Manilla Road - Out of the Abyss

Λίγο πολύ, όλοι ξέρουμε τους Manilla Road. Ειδικά στην Ελλάδα που τους έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση και τους αγαπάμε πολύ. Πάνω κάτω, ξέρουμε τις περισσότερες πληροφορίες που τριγυρίζουν τις πάμπολλες κυκλοφορίες τους και ειδικότερα ότι βγήκε από το ‘’Crystal Logic’’ μέχρι και το ‘’The Courts Of Chaos’’ και καθένας από αυτούς τους δίσκους θεωρείται και ΕΙΝΑΙ μνημείο. Ίσως να μην γνωρίζουμε λίγα πράγματα για το κάτω από ποιες συνθήκες βγήκε ο έβδομος και τρισμέγιστος δίσκος τους ‘’Out Of The Abyss’’, ο πιο σκληρός τους μέχρι τότε, που θράσιζε σε σημεία και ξενέρωσε αρκετούς οπαδούς τους τότε. Σήμερα βέβαια όλοι τον παραδέχονται και είναι από τους πιο μοσχοπουλημένους δίσκους τους. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1988, εποχές που το thrash θέριζε και οι Manilla Road περιόδευαν με μπάντες σαν τους Dead Orchestra με τους οπαδούς να ζητάνε το πιο γρήγορο υλικό που είχαν μέχρι τότε σαν μπάντα. Κάτι άλλο που δεν είναι πολύ γνωστό, είναι πως στις περιοδείες μετά το ‘’ Mystification’’ δίσκο, δώσανε αρκετές συναυλίες και εκεί τραυμάτισε (έκοψε μια χορδή) μιας και έπασχε από παλιότερα από χρόνια λαρυγγίτιδα. Έτσι ξεκίνησε για μια περίοδο μια θεραπευτική αγωγή και δεν χρησιμοποιούσε σχεδόν καθόλου την φωνή του. Έτσι μόλις έφτασε η στιγμή να τραγουδήσει, του βγήκε σε υψηλό φαλσέτο, πράγμα που ακούμε στον συγκεκριμένο δίσκο. Οι Manilla Road (σε περίπτωση που διαβάζει κάποιος εξωγήινος) συνεχίζουν μέχρι σήμερα να βγάζουν ποιοτικούς δίσκους με τον Mark Shelton να μοιράζεται πλέον τα φωνητικά.

Πόσες metal μπάντες ξέρετε που στον έβδομο δίσκο τους ακόμα θαυματουργούν; Iron Maiden (7th Son Of The 7th Son). Judas Priest (British Steel). Accept (Russian Rulette). Saxon (Innocence is no Excuse). Riot (The Privilege Of Power). Running
Wild (Pile Of Skulls). Savatage (Edge Of Thorns). Fates Warning (Inside Out). Έφτασα τις δέκα κυκλοφορίες; Άντε και να φτάσεις και τις είκοσι. Ανάμεσα σε χιλιάδες metal μπάντες, οι Manilla Road ανήκουν στην μειοψηφία της σταθερής ποιότητας. Ακόμα και όταν αποφάσισαν να φτάσουν στα όρια τους (και των οπαδών τους) τις ταχύτητες και την σκληράδα. Από το εναρκτήριο ‘’Whitechapel’’ που ασχολείται με τον Jack The Ripper και το ρυθμικό ντουέτο χλιμιντρίζει ορμώντας κατά πάνω σου μέχρι το πιο επικοheavy ‘’Helicon’’ που θα κλείσει τον δίσκο.  Εννιά συνθέσεις γεμάτες δυναμισμό, όργωμα , με καυτό μέταλλο να χύνεται στα αυτιά σου και να πολτοποιεί το μυαλό σου.

Ο τριαντάχρονος (τότε) Mark Shelton έχει φτάσει στο αποκορύφωμα του σαν κιθαρίστας και τραγουδιστής. Φτύνει τις λέξεις, μαγεύει με την χαρακτηριστική χροιά του και σοκάρει με τις ψιλές α λα King Diamond/Rob Halford που χρησιμοποιεί σε σημεία. Τα riffs του απίστευτα, ειδικά όταν ακολουθούνται από πιο mid tempo ταχύτητες. Ανθρώπινο ον που ακούει heavy metal και ανέπνευσε το ‘’Rites Of Blood’’ και δεν το λάτρεψε, δεν υπάρχει. Στιχουργικά βαθιά επηρεασμένος από μυθολογία Cthulu, όχι μόνο στο συγκεκριμένο τραγούδια αλλά στα περισσότερα του δίσκου. Λατρεία το μπάσο, έρωτας η σκοτεινή ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Τραγούδια σαν το ‘’Return Of The Old Ones’’ δεν δημιουργούνται από τον καθένα. Είναι γέννημα ενός ιδιοφυούς συνθέτη που δεν βάζει όρια στην μουσική και τις ιδέες του. Βάζει έντονο το στίγμα της μπάντας του και το ακονίζει τις άκρες να καρφώνεται ακόμα πιο βαθιά. Περήφανοι ρυθμοί που μεταγγίζουν τον παλμό της ζωντανής μουσικής, που μεταφέρουν το δυναμικό πνεύμα της μπάντας. Και όσο και να λατρεύω τα πιο γρήγορα τους, στα πιο κλασσικά τους σαν το ‘’War In Heaven’’ σου σηκώνουν την τρίχα με την φωνάρα και τα riffs του Shelton. Για όλους έχει, ποιοτικό και εσώψυχο heavy metal να θέλεις!!! Μόνο το εξώφυλλο θα άλλαζα. Όποιος ασχολείται με το Necronomicon στα εικαστικά, αποτυγχάνει.