Medieval Steel - The Dungeon Tapes

Δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις ακούσει το ομώνυμο τραγούδι κάπου και να μην σου έχει σηκωθεί η.. τρίχα. Στο ράδιο, σε κλαμπάκι, σε συναυλία, στο σπίτι σου. Κάπου θα το έχεις ακούσει. Μπορεί το βίντεο κλιπ του συγκεκριμένου τραγουδιού να είναι γραφικό αλλά το τραγούδι είναι από τα καλύτερα τραγούδια που υπάρχουν στο heavy metal από γεννησιμιού του. Δεν υπερβάλλω, νομίζω ότι συμφωνεί πολύς κόσμος μαζί μου. Και όμως, αυτή τη μπάντα από το Tennessee (1982) δημιούργησε μόνο μερικά τραγούδια, κατάφερε να κυκλοφορήσει ένα 12’’ (και σε κασέτα) από την άγνωστη και μικρή Sur Records με μόνο τέσσερις συνθέσεις και τελικά κατάφερε να γράψει το όνομα τους στη metal ιστορία. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα τους ανακάλυψε, κυκλοφόρησαν συλλογές με ότι είχαν και δεν είχαν βγάλει στο παρελθόν, έπαιξαν σε ιστορικά φεστιβάλ όπως το KEEP IT TRUE και τελικά το συγκρότημα έκανε μια νέα αρχή το 2012 βγάζοντας και νέο δίσκο την επόμενη χρονιά (Dark Castle) επισκεπτόμενοι μάλιστα και την Ελλάδα (μιας και η No Remorse είχε βγάλει τη συλλογή τους, ‘’The Anthology Of Steel’’). Σχεδόν δέκα χρόνια μετά η μπάντα δείχνει ότι δεν έχει σκοπό να το βάλει κάτω και πλέον οι δυο τους (Bobby Franklin-φωνή και Chris Cook-drums) μαζί με νέα μέλη κυκλοφορούν το αυτοχρηματοδοτούμενο ''Gods of Steel'' που νομίζω θα ευχαριστήσει οπαδούς των Judas Priest και όχι μόνο.

Η συλλογή ξεκινά με τρία νέα τραγούδια. Όταν λέμε καινούρια, εννοούμε του 2004 μιας και η συλλογή πρωτοκυκλοφόρησε το 2005. Η σύνθεση της μπάντας παρέμεινε η ίδια με αυτή στα τέλη των 80ς πριν διαλυθούν.  Ίσως να μην ακούγονται τόσο επικά όσο τα πρώτα τους αλλά και πάλι μιλάμε για κλασσικό heavy metal, οργανικό, αγνό. Ειδικά το ‘’ Ghost from the Battlefield’’ ακούγεται σωτήριο αν σκεφτείς ότι εκείνες τις εποχές το κλασσικό Heavy Metal ήταν σε ύφεση. Κιθάρες που γλιστράνε και αφήνουν καιόμενα riffs, η φωνή του Bobby Franklin ακόμα σε μεγάλα κεφια, στιβαρό ρυθμικό κομμάτι και κάποια διάσπαρτα πλήκτρα. Το ‘’ To Kill a King’’ από την άλλη δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι πρέπει να είναι παλιά σύνθεση μιας και συναγωνίζεται αυτά που θα επακολουθήσουν. Επικός ήχος, πολεμικές κραυγές μέχρι να τελειώσει η ανάσα, δημιουργικές κιθάρες. Τι να πρωτοπει κανείς;  Η φαντασία πλανάται με τέτοιους ήχους. Επικοί  όρκοι που ξεπληρώνονται με νευρικό και τεχνικό drumming και αιματηρές συγχορδίες. Για τη συνέχεια δυο συνθέσεις από το μακρινο 1987. Speedάτο το ‘’ Lost in the City’’, US Power Metal που λέμε και στο ελλάντα. Οι μελωδίες ενθρονίζονται πάνω σε αρκετά μεγάλες ταχύτητες (όχι υπερβολικές πάντως). Επικείμενος κίνδυνος όταν ξεκινά το σολάρισμα για να ξαναμπείς στη ίδια, αρχική τροχιά και πάλι. Από την άλλη, το ‘’ Tears in the Rain’’ είναι κατά πολύ μελωδικότερο σε όλα, από την καρδιακή φωνή μέχρι τα έγχορδα οράματα που δημιουργούν.

Μας μένουν τα τελευταία τέσσερα τραγούδια της συλλογής, αυτά που αποτελούσαν το ‘’Medieval Steell ‘’ 12’’ του 1984. Πιο κοφτερός ήχος, πιο επικός. Ηχητικά και θεματολογικά.  Ποτίζουν τη γη με αίμα και ιδρώτα παίζοντας δυναμικά και με ψυχή. Το ‘’ Echoes’’ ίσως ακούγεται παράταιρο μιας και μιλάμε για μια μεταλλική μπαλάντα αλλά πολλοί θα ήθελαν να την έχουν γράψει. Δυνατό συναίσθημα, εκδηλωτική φωνή, σχιζοκάρδικες κιθάρες. Στο ‘’ Warlords’’ ξανασμίγουμε τα σπαθιά μας και μαζί παρελαύνουμε στην επική ηχητική μας πορεία η οποία φθάνει στο τέλος με το καλύτερο τραγούδι τους (και πολλών πολλών άλλων συγκροτημάτων). Ύμνος, ανθέμιο, κλασσικό. Ρυθμός που φουσκώνει πνευμόνια, σηκώνει στήθη, αλλάζει βλέμματα. Αν υπήρχαν ηχητικά λεξικά, δίπλα στη λέξη ανδρειοσύνη θα ακουγόταν το συγκεκριμένο τραγούδι. Οι κιθάρες σου κλέβουν τη ψυχή με τις μαγικές συγχορδίες τους, η φωνή του Bobby λειτουργεί σαν Σειρήνα μόνο που εσύ ξεβουλώνεις τα αυτιά σου όσο καλύτερα και βαθύτερα μπορείς. Μπείτε στο εργαστήριο του  Ηφαίστου και δείτε πως σφυρηλατούσαν το μέταλλο τότε.