2005

Είναι απίστευτο το πόσες μπάντες επέστρεψαν/επανασυνδέθηκαν τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Συγκροτήματα που δεν κατάφεραν να κάνουν κάποιο όνομα στα 80ς ή να αποκτήσουν κάποιο συμβόλαιο και να το διαλύσουν στα 90ς-00ς. Ποσοτικά μιλάμε για τεράστιους αριθμούς. Τώρα πρέπει να δούμε πόσες από αυτές συνέχισαν και προσέφεραν κάτι νέο και ουσιώδες, κάποιο νέο δίσκο και όχι μόνο σποραδικές συναυλίες. Και από αυτές που έστω έβγαλαν νέους δίσκους, πόσοι είναι άξιοι να συγκριθούν με το παρελθόν τους. Νομίζω πλέον ότι πέσαμε πολύ αριθμητικά και πλέον μπορούμε να μιλάμε για λίγες δεκάδες.

Κάποια συγκροτήματα θα έπρεπε να είναι πιο εμπορικά επιτυχημένα και διάσημα. Για χίλιους δυο λόγους δεν τους δόθηκε η ευκαιρία ή τους στερήθηκε για κάποιο άγνωστο λόγο. Άλλα συγκροτήματα έχουν γίνει κάπως γνωστά αλλά για τους λάθος ή ασήμαντους λόγους. Θέλω να καταλήξω στο παράδειγμα των Σουηδών prog metallers Seventh Wonder που ενώ θα έπρεπε να εκθειάζονται για τις παικτικές και συνθετικές τους ικανότητες, τις περισσότερες φορές αναφέρονται απλά σαν την παλιά μπάντα του Tommy Karevik, νυν τραγουδιστή των Kamelot. Αν είναι δυνατόν δηλαδή.

Η παρελθοντολαγνία είναι φετίχ πολλών,ανάμεσα τους και και εγώ. Και αν τη συγκεκριμενοποιήσουμε στο μουσικό κομμάτι, ισχύει και πάλι. Πάντως δεν πιστεύω ότι σταμάστησε να βγαίνει καλή metal μουσική το 1989, το 1999 ή δεν ξέρω και γω τι. Παρακολουθώντας όσο μπορώ τη σύγχρονη σκηνή σε όλα τα υποείδη της βρίσκω πάντοτε εξαιρετικές κυκλοφορίες που είμαι σίγουρος ότι θα αντέξουν στο χρόνο.

Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις ακούσει το ομώνυμο τραγούδι κάπου και να μην σου έχει σηκωθεί η.. τρίχα. Στο ράδιο, σε κλαμπάκι, σε συναυλία, στο σπίτι σου. Κάπου θα το έχεις ακούσει. Μπορεί το βίντεο κλιπ του συγκεκριμένου τραγουδιού να είναι γραφικό αλλά το τραγούδι είναι από τα καλύτερα τραγούδια που υπάρχουν στο heavy metal από γεννησιμιού του. Δεν υπερβάλλω, νομίζω ότι συμφωνεί πολύς κόσμος μαζί μου.

Πασίγνωστη μπάντα των ημερών μας που αξίζει την καταξίωση είναι οι Αμερικανοί Nile.  Τρία από τα τέσσερα μέλη των θρασάδων Morriah δημιουργούν τους Nile στις αρχές των 90ς και ο ήχος τους αποκτά άμεσα όλο και πιο πολλά death metal στοιχεία. Η επιλογή τους ονόματος της μπάντας υποδηλώνει εξ αρχής ότι θα ασχολιόντουσαν θεματολογικά με την Αίγυπτο και γενικότερα θα δανειζόντουσαν στοιχεία της παραδοσιακής Αιγυπτιακής μουσικής που θα πρόσθεταν στο τεχνικό, βάρβαρο death metal.

Κανείς δεν αμφισβητεί ότι τα μεγαθηρία της Metal μουσικής όπως οι Black Sabbath, Metallica, Iron Maiden και δεκάδες άλλα είναι υπεύθυνα για την αγάπη μας για τη συγκεκριμένη μουσική. Αλλά οι καιροί αλλάζουνε, το ίδιο και ο κόσμος που ακούει αυτή τη μουσική. Ήδη κάποια θεωρούνται απαρχαιωμένα. Κάθε γενιά θέλει τους δικούς της ήρωες. Και θα ήταν αδικια και αναληθές να πούμε ότι δεν έχουν βγει μπαντάρες την τελευταία εικοσαετία.

Δεν έχει σημασία τι ακούσματα έχει ο καθένας μας. Λογικό κάποια είδη, κάποιες εποχές, κάποιες μπάντες να μας αρέσουν περισσότερο. Και πιθανότατα να μην μας αρέσουν τα αντίθετα, χωρίς καν να τα έχουμε δώσει μια ευκαιρία. Οι Disturbed είναι από τις μπάντες που δόθηκε μια τέτοια ευκαιρία από εμένα και με κέρδισαν σε μεγάλο βαθμό. Είναι τόσο μα τόσο εθιστικοί που σε ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ να σου αρέσει. Δεν έχουν ιδιαίτερα πολύπλοκη ή τεχνική μουσική. Δεν θεωρούνται εξαιρετικοί στις συναυλίες τους. Και όμως λατρεύονται από χιλιάδες κόσμο, νεαρό αλλά και μη.

Οι Crashdïet (τελίτσες σημαίνει βαθιές επιρροές από Mötley Crüe)  δημιουργήθηκαν το 2000 και αδιαμφισβήτητα είναι από τις πιο σημαντικές μπάντες του Hair / Glam Metal της γενιάς μας. Το ντεμπούτο ‘’Rest In Sleaze’’  των Σουηδών κυκλοφόρησε το 2005 και μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορούμε να μιλάμε πλέον για ένα ιστορικό δίσκο στο είδος. Είναι ο μοναδικός δίσκος με το ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστα και τραγουδιστή David Hellman (Dave Lepard) ο οποίος κρεμάστηκε στο διαμέρισμα του ένα χρόνο αργότερα.