Astarte - Blackdemonium

Οι Astarte έγιναν γνωστοί ως η πρώτη all female black metal μπάντα παγκοσμίως. Αδιαφορούμε για το αν ισχύει αυτό αλλά μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η δισκογραφική παρακαταθήκη της Μαρίας Κολοκούρη και των συναδέλφων τους είναι σημαντική. Από το Νορβηγικό black metal του ''Doomed Dark Years'' μέχρι τις πιο μελωδικές τους στιγμές στο ''Demonized'', όλα έχουν κάτι αξιόλογο να προβάλλουν. Ο  θάνατος της Μαρίας το 2014 έβαλε τέλος στη μπάντα όπως ήταν λογικό. Ήταν όμως έτοιμοι να κυκλοφορήσουν τον έκτο δίσκο τους ''Blackdemonium'' πράγμα που θα συμβεί 18 χρόνια μετά, με τη βοήθεια του συζύγου και μέλος των Astarte, Νίκου. Θα είναι διαθέσιμο στις 7 Νοέμβρη από την Sleaszy Rider Records σε digipak cd αλλά και βινύλιο (σε 3 χρώματα, από 100 κόπιες η κάθε μία). Την παραγωγή ανέλαβε ο ίδιος ο Νίκος, τη mix και τα masterings από τον Steve  Lado ενώ για το εξώφυλλο υπεύθυνος είναι ο All Things Rotten και το layout ο Rodrigo Gudina (Core76 Studio).

Χωρίς να έχουμε κανένα πισωγύρισμα εποχής ''Doomed Dark Years'', το ''Blackdemonium'' ακούγεται αρκετά ακραίο σε σχέση με τα τελευταία τους χρόνια. Ίσως φταίει και η παραγωγή. Εδώ ακούμε τα ξερά φωνητικά της απωλεσθείσας Μαρίας που βγάζει τα εσώψυχα της για μια ακόμα φορά. Μελωδικές γραμμές υπάρχουν, καθαρά (ανδρικά) φωνητικά κάνουν την εμφάνιση τους, το σκοτάδι πυκνώνει σταδιακά. Στο ομώνυμο ακούγονται ακόμα πιο ακραίοι, πάντοτε για τα Astarte δεδομένα που μάθαμε στα 00ς. Οι επιρροές από την ελληνική Black metal σκηνή είναι έντονη. Death metal συγκόλληση, πιο πολύ στο χώρο των φωνητικών μιας και το drumming και τα φωνητικά της Tristessa ανήκουν καθαρά στη black metal άβυσσο. Οι κιθάρες δεν είναι εντελώς πριμαριστές, υπάρχει χώρος για όλα. Έτσι αναλόγως σύνθεσης, ακούμε υλικό που γέρνει σε πιο blackened death ή πιο θρασοblack. Η μαυρίλα είναι ο κοινός παρανομαστής και θα ευχαριστήσει τους παλιούς οπαδούς των Astarte αλλά δεν θα κερδίσει αυτούς που τους είχαν εγκαταλείψει μετά το ντεμπούτο τους. Επιθετικές τάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, εριστική αισθητική αλλά αρκετά αδύναμος ήχος και μέτρια μίξη, ειδικά στο drumming. Ανασύρονται αναμνήσεις μαζί με ένα νέο κύμα ηχητικού τρόμου αλλά τίποτα που δεν έχουμε ξανακούσει από πολλούς άλλους. Όπως και να χει, η αυλαία των Astarte κλείνει οριστικά με ένα θετικό φινάλε. Όπως και στο δίσκο με το εξαιρετικό ''Amon Ra΄΄. Μακάρι να είχε και άλλες συνθέσεις σαν αυτή.