1998

Το εξώφυλλο σε ένα  Metal άλμπουμ είναι μεγάλη υπόθεση. Οκ, σε άλλες μουσικές έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε φάτσες και κορμιά, στο metal κόσμο αυτό είναι πολύ πιο περιορισμένο (hard rock περισσότερο). Και αυτό είναι κάτι που όλοι ευχόμαστε να διατηρηθεί. Ακόμα και ένα μέτριο εξώφυλλο είναι καλύτερο από το να βλέπω απλά τα μέλη ενός συγκροτήματος. Σε πολλές επανεκδόσεις βλέπουμε και αλλαγμένα εξώφυλλα. Τις περισσότερες φορές προς το καλύτερο αν και πάντοτε ο μεταλλάς αγαπά το αυθεντικό εξώφυλλο (όπως και την παραγωγή) που πρωτοέμαθε το υλικό της εκάστοτε μπάντας.

Πίσω στη δεκαετία των 90ς, το Αμερικάνικο κοινό άρχισε να ασχολείται με άλλα είδη μουσικής και το κλασσικό heavy/power metal που κάποτε μεσουρανούσε, να βρίσκεται σε δυσμένεια. Μια παρείτσα Ελλήνων έφτιαξε τους Gothic Knights και έπαιζε τη μουσική που αγαπούσε αδιαφορώντας για μόδες. Πριν όμως καν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, ο τραγουδιστής τους, Γιώργος Τσαλίκης αποχώρησε και δημιούργησε το δικό του γκρουπ. Έτσι, το 1996 είχαμε διπλή χαρά να απολαύσουμε. Από τη μία το ομώνυμο ντεμπούτο των Gothic Knights και από την άλλη το ομώνυμο ep των Zandelle, της νέας μπάντας του Γιώργου.

To θεικό Prog Rock των 70ς είχε φθίνουσα πορεία στα 80ς. Ξεκάθαρο. Στα 90ς ξεπρόβαλλε μια νέα σειρά συγκροτημάτων από όλο τον πλανήτη. Neo-prog λοιπόν και οι αντιπρόσωποι της από την Νορβηγία λιγοστοί. Μια από τις καλύτερες περιπτώσεις αυτών είναι οι Fruitcake, όπως φυσικά και οι γνωστότεροι Anglagard και Anekdoten. Μιας και εδώ μας αφορούν οι Fruitcake, η μπάντα γεννήθηκε στο Oslo το 1990 με την σύνθεση να σταθεροποιείται δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορώντας μάλιστα και το ντεμπούτο τους ''Fool Tapes'' από τοπική εταιρία.

Στο δεύτερο μισό των 90ς χορτάσαμε εκπληκτικό, Ευρωπαικό Power Metal και δυστυχώς κάποιες μπάντες πέρασαν αψήφιστα. Δίσκοι που σήμερα ακούγονται με νοσταλγία και συγκίνηση και αναρωτιόμαστε τι απήχηση θα είχαν αν αυτά κυκλοφορούσαν τώρα. Θα μου πείτε, και σήμερα έχουμε υπερπροσφορά δισκογραφικών αποτελεσμάτων και πολλά χάνονται μέσα σε αυτό το ποσοτικό χάος. Από την άλλη δεν μπορώ να πιστέψω ότι αν οι δίσκοι των Headstone (Epitaph)  έβγαιναν τη σήμερον ημέρα, δεν θα ενδιάφερε μεγάλη μερίδα οπαδών που αρέσκεται στο μελωδικό power metal.

Μας αρέσει ο χαβαλές. Στη ζωή, όχι στη μουσική.  Λίγες μπάντες έχουν συνδυάσει το χαβαλέ στη metal μουσική και το αποτέλεσμα δεν είναι για τα γέλια.Τρανταχτό παράδειγμα οι Σουηδοί Cranium  που για κάποιο λόγο τους είχα πάντοτε στο μυαλό μου μαζί με τους Nifelheim. Για αυτό ευθύνεται ότι μιλάμε και στις δυο περιπτώσεις για μπάντες καταγόμενες από Σουηδία, με το thrash metal να είναι η βάση τους, παρατσούκλια, αρχηγόπουλα να είναι αδέρφια, ίδια εταιρία (Necropolis Records) και τέλος για κάργα μεταλλάδες ως το κόκκαλο.

'Οταν μια μπάντα φτάνει να έχει κυκλοφορήσει δεκατρεις ολοκληρωμένους δίσκους ενώ συνεχίζει να παίζει metal εδώ και μια 35ετία, αξίζει το σεβασμό μας αδιάφορο με τα γούστα μας. Οι αριθμοί μιλάνε, οι αριθμοί αποδεικνύουν. Και για να παραμένει ακόμα ενεργή, τότε κάτι πρέπει να κάνουν σωστά για να τους στηρίζει ο κόσμος τόσο και τόσα χρόνια, μιλάμε για γενεές μεταλλάδων.

Είναι αδιανόητοι οι αριθμοί που καθορίζουν τις πιθανότητες μια μπάντα να ξεχωρίσει και να επιβιώσει σε κάθε είδος metal μουσικής μιας και πλέον είναι καταγεγραμμένες χιλιάδες μπάντες. Κάποιες τα καταφέρνουν χάρη σε τυχαία γεγονότα, άλλες με σκληρή δουλειά και σωστές επιλογές και άλλες με συνδυασμό αυτών. Κοινός γνώμονας, η καλή μουσική. Όσα συγκροτήματα κυκλοφόρησαν δίσκους-τσιχλόφουσκες, μετά απο 5-10-15 χρόνια, εξαφανίστηκαν. Μπαντάρες όπως οι Γερμανοί black/thrashers Desaster υπάρχουν πάνω από 30 χρόνια και συνεχίζουν να σπέρνουν την καταστροφή.

Είστε από αυτούς που όταν ακούτε το όνομα Crown Of Thorns σας έρχονται κατά νου οι Σουηδοί ντεθμεταλλάδες ή οι Αμερικανοί hard rockers/Aorάδες; Δυο συγκροτήματα που ιδρύθηκαν σχεδόν την ίδια εποχή (ένα χρόνο νωρίτερα οι Σουηδοί, το 1990) αλλά όπως είναι φυσικό, οι δεύτεροι κατάφεραν να γίνουν περισσότερο γνωστοί λόγω της φύσης της μουσικής τους και κάπως έτσι το 1998 να κρατήσουν το όνομα τους ενώ οι άλλοι θα το συντομεύσουν σε The Crown. Μικρό το κακό. 

Πολλά συγκροτήματα οδηγούνται από ένα μέλος-αρχηγό. Αυτός ο αρχηγός λύνει και δένει. Αποφασίζει για το μουσικό ύφος, τις συνθέσεις, τα μέλη, συναυλίες, συνεντέυξεις κτλ. Αυτό μπορεί να είναι ευεργητικό για το συγκρότημα, μπορεί και όχι και τα μέλη να αλλάζουν συχνότερα και από τα εσώρουχα του αρχηγού. Από την άλλη υπάρχουν συγκροτήματα με παραπάνω από ένα μέλη να αποφασίζουν για όλα τα παραπάνω. Και εδώ όμως μπορεί να έχουμε συρράξεις, εσωτερικά προβλήματα, εγωισμούς και γενικότερα αρνητική διάθεση.

Η Γαλλία ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει συγκροτήματα παγκόσμιας εμβέλειας στο heavy metal στα 80ς-90ς παρόλο το μεγάλο αριθμό οπαδών και συγκροτημάτων. Όπως και να το κάνουμε, μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες και πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Πιθανότατα να φταίει και η χρήση της μητρικής γλώσσας που προτιμήθηκε στα 80ς από αρκετές heavy metal μπάντες. Αργότερα, στα πιο ακραία είδη, thrash/death δηλαδή, συγκροτήματα όπως οι Loudblast, No Return, Massacra, Aggressor επέλεξαν την αγγλική αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις ότι κάποια έγινε τεράστιο όνομα.