Toledo Steel - Heading for the Fire

Εξαιρετική επιλογή ονόματος το όνομα των Βρεττανών Toledo Steel. Η λέξη ‘’ατσάλι’’ κατεθείαν φέρνει τα καλύτερα στο νου για τα μεταλλικά μας δρώμενα ενώ η Ισαπνικη πόλη Toledo η οποία φημιζόταν για την κατασκευή σπαθιών κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα. Είναι και το λογότυπο και οι χρωματισμοί του, όλα φέρνουν σε 80ς και ανόθευτο ατσάλι. Οι άγγλοι νεαροί (όχι πιτσιρικάδες όμως,30άρηδες και βάλε)  είναι μια μπάντα δεκαετίας μόνο. Από το 2011 που ιδρύθηκαν, χτίζουν τη μπάντα και τη φήμη της σταδιακά καιμε τα καλύτερα υλικά. Αρκετές αλλαγές στη θέση του ενός κιθαρίστα και μπασία καθώς και δυο eps προηγήθηκαν του ντεμπούτου ‘’No Quarter’’ που κυκλοφόρησε το 2018 από την Dissonance Productions και ακούστηκε το όνομα τους λίγο παραπάνω. Ένα χρόνο αργότερα, ο ένας εκ των δυο κιθαρίστων, Josh Haysom αποχωρεί και τελικά αποφασίζουν να συνεχίσουν μόνιμα με έναν. Έτσι το νέο τους άλμπουμ ‘’Heading For The Fire’’ βγήκε προ λίγου καιρού με τον Tom Potter να αναλαμβάνει εξ’ολοκλήρου το κιθαριστικό κομμάτι. Και πάλι από την  Dissonance Productions, το βρίσκουμε σε cd.

Heavy Metal από τη μάνα-χώρα του είδους με  σαφέστατες επιρροές από τις συγκεκριμένες μπάντες που το γέννησαν, μορφοποίησαν  και μεγάλωσαν. Θα σκεφτείτε Iron Maiden και Judas Priest και πολύ καλά θα κάνετε. Η έλλειψη διπλών κιθάρων δεν έχει κάνει όση ζημιά περίμενα. Ευτυχώς. Το μπάσο έχει πάρει περισσότερη ελευθερία και ακούγεται πιο μπροστά σε σχέση με το παρελθόν. Η αγγλική ταυτότητα είναι εμφανέστατη στον ήχο τους. Δίνουν έμφαση στη μελωδία και στην οργανωμένη σύνθεση και όλα ακούγονται όποτε πρέπει με τα καλά και τα άσχημα που έχει κάτι τέτοιο. Απολαυστικό παίξιμο αυτό του Tom Potter, το μεγάλο ατού του δίσκου. Ικανοποιητικά φωνητικά, συνοδευτικοί ρυθμοί αλλά οι κιθάρες πραγματικά μαγεύουν. Ζεστή παραγωγή που βγάζουν τα έγχορδα πιο μπροστά και όπως προέγραψα το μπάσο ακούγεται πραγματικά ζωντανό και επικίνδυνο όπως του αξίζει. Ηχητικά φέρνουν σε εποχές n.w.o.b.h.m., τότε που υπήρχε η κάψα σε όλο το νεαρό αγγλικό πληθισμό (οκ, υπερβολές) να παίξει σκληρή μουσική. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το μειντενικό   ‘’Into the Unknown’’ που βρίθει ζωντάνιας ενώ οι κιθάρες παίζουν μελωδικά και παράλληλα θριαμβευτικά. Τελευταίο, μεγαλύτερο και καλύτερο το ‘’ Last Rites ‘’ που απελευθερώνεται όλη η δύναμη της κιθάρας και έχουμε εκτεταμένη παρέλαση με riffs. Η ροή των τραγουδιών είναι πολύ καλή και γινόμαστε δέκτες αγνού heavy metal. Από την άλλη δεν ακούω και τίποτα το συγκλονιστικό, κάτι που να με πείσει να τους επιλέξω σε σχέση με μια ελληνική heavy metal μπάντα που συνήθως έχουν και πιο πολύ πάθος.