιστή. Λατρεύουμε τα σύντομα ορχηστρικά τους μέρη, εξαιρετικές στιγμές όλα τους. Ο Δον Κιχώτης δεν κυνηγάει ανεμόμυλους αλλά έχει εγκατασταθεί εκεί και παίζει θυελλώδες μεταλλική μουσική που κινεί τα γρανάζια. Παίζουν, εύτονα και  διασκεδαστικά και το απολαμβάνουν πιο πολύ οι ίδιοι. Δείτε το βίντεοκλιπ της εποχής στο ‘’ Molinos de viento’’ και παρασυρθείτε στους ρυθμούς τους. Μου θυμίζουν ξεγνοισιά και ανεμελιά, κάτι που λείπει από πολλές σημερινές μπάντες που το έχουν πάρει πολύ σοβαρά και στερεί από τη διασκέδαση του να απολαμβάνεις τη μουσική που ακούς. Ρίχναμε τρελούς,χαζούς χορούς ακούγοντας τραγούδια τους χωρίς να το πράττουμε αυτό προς γελοιοποίηση της μπάντας ή των εαυτών μας. Απλα διασκεδάζαμε. Έτσι και αλλιώς οι διαδραματικές αιχμηρές κιθάρες δεν μας το επέτρεπαν αυτό. Δεν μας άφηναν οι δυναμικοί ρυθμοί του να κάνουμε για πολύ ώρα καραγκιοζουλίκα παρά ανελέητο headbanging…

Ευάρεστες μελωδίες σε όλο το δίσκο. Και διαφορετικές. Λατρεύω το πιο αργόσυρτο και μελαγχολικό ‘’Dime con quién andas’’. Με το μπάσο του να με στοιχειώνει, το βιολί να με βυθίζει σε σκέψεις, τη  φωνή να μου σηκώνει την τρίχα. Ιδιόμορφος δίσκος ακόμα και σε κάθε του σύνθεση. Ιλαρές μελωδίες απομακρύνουν καθημερινές σκοτούρες και χορευτικοί σκοποί α λα Skyclad παίρνουν τα ηνία. Άπειρες αλλαγές ρευστοποιούν οτιδήποτε θεωρείς δεδομένο και πιθανό. Εκρηκτικές δισολίες δίπλα σε ισόσταθμα πλήκτρα. Βιολί που αφηνιάζει ή παίζει σε πιο στενόχωρο κλίμα. Ιδροκοπιά πίσω από το drumkit , νιώθεις τη σταγόνα στο μέτωπο του σε κάθε του χτύπημα. Κάθε ένα από τα (πολλά) μέλη της μπάντας προσφέρουν ισόποσα στον πλούτο και την ηχητική ποικιλία του ‘’ La leyenda de La Mancha ‘’. Ακόμα και hard rock δοκιμάζουν στο ‘’ El bálsamo de Fierabrás’’ ενώ οι αθεόφοβοι Ισπανοί διασκευάζουν το ‘’Temple Of Kings’’ των Rainbow. Και όταν λέμε διασκευάζουν, αλλάζουν ακόμα και τους στίχους. Όσο για τη μουσική, σχεδόν άλλο τραγούδι, κρατώντας μόνο τη βασική του μελωδία, riffs και ρυθμό. Το νόημα της διασκευής, πάντα σεβόμενοι το θεικό αυθεντικό. Μόνο προσθέτουν, δεν αφαιρούν τίποτα από το ήδη τέλειο τραγούδι. Και καλύτερα που άλλαξαν και οι στίχοι και δεν πέφτουν καν συγκρίσεις στις δυο φωνές.