ΟΙ OMEN ΕΛΛΑΔΑ, ΕΣΥ ΣΠΙΤΙ;

Ατελείωτες συζητήσεις για τις καλύτερες Αμερικάνικες Power Metal μπάντες. Οι Omen πάντοτε δυνατό όνομα. Επιθετικές καφεδοσυζητήσεις για τους πιο επικούς δίσκους που έχουν βγει. Και πάλι οι Omen στο προσκήνιο. Χιλιοακουσμένοι δίσκοι;  Υποτιμημένες μπάντες;  Μεταλλικό ντύσιμο; Στίχοι για ανύψωση ηθικού; Φωνάρα (R.I.P.) ;Ναι σε όλα μέσα οι Omen.  Όπως  και στην ερώτηση για άθλια εξώφυλλα, εμπορική αλλαγή μουσική ρότας ή αποτυχημένο δισκογραφικό comeback (1996). Οι Αμερικανοί έχουν προσφέρει τόσα πολλά στη μουσική μας στο παρελθόν που τους τα συγχωρούμε ΟΛΑ. Πόσο μάλλον που το παρόν τους φαίνεται τουλάχιστον ευοίωνο.

O Kenny Powel  ήταν ο κιθαρίστας των Savage Grace στις πρώτες μέρες τους και συγκεκριμένα στο ep  ‘’The Dominatress’’ του 1983.  Έφυγε και δημιούργησε την δική του μπάντα, με συνοδοιπόρο τον παλιό του φίλο και drummer, Steve Wittig που γνωρίζονταν από τις εποχές των Rapid Fire και Savage Grace. Το κουαρτέτο των Omen θα συμπληρώσει ο Jody Henry στο μπάσο και το εξαίρετο λαρύγγι του J.D. Kimball. Το μαγικό, επικό ταξίδι των Omen ξεκινά και η μπάντα προσφέρει τρεις απανωτούς λατρευτούς δίσκους U.S. Power Metal, άμεσοι και επίπονοι. Κάθε δίσκος έχει συνθέσεις που άφησαν ιστορία και αγαπήθηκαν τότε και παραμένουν  εκλεκτοί στις καρδιές πολλών.

Εν αρχή  εγένετο ‘’Battle Cty’’ αφού έπεσαν σαγόνια με το ‘’Torture Me’’ που πρωτακούστηκε στη συλλογή της Metal Blade ‘’Metal Massacre Vol. V). Ε χαζή ήταν η εταιρία να μην τους υπογράψει;  Έτσι το 1984 κυκλοφορεί το ντεμπούτο τους με 10 ΥΜΝΟΥΣ  να γράφουν την δική τους ιστορία στο μεταλλικό στερέωμα μέχρι και σήμερα και μέχρι να εξαφανιστεί η μουσική από τον πλανήτη. Δέκα επικές συνθέσεις για να επιμεταλλωθείς. Δέκα τραγούδια για να σφίξεις την γροθιά σου στον αέρα, να νιώσεις τον αέρα της έμπνευσης τους μέσα στα στήθη σου. Ο Axeman δεν συγχωρεί, αποκεφαλίζει χωρίς οίκτο.  Ο Kenny Powell είναι ακόμα πιο αμείλικτος axeman, μοιράζει ριφάρες που γονατίζουν σώματα και ψυχές. Πόσες φορές να κάνεις air drumming στο ‘’Die By The Blade’’ τραγουδώντας τόσο βαθιά από τα εσώψυχα σου; Να βάλεις να ακούσεις το Warning Of Danger;  Καμιά περίπτωση να σταματήσεις να το ακούς αν δεν τελειώσει ολόκληρο. Απλά κλείνεις τα μάτια και σκέφτεσαι-ονειρεύεσαι-εύχεσαι να ακούσεις κάποια από αυτά τα τραγούδια ζωντανά να σου μεταφέρεται το πάθος και να σου ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Ή δοκιμάζεις τις αντοχές σου στο ‘’The Curse’’ με τις θριαμβευτικές μελωδίες του που θα σε κάνουν να νιώσεις τόσο θνητός ενώ τα συγκεκριμένα τραγούδια θα μείνουν στην αιωνιότητα. Τρεις εκπληκτικοί δίσκοι που ευχόμαστε να πάρουμε ηχητικές τζούρες στις 19/09/18.

Μετά το ‘’The Curse’’, κάπου το 1987, ο Kevin Powell επιτρέπει σε εξωτερικούς παράγοντες να τον επηρεάσουν σαν άνθρωπο και κατά επέκταση αυτό να έχει άμεση απήχηση στη μπάντα του. Ο ήχος που επιθυμείται για την μπάντα είναι πλέον πιο εμπορικός και αυτό συντάσσει αλλαγές. Το 1988 κυκλοφορεί το πολύ καλό ‘’Escape To Nowhere’’ με τραγουδιστή τον Coburn Pharr (αργότερα στους Annihilator) με διαφορετικό ήχο για τους Omen. Αυτό βέβαια δεν στερεί από την ποιότητα του δίσκου και όποιος δεν το ακούσει πραγματικά χάνει πολλά. Απλά χάθηκε η ταυτότητα των Omen εξαιτίας αυτής της πιο εμπορικής προσέγγισης (εδώ υπάρχει διασκευή Golden Earring, αρκεί αυτό). Αν ο δίσκος έβγαινε με άλλο όνομα, θα υπήρχαν πολλοί περισσότεροι προσκυνητές.

Η μπάντα διαλύεται και επιστρέφει ξανά το 1996. Ο Kenny Powel κάνει προσπαθεί να εκσυγχρονίσει τον ήχο της μπάντας του στο Reopening the Gates με μέτρια (στην καλύτερη) αποτελέσματα. Μοντέρνος ήχος, Pantera riffs και μια ολοκαίνουρια σύνθεση (φωνητικά ο γιος του). Τα πράγματα είναι άσχημα για τους Omen. Φαντάζομαι του ήταν δύσκολο, αλλά αντικαθιστά τον γιο του με τον πολύ καλύτερο Kevin Goocher. Η μουσική επίσης βελτιώνεται σε τρομερά επίπεδα, χωρίς βέβαια να πιάνει τις κορυφές του παρελθόντος. Πολλά καλά τραγούδια, δεν θα χαλούσε κανέναν να (ξαν)απολάυσει το ομώνυμο του δίσκου ή το ‘’ Chaos in the Cathedral’’. Οι Omen χάθηκαν δισκογραφικά. Ο ήχος που αγάπησαν  και έπαιξαν, ήταν στο περιθώριο στα 00ς. Πέρασαν 13 χρόνια για την δισκογραφική τους επιστροφή με το ‘’ Hammer Damage’’. Ακόμα μεγαλύτερη βουτιά στο παρελθόν, ακόμα καλύτεροι συνθετικά. Η αγάπη των Ελλήνων οπαδών για τους Omen είναι αμφίδρομη και αυτοί με την σειρά τους μας χαρίζουν το ‘’Hellas’’, ένα τραγούδι που είμαι σίγουρος ότι θα ακούσουμε και θα βροντοφωνάξουμε ζωντανά σύντομα. Ελπίζω να μας χαρίσουν τις  ‘’Ευλογίες’’ τους,  να μας προκαλέσουν  ‘’χάος από κραυγές’’, να μας ‘σφυροκοπήσουν μέχρι καταστροφής΄΄. Πόσο μάλλον που αποκτήσανε τον Νίκο που η φωνάρα του είναι άξια των περιστάσεων, συγκρίσιμη ακόμα και με τον αποθανόντα. Θα ζήσουμε στιγμές ζωντάνιας και υπαρξιακής απόλαυσης.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το μεγαλείο των Omen και ο μακρύς κατάλογος ύμνων, έχουμε και τους Power Crue, όχι απλά να μας ζεστάνουν αλλά να μας κάψουν. Υπερασπιστές του αγνού Heavy Metal εδώ και 30 χρόνια, με 5 δίσκους  στη φαρέτρα τους για να μας τοξοβολήσουν υγρό..metal. Πόσο μάλλον όταν ο τελευταίος τους δίσκος (που λογικά θα ακούσουμε και τα περισσότερα τραγούδια στη συγκεκριμένη συναυλία) είναι ότι καλύτερο έχουν συνθέσει-κυκλοφορήσει.

Ε ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ;;;;;