Taramis - Stretch of the Imagination

Η Αυστραλία ανέκαθεν παρήγαγε ''ιδιαίτερες'' μπάντες. Διαφορετικός πολιτισμός, χιλιομετρική απόσταση, ακραίο δίπολο ζέστης/κρύου, η άγρια ζωή και οι ιθαγενείς της, κάτι το έχει προκαλέσει. Ούτε το Technical Heavy/Power/Thrash Metal θα μπορούσε να ήταν κοινότυπο, πόσο μάλλον τέλη 80ς-αρχές 90ς που βγήκαν τα καλύτερα δείγματα του είδους. Οι Taramis μπορούν επάξια να περηφανευτούν ότι αν και βραχύβιοι, κυκλοφόρησαν δυο διαμαντάκια τα οποία ίσως αφορούν λίγους αλλά πάντοτε το όνομα τους θα πέφτει σε ανάλογες συζητήσεις και προτάσεις. Οι Taramis δημιουργήθηκαν από τις στάχτες των Prowler (1983-1985) κυκλοφορώντας μόνο ένα demo. Το 1986 αλλάζουν το όνομα τους παίρνοντας αυτό του αντίστοιχου χαρακτήρα (η καλή δίδυμη μάγισσα που την εχθρεύεται η αδερφή της) από τη βιβλιογραφία του R.E. Howard. ("A Witch Shall Be Born''). Η μικρή εταιρία (δισκάδικο στην πραγματικότητα) Metal for Melbourne με έδρα την ....Μελβούρνη κυκλοφορεί το ντεμπούτο των Taramis, Queen of Thieves (1987). Δυστυχώς (και αναμενόμενο) το όνομα τους ακούγεται στη Χώρα/Ήπειρο τους αλλά μόνο λίγοι ψαγμένοι παραπέρα τους ανακαλύπτουν. Σημαντικότατος λόγος όπως πάντα ή μη ευκολή πρόσβαση για συναυλιακές περιοδείες εκτός Αυστραλίας, πρόβλημα που είχαν (και έχουν) πολλές μπάντες της χώρας. Αποχώρηση των δυο εκ των τεσσάρων μελών (μπάσου/κιθάρας) και με νέα μέλη το 1991 επιστρέφουν με το ''Strech OF The Imagination'' που έμελλε να είναι η τελευταία κυκλοφορία της εταιρίας αλλά και της μπάντας η οποία διαλύθηκε λίγο αργότερα. Το 2017 το συγκρότημα επανασυνδέθηκε (μάλιστα με τους 2 μπασίστες τους, το πιο σημαντικό όργανο των Taramis) για το φεστιβάλ ...Metal for Melbourne, πρόσφατα επανακυκλοφόρησαν και οι δίσκοι τους και εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε για κάτι νεότερο.

Το καταπληκτικό ντεμπούτο τους ''Queen of Thieves'' ανήκει περισσότερο στο  Power Metal ιδίωμα, όπως το παρέδιδαν Αμερικάνικες μπάντες. Όλος ο μεταλλικός πλανήτης σκλήρυνε τον ήχο του εκεί στα τέλη των 80ς και το ίδιο έκαναν και οι Taramis φέρνοντας τον πιο κοντά στο τεχνικό thrash/power metal. Οι λάτρεις του έντονου μπάσου θα αγαπήσουν τη μουσική των Taramis μιας και το συγκεκριμένο όργανο ακούγεται μπροστά στη μίξη, ευθυβολόντς όγκο και δύναμη. Τα φωνητικά του George Larin παραμένουν φονικά, υψίσυχνα και επιθετικά, ασυγκράτητα και χωρίς όρια. Σαν μουσικοί έχουν βελτιωθεί και με τη προσθήκη νέων μελών στα έγχορδα, η μουσική τους έχει περάσει σε νέο επίπεδο. Δύσβατες συγχορδίες που εκούσια σε στριμώχνουν σε μια γωνιά και σε λιθοβολούν. Dream on,Dream on και τα μυαλά στο πλυντήριο χάρη στη δραστικότητα της σύνθεσης. Νοητικός ερεθισμός στο ''Diceman'' με απανωτό σφυροκόπημα όπως μας το έμαθαν οι Coroner, Sieges Even, Realm χωρίς αντιφρονήσεις. Ίσως  κάπου να κουράζουν το άπειρο αυτί μιας και τα φωνητικά βρίσκονται συχνά στα σύννεφα και δεν υπάρχουν εύκολες κιθαριστικές μελωδιούλες ή σταθεροί ρυθμοί για να συντονιστείς αλλά έτσι και αλλιώς οι Taramis ανήκουν σε μια μερίδα οπαδών που αναζητούν ακριβώς το αντίθετο. Εσχατολογική τρέλα που για λόγους συννενόησης γίνεται μέσω μουσικής.

Το ''Maze of Glory'' ξεκινά πιο πατροπαράδοτα με συγκλονιστικό ρυθμό και εγκεφαλικό σχίσιμο προερχόμενο από τις κιθάρες. Λίγο όμως θα διαρκέσει κάτι τέτοιο μιας και όπως υποδηλώνει το prog/art εξώφυλλο, τίποτα δεν δίνεται εύκολα και χαριστικά στον ακροατή. Ηχητικά αντίποινα μέσω εμβρυικών μελωδιών που ποτέ δεν παίρνουν μορφή. Σολαρίσματα που στέλνουν τη σκληρή ηχώ τους να αντιλαλεί για ώρα μέσα στο κεφάλι σου ανταλλάσσοντας κρυφά μυστικά. Ατομική σχάση από την απότομη ανηφόρα του λαρυγγιού του Shane , ιδρώτας για μας και μόνο στη σκέψη της προσπάθειας.Βιολογική ασβεστοποίηση των ιστών του σβέρκου στο ''Another Tomorrow'' με την επιτακτική παρακίνηση του ρυθμού για ανελέητες κεφαλοκρουσίες. Ο δίσκος ονομάζεται ΄΄τέντωμα της φαντασίας'' και οι δημιουργοί του τίμησαν κάθε λέξη του τίτλου παίζοντας με φαντασία και χωρίς σφίξιμο και ''πρέπει''. Ο ήχος του μπάσου θριαμβευτικός και ηγετικός χωρίς να υποτιμούνται τα υπόλοιπα όργανα αλλά σπάνια ακούμε το μπάσο να συνδράμει τόσο κοσμικά και ιλιγγικά. Φθάνοντας στο ορχηστρικό ''Jigaboo Boogie'' ακούμε ικανές και σημαντικές δόσεις fusion/jazz. Το ''Lonely Star''  μπαίνει ξανά στο μικροσκόπιο και παρατηρούμε ένα αφανή κόσμο λεπτομερειών που φαίνεται μόνο κάτω από προσεκτική παρατήρηση ακρόαση. Οι ήχοι αυτοπροβάλλονται σαν ζωντανές μονάδες και σου εμφανίζονται καταπρόσωπα. Οι ρυθμοί και οι φωνητικές προσεγγίσεις παίρνουν την ανιούσα/κατιούσα, αλλάζοντας φορά εντός δευτερολέπτου. Κιθαριστική παλίρροια, περιφρόνηση του εύκολου και επικήδειος του απλού.