Dolmen Gate - Echoes of Ancient Tales

Η Πορτογαλική σκηνή είναι αρκετά μικρή με λίγες μόνο μπάντες να έχουν ξεχωρίσει στο παγκόσμιο ιδίωμα. Όταν μάλιστα μιλάμε για heavy metal ήχο, οι περιπτώσεις είναι ακόμα λιγότερες. Δυο μπάντες που πραγματικά αξίζουν να ακούσετε είναι οι Ravenshire και οι Midnight Priest. Φυσικά και υπάρχουν και άλλες, απλά αναφέρω αυτές τις δυο διότι μέλη τους βρίσκονται στους Dolmen Gate, μια επική heavy metal μπάντα που τιμά τους ήρωες της. Δημιουργήθηκαν το 2021, καταστάλαξαν σαν σύνθεση, έβγαλαν τα πρώτα τους τραγούδια, υπέγραψαν με τη No Remorse Records και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο ''Gateways of Eternity'' πέρυσι τον Απρίλη. Η μπάντα επιστρέφει φέτος με το δεύτερο της δημιούργημα το οποίο κυκλοφορεί στις 3 του Οκτώβρη, και πάλι από την ίδια εταιρία. Θα είναι διαθέσιμο και σε cd αλλά και βινύλιο (δυο χρώματα). Αυτή τη φορά για την παραγωγή ευθύνεται η ίδια η μπάντα με την πολύτιμη βοήθεια του Fernando Matias (Πορτογάλος παραγωγός, τον έχουν χρησιμοποιήσει οι Nagasaki Sunrise, μπάντα του drummer των Dolmen Gate) ο οποίος ανέλαβε και την μίξη, ηχογράφηση κτλ. Εξαιρετικό εξώφυλλο ΚΑΙ ΠΑΛΙ από τον Márcio Blasphemator. Ανθρώπινο χέρι, επική προσέγγιση, ατμοσφαιρική βούλα.

Δεν ξέρω αν ακόμα πρέπει να αναφερόμαστε σαν κάτι το διαφορετικό όταν το μικρόφωνο κρατά γυναίκα. Είναι πολλές δεκάδες πλέον τα παραδείγματα heavy metal συγκροτημάτων με γυναίκα μπροστάρισα. Όχι οπερέτες ή δαντελοφορούσες. Να σφίγγουν το μικρόφωνο, να βγάζουν τα εσώψυχα τους και να ιδρώνουν ασταμάτητα πάνω στο σανίδι. Τέτοια είναι και η περίπτωση των Dolmen Gate. Όχι ότι είναι και η καλύτερη φωνή που έχω ακούσει βέβαια. Γνώμη μου, θα ταίριαζε μια αντρική με πιο πολύ τσαγανό. Όχι ότι μπάντες σαν τους Smoulder δεν τα πάνε περίφημα αλλά οι Dolmen Gate δεν φτάνουν αυτό το επίπεδο, τουλάχιστον στο κομμάτι των φωνητικών. Μουσικά τώρα, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Επικοί τόνοι περιστρέφονται μέσα σε φούρνους με καυτό ατσάλι. Ξεκινάμε με εννιάλεπτη σύνθεση αδιαφορώντας για το αν είναι ότι καλύτερο από εμπορικής πλευράς και ξετυλίγουν το ηχητικό τους κουβάρι είτε φουρτουνιασμένα, είτε αργόσυρτα, πάντοτε καταστροφικά. Το ''The Maze'' ακούγεται πιο άμεσο, με πιο πρωτόγονα ένστικτα. Θριαμβευτικοί ρυθμοί πάνω σε καλπάζοντα riffs και μια φωνή που με γειώνει απότομα. Άνευρη, σαν να τραγουδά πάνω σε άλλη σύνθεση. Της ταιριάζει πιο πολύ τραγούδια σαν το ''The Prophecy'' με πιο μελωδικούς τόνους και αργούς ρυθμούς. Το ''Echoes of Ancient Tales'' αιμορραγεί όμορφες κιθαριστικές μελωδίες μα πρέπει να αναφέρω ότι ο πιο  επιτακτικός παίκτης εκεί μέσα βρίσκεται πίσω από τα drum kits. Τύμπανα πολέμου. Ξεχωρίζω τα ''Rising Whispers'', '' We Are the Storm '' και ''Carthage Eternal''   σταθερές πηγές ατσαλιού. Λίγο περισσότερη λαρυγγική επίθεση να είχε….