Pallas - The Dreams Of Men

Μια από τις σημαντικότερες 80ς prog rock μπάντες, που μάλιστα συνεχίζουν μέχρι και σήμερα, είναι οι Σκοτσέζοι Pallas (Ελληνικότατο μυθολογικό πρόσωπο που βρίσκεται σε αρκετές περιπτώσεις). Δημιουργήθηκαν το 1980 και μέχρι το 1987 κυκλοφόρησαν δυο ενδιαφέροντες δίσκους, τα ''The Sentinel'' (1984) και The Wedge (1986). Μετά υπήρξε μια χρονοβόρα διακοπή που διήρκησε μέχρι το 1998 όπου και κυκλοφόρησαν το ''Beat The Drum'' (από την Inside Out) και μπήκαν αμέσως στις καρδιές πολλών νέων οπαδών του prog rock της εποχής ανάμεσα τους και εμένα. Ακόμα και σήμερα, όταν ακούω αυτό το δίσκο όπως και τα μεταγενέστερα τους, τους προτιμώ από τις 80ς στιγμές τους. Και πως να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν τις τελευταίες δυο δεκαετίες έχουν κυκλοφορήσει ΜΟΝΟ διαμάντια. ΜΟΝΟ. Αν και αραιά, η ποιότητα τους υπερβαίνει το θεματάκι της ποσότητας και πάντοτε περιμένουμε το νέο τους υλικό. Οι Pallas δεν άλλαξαν και πολύ την σύνθεση τους από το ντεμπούτο τους το 1986. Μόνο τον drummer τους που είναι ο ίδιος από το 1998 και τον τραγουδιστή τους  Alan Reed που έφυγε μετά το ''The Dreams of Men'' αλλά πλέον έχει επιστρέψει και τραγουδήσει στο ''The Messenger'' του 2023.Ελπίζω να μην χρειαστεί να περιμένουμε πενταετία για να ακούσουμε κάτι καινούριο.

Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να αισθάνεσαι prog rockίσια και να μην νιώσεις απίστευτη ευχαρίστηση ακούγοντας το ''The Dreams Of Men'', τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο των Pallas. Βαρύ φορτίο που μοιράζεται πολυδιάσταση και σε δεκάδες ηχητικές στρώσεις. Μεγάλη αγάπη και κοινές συνιστώσες με Marillion αλλά και IQ. Εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, κάθε όργανο ανθοφορεί και συ μαζεύεις το μπουκέτο (ή και το μέλι αν είσαι καλή μελισσούλα). Ατελείωτες αλλαγές και γυρίσματα, πάντοτε σωστά δομημένα,ενδιαφέροντα στιχουργικά θέματα (σε κάθε τραγούδι όπως θα συνειδητοποιήσετε στη συνέχεια), αλάνθαστες εκτελέσεις.Συμφωνικότατο, πλήρως κατεργασμένο μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια χωρίς να χάνει την ουσία, μελωδικότατο χωρίς να λιμνιάζει.Τα δαδιά της ιδιοφυίας έχουν ανάψει όλα λαμπρότατα και το φως τους καλύπτει κάθε ηχητική γωνία. Συνέχεια με το ''Warriors'' και στιχουργικό στόχο τους πιλότους που κατέπεσαν στους Δίδυμους Πύργους. Δεν ξεχνάμε ότι το συμβάν έγινε το 2003 και ο δίσκος κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα άρα ήταν άμεσα επηρεασμένοι όπως και μεγάλο μέρος του καλλιτεχνικού κόσμου. Εδώ συναντάμε πιο ατμοσφαιρικά σημεία, πιο βαριά ατμόσφαιρα αλλά και πιο σφοδρά ξεσπάσματα, είτε οργανικά είτε λαρυγγικά. Το τυμπανιστικό κρεσέντο στα μισά του τραγουδιού έρχεται να προσθέσει το κάτι παραπάνω πριν συνοδευτεί από κιθάρες που οργίζονται ή πενθούνε. Όπως και να χει, δουλεύουν τη σύνθεση με πιο άμεσο προς τον ακροατή τρόπο. Το ''Ghostdancers'' ξεκινά με το βιολί του Paul Anderson (Σκωτία και fiddles, το ίδιο και το αυτό). Η φωνή του  Alan Reed  συνοδεύει τον βιολιστή και μιλάει για τα όνειρα πολλών Σκοτζέζων (Ευρωπαίων) που ταξίδευαν στα αφιλόξενα μέρη της Αμερικής και δέχτηκαν τις επιθέσεις των Ινδιάνων. Αργόσυρη σύνθεση, συναισθηματικά φορτισμένη, το λατρεύω. Και η επωδός άκρως εθιστική, πιασάρικη όσο δεν πάει!!!

Και μετά το απλό (;;;) πάμε στα πιο σύνθετα. Δωδεκάλεπτη σύνθεση το ''Too Close To The Sun'' και γινόμαστε παρευρισκόμενοι σε ένα μουσικό όργιο απολαύσεων. Κάθε ένα μέλος της πεντάδας που απαρτίζουν τους Pallas διεκδικεί το χώρο του και χωρίς να στριμόχνωνται, συνεργάζονται άψογα σε ένα ηχητικό πανδαιμόνιο. Παρέλαση εξαγνιστικών νότων που κατεβαόνουν αιθέρια και τρυπώνουν στα αυτιά σου.Μπηχτές στους διάφορους θρησκευτικούς Μεσσίες ανεβάζοντας τόνους στο ''Messiah'', ένα όμορφο ορχηστρικό ιντερλούδιο για τη συνέχεια και έπειτα το ''Mr Wolfe'' με εκκλησιαστικό οργανο και σόλος όχι μόνο από κιθάρες αλλά και πλήκτρα. Θεματολογία για τους ''λύκους'' της Wall Street και εκρηκτικό παίξιμο σε ανάλογους τόνους. Για το τέλος, δυο επικές σε διάρκεια συνθέσεις για να νιώσεις το Prog Rock στο πετσί σου. Πολλές διαφορετικές φωνητικές προσεγγίσεις στο ''Invincible'', ακατάπαυστα ρυθμικά γυρίσματα, αποφασιστικό παίξιμο με καίριας σημασίες μελωδίες και παύσεις εδώ και εκεί. Το ''The Last Angel'', πιο ατμοσφαιρικό, χωρίς οργανικές ρωγμές, σε βυθίζει στο μουσικό τους όνειρο. Τα οπερατικά φωνητικά της Pandy Arthur ακούγονται ταιριαστά και τα λεπτά περνάνε ασυναίσθητα χάρη στην πλούσια διαμάχη των εκάστοτε οργάνων που χρησιμοποιούνται. Το ''The Dreams Of Men'' ήδη 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του κρατά το ενδιαφέρον στο μέγιστο και σε καμιά περίπτωση δεν έχει χάσει καθόλου από την αίγλη του. Διαμάντι!