The Third and the Mortal - Tears Laid in Earth

Χαρακτηριστικό μιας κρύας χώρας όπως η Νορβηγία, δεν θα έπρεπε να είναι μόνο το Black Metal αλλά και άλλες πιο ατμοσφαιρικές και μελωδικές πλευρές της μουσικής μας. Πόσο μάλιστα για αρχές των 90ς που καλά καλά δεν είχαν βγάλει δίσκο (βblack metal) ούτε οι πρωτοπόροι του είδους. Βρισκόμαστε στο 1990 και μια μπάντα ονόματι Nightfall βγάζει ένα demo doom/death metal.  Οι κιθαρίστες αυτής της μπάντας τους ιδρύουν το 1992 τους The Third And The Mortal. Η μπάντα αποτελείται από έξι άτομα εκ των οποίων οι τρεις είναι κιθαρίστες ενώ πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται μια νεράιδα που οι άνθρωπο έχουν βαπτίσει Kari Rueslåtten. Το πρώτο ομώνυμο ντέμο κυκλοφορεί σε κασέτα και διαδίδεται από χέρι σε χέρι, συμβόλαιο με την ακραία Head No Found kκαι το ep ‘’Sorrow’’ του 1994 σε cd είναι γεγονός. Για τον γραφόντα, ήταν  η πρώτη επαφή ατμοσφαιρικής μουσικής με γυναικεία φωνητικά, πράγμα που θα ενδυναμωθεί με το ντεμπούτο τους ‘’Tears Laid In Earth’’ την ίδια χρονιά (και λίγο αργότερα με το ντεμπούτο των Theatre Of Tragedy και το ‘’Mandylion’’ των The Gathering). Η μπάντα παραμένει ίδια, τα πάντα ακούγονται δημιουργημένα στον Παράδεισο. Δυστυχώς η Kari αποφασίζει να φύγει μακριά από την σκληρή μουσική και να δημιουργήσει μια θαυμάσια σόλο καριέρα ενώ αντικαταστάτρια της θα είναι η Ann-Mari Edvardsen. Το 1995 δοκιμάζεται και συστήνεται στον κόσμο με το ep ‘’Nightswan’’ και μαζί θα βγάλουν δυο πανέμορφους δίσκους,  τα ‘’Painting In Glass’’ (1996) και ‘’In This Room’’ 1997. Δυστυχώς θα αποχωρήσει και αυτή και το 2002 θα βγάλουν το κύκνειο άσμα τους ‘’Memoirs’’ με άλλη τραγουδίστρια και θα το διαλύσουν δια παντώς.

Αρχή μόνο με την φωνή της Kari στη μητρική της γλώσσα η οποία και προσπαθεί να σου ψιθυρίζει και να σε μαγεύει χωρίς την βοήθεια της μουσικής. Δεν τα καταφέρνει και στην εντέλεια. Όμως με το που ακουστούν οι πρώτες νότες του ‘΄’ Why So Lonely’’ τα πάντα αλλάζουν. Η μελαγχολία χορεύει πάνω στην γλώσσα της Kari, τα πλήκτρα της ρίχνουν βενζίνη πάνω στις πληγές που ανοίγουν. Το όμορφο είναι ότι ενώ υπάρχει μεγάλος αριθμός σε riffs, δεν προσπαθούν να ακουστούν παράταιρα, παρά μόνο συνδυάζονται και πλέκονται μαζί με τα άλλα νήματα του ηχητικού υφάσματος τους. Η χροιά της φωνής ραχίζεται και ραγίζει μα ποτέ δεν αθετεί τα υψηλά στάνταρντς που έχει θέσει.  Τα έγχορδα σε αποσυναρμολογούν, σε διαλύουν και σε καθαρίζουν εσωτερικά σε τραγούδια σαν το ‘’ Atupoéma’’. Δεν μιλάμε για διάσπαρτες μελωδίες. Κάθε τραγούδι είναι η ίδια η Μελωδία, φορτισμένη με μελαγχολία και καταδίκη. Και όχι παίξιμο και μουσική για ύπνο. Τα τύμπανα λιθοβολούν με ύπουλα καμώματα, χειμωνιάτικο φως ξεπροβάλλει από τα πλήκτρα, νυχτερινοί παλμοί από το μπάσο καταπραύνουν την ψυχή σου.

Δεν ξέρω τις αντοχές του καθένα. Πόσο μπορεί να ζοριστεί η ψυχή ενός χωρίς να συντριφτεί. Όταν λέγαμε το 1994 , η metal μουσική έχει ηχητικό υλικό και στίχους για όλες τις ώρες και για όλα τα συναισθήματα, το εννοούσαμε. Και το ‘’Tears Laid In Earth’’  ήταν μια από τις πιο εσωστρεφείς μουσικές μας στιγμές. Για αθόρυβες κραυγές και στεγνά δάκρυα. Η αποστολή του ήταν να σε βασανίσει εσωτερικά και το κατάφερνε με μέγιστη ευκολία. Σου δημιουργούσε όμως και άπειρες εικόνες και μελλοντικά όνειρα. Η Σειρήνα σε γοήτευε, σε σαγήνευε σε κάθε της λέξη, σε κάθε σκίρτημα της φωνής της. Ένα ρομάντζο σε σκοτεινή αρμονία. Και οι γλώσσες της πυράς των riffs να σε καψαλίζουν ίσα ίσα, να σε ζεσταίνουν, να σε ιδρώνουν αλλά να μην σε κατακαίουν, να μην σε καρβουνιάζουν. Κάποια τραγούδια (τα περισσότερα) έχουν αγγλικό στίχο, κάποια νορβηγικό. Δυο ορχηστρικά βρίσκονται σε σειρά και το ένα διαδέχεται το άλλο μεταφέροντας σε ένα ουτοπικό πεδίο απόλυτης χαλάρωσης με κάποια φωνητικά στο ‘’ Shaman’’ απλά να συγκινούν. Μουσική που δεν σε υπνωτίζει από την μονοτονία αλλά την γαλήνη που σου δημιουργούν οι καταπραυντικές του μελωδίες. Αφήστε τα κύματα του ‘’Oceana’’ να σας ταξιδέψουν τον νου για 18 λεπτά. Σε καμιά ακτή ή παραλία δεν θα βρείτε τόση πραότητα και ψυχική νηνεμία.