No Return - Contamination Rises

Θυμάμαι σε παλιότερες εποχές, να φυτρώνουν σαν μανιτάρια μπάντες που θύμιζαν (υπερβολικά) πολύ Slayer και Sepultura. Για τους δεύτερους, αυτό σχεδόν έχει εκλείψει. Η ίδια η μπάντα έχει πάρει πολύ διαφορετικό δρόμο αλλά δεν γεννιούνται νέες μπάντες που να θυμίζουν Sepultura εποχής ‘’Schizophrenia’’για παράδειγμα. Ας γυρίσουμε στο παρελθόν να γνωρίσουμε-θυμηθούμε μια μπάντα που σαφώς έπραττε το άνωθεν. Τους Γάλλους No Return. Το πενταμελές σχήμα ιδρύθηκε το 1989 και λάτρευε το thrash/death των Sepultura των δυο πρώτων δίσκων ενώ μόλις είχαν κυκλοφορήσει και το ‘’Beneath The Remains’’. Οι μηχανές των No Return δουλεύουν ακατάπαυστα και δημιουργούν τις δικές τους συνθέσεις με τις οποίες θα συγκρούστούμε στο ‘’ Psychological Torment’’ μόνο και μόνο για να ποδοπατηθούμε. Death/Thrash Metal υπέρμετρης ολκής.  Ασταμάτητοι και καλύτεροι, ένα χρόνο αργότερα (1991), βγάζουν (τουλάχιστον για μένα) την κορωνίδα της δισκογραφίας τους, το ‘’Contamination Rises’’. Δυστυχώς όμως, συνέβη το σύνηθες, δηλαδή να αποχωρήσουν μέλη. Έτσι το 1992 βρίσκει τους No Return χωρίς τραγουδιστή και τον ένα εκ των δυο κιθαρίστων. Οι No Return παίρνουν τον χρόνο τους μέχρι να κυκλοφορήσει το ‘’Seasons Of Soul’’ λίγα χρόνια αργότερα, με τον ήχο να έχει αρκετά αλλάξει ούτε και να είναι σταθερός (κάποια τραγούδια ακούγονται πιο μοντέρνα, κάποια άλλα πιο death metal κτλ.). Όπως και να χει, μιλάμε για ένα πολύ καλό δίσκο απλά διαφορετικό σε σχέση με τα δυο πρώτα τους. Η χιλιετία τους βρίσκει και πάλι με διαφορετική σύνθεση αλλά και διαφορετικό ήχο για μια ακόμα φορα. Ποτέ δεν φοβήθηκαν να ρισκάρουν και αυτό είναι υπερ τους. Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλα επτά άλμπουμς, κάποια καλύτερα από τα άλλα. Πάντως αναλόγως μουσικών γούστων του καθενός από εμάς, θα του αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα. Εξάλλου σχεδόν εδώ και μια 20ετία, μόνο ο κιθαρίστας Alain Clément συνεχίζει στη μπάντα από την αρχαία σύνθεση.

Με τέτοιο εξώφυλλο και παραγωγή στα Morrisound Studio (από τον Tom Morris) της Φλόριντα, δεν περιμένεις τίποτα λιγότερα από death metal. Οι No Return βρίσκονται στο μεταίχμιο τους Thrash και του Death (είπαμε, κάτι σαν το Schizophrenia). Για αρχή παίρνεις μια κραυγή, ύστερα έρχονται τα blastbeatίδια και σύντομα χορταίνεις με riffάρες και βαριά, ελαφρώς παραμορφωμένα φωνητικά. Δίπλα στις επιρροές των Sepultura, προσθέστε τώρα και τους Death, εποχής Leprosy. Ή άλλες μπάντες προdeath εποχής, σαν τους Possessed ή στην τελική τους Incubus. Τώρα ξέρουμε που κινούμαστε ηχητικά. Με συνθέσεις πεινασμένες να σε καταβροχθίσουν. Οι ταχύτητες κυμαίνονται υψηλά, τα riffs είναι ενταφιασμένα με αίμα και μυρίζουν χωματίλα. Τα τραγούδια είναι νοητά παρασημοφορεμένα με αληθινή οργή και ενέργεια. Διακοσμημένα μόνο με τους βασικούς ήχους που προκαλούν βίαια ερεθίσματα αλλά είναι σωστά τοποθετημένοι ώστε να αιμορραγήσουν τα αυτιά μας και να μας αγκιστώσουν για πάντα. Θυμωμένοι ρυθμοί δημιουργούν μενλομενα κύματα καυτού death/thrash metal.

Στιχουργικά, ο δίσκος κινείται γύρω από ένα ΜΗ αυστηρό κόνσεπτ, την ανθρώπινη κατάντια μέσα από ένα καταστροφικό μέλλον του είδους μας. Ότι πρέπει, δεν νομίζετε. Και αυτές οι σκοτεινές αντανακλάσεις των ψυχών της μπάντας αντικατοπτρίζονται σε αντίστοιχους ήχους, άσχημους και επιθετικούς, όμηροι της δυσαρέσκειας μας για τους ίδιους μας τους εαυτούς. Και τους εξωτερικεύουν με την βοήθεια των οργάνων τους και ενισχυτών της εποχής. Εκδικητικοί ρυθμοί και αυταρχικά φωνητικά μέσα σε μια κολασμένη φωτιά από riffs, λιώνουν και δίνουν απαίσια σχήματα, σαν τα πρόσωπα του εξώφυλλου. Ιδέες καταστροφής που αφανίζουν τα πάντα όταν μεταλλάσονται σε αυτό που ονομάζεται ‘’Contamination Rises’’. Κλείνοντας, ας γραφτεί ότι τα πλήκτρα (με ακουστικές κιθάρες) που ακούγονται στο ‘’ Sorrow’’ ανήκουν στον Kent Smith, τον άνθρωπο που έχει παίξει πληκτρα σε όποιο δίσκο έχετε αγαπήσει,χεχε.