Thought Chamber - Myst of Lyriad

Οι Αμερικανοί Prog metallers Thought Chamber είχαν απασχολήσει το αντίστοιχο κοινό στα τέλη των 00ς με το εξαιρετικό ''Angular Perceptions'', ένα δίσκο που είχε φρεσκάδα και δεν του έλειπε τίποτα-τεχνική, μελωδία, πιασάρικά σημεία, δουλεμένες ενορχηστρώσεις με ουσία. Ιθύνων νους ο Michael Harris (Zanister, Surgeon, Arch Rival, Darkology). Βέβαια είχε μαζί του πίσω στα πλήκτρα τον αξιολογότατο Bobby Williamson και στο μικρόφωνο τον αγαπημένο Ted Leonard των Enchant. Μεγάλη αγάπη ο τύπος. Το ''Psykerion'' του 2013 συνέχισε το πολύ καλό επίπεδο του ντεμπούτου και είναι κρίμα που δεν άγγιξε περισσότερο κόσμο. Δυστυχώς τα ίχνη της μπάντας χάθηκαν για μια δεκαετία και φέτος εμφανίζονται από το πουθενά με τον τρίτο τους δίσκο ''Myst of Lyriad''. Η μεγάλη διαφορά πλέον είναι ότι το μικρόφωνο πλέον διαδέχτηκε βασιλιά και όχι μόνο έναν αλλά τρεις (Devon Graves,Travis Wills,John Jaycee Cuijpers). Αν και ο δίσκος θα κυκλοφορήσει από την εταιρία του Harris στην Αμερική, για την Ευρώπη τα δικαιώματα έχει η Arkeyn Steel Records που μάλιστα θα το βγάλει σε 500 αριθμημένα cds με τρία επιπλέον τραγούδια.

Μοντέρνο prog metal, μεγάλο σε διάρκεια, ανοιχτό σε ιδέες και άλλα μουσικά είδη. Κιθαριστικό ταξίδι με ωραίες αλλαγές σε ρυθμούς και ταχύτητες χωρίς υπερβολές. Οκ, φτάνει ένας Harris για να απλώσει υπερβολικά μια σύνθεση, δεν χρειάζεται και άλλους. Ακούγοντας το εναρκτήριο, ομώνυμο τραγούδι, θα κάνεις αμέσως συγκρίσεις με τους Dream Theater και (πρόσφατους) Symphony X, ακόμα και στα φωνητικά. Δεν μιλάμε για προγκ ομοίωμα αλλά για παρόμοια προσέγγιση στην ενορχήστρωση. Στόχος η τελειότητα και η κάθε λεπτομέρεια και αυτό μειώνει από τον αυθορμητισμό. Πρέπει να πείραζε τις συνθέσεις δέκα χρόνια μέχρι να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα. Ακουστικά περάσματα (Conception άγγιγμα) δίνουν μια ενδιαφέρουσα αίγλη και αν προσθέσεις και τα πιο ''ζεστά'' φωνητικά του Devon (Psychotic Waltz) σε κάποιες συνθέσεις όπως το ''Identity Theft'', το αποτέλεσμα γίνεται ακόμα πιο αρεστό προς τα δικά μου αυτιά. Ειδική μνεία στο ντράμερ Mike Haid ο οποίος ξεσαλώνει συχνά, αναπτύσσοντας τον χώρο που θα οργιάσει ο Harris. Χωρίς αυτόν θα κούραζε πολύ ο άλλος. Επίσης είναι πολύ καλό που σε κάποιες συνθέσεις χαλαρώνουν λίγο και ακούς πιο βατές μελωδίες όπως το ''New Dawn Sun Ride’'' θυμίζοντας γνωστότατη neo prog rock μπάντα στα καλύτερα της. Και όντως, το συγκεκριμένο τραγούδι σου μένει, έχει τις μελωδίες που χρειάζεσαι για να κρατήσεις και μετά το πέρας ακρόασης του δίσκου. Εκδίκηση με το 10+λεπτο ''Rainless'' και τον παράγοντα (Symphony) X να είναι έντονος και εμφατικός στο μπάσο. Το ''Here Upon this Earth'' με το ανατολίτικο riff μου θυμίζει λίγο τις προηγούμενες συνθέσεις και το νιώθω αχρείαστο ενώ στο ''Shine Again΄΄ λάμπει και πάλι το Θέατρο του Ονείρου. Ο δίσκος κυλάει όμορφα, τα ορχηστρικά ''A Qwinkle in Time'' και '' Leaving Lyriad'' να περισσεύουν εκτός και αν είσαι Dream Theater junkie και το ''Nyctophobia'' να είναι το πιο συναισθηματικά βαρύ τραγούδι (και με εκπληκτικό κλείσιμο) του δίσκου και τους ταιριάζει γάντι. Στα bonus τραγούδια βρίσκουμε το πολύ όμορφο αλλά και σύντομο (σαν μισοτελειωμένη ιδέα για το επίπεδο των Thought Chamber) και δυο από τα υπόλοιπα τραγούδια σε ορχηστρική μορφή.