Nightwing - Nightwing VI

Αγαπάμε Heavy Metal, αγαπάμε και Hard Rock, ιδιαιτέρως των 70ς που έτσι και αλλιώς ήταν ότι πιο σκληρό μπορούσε να ακούσεις κανείς εκείνες τις εποχές.  Οι Strife είναι σίγουρα μιας από αυτές τις μπάντες. Με δυο δισκάρες στο δεύτερο μισό των 70ς, άφησαν και αυτοί το λιθαράκι τους στην σκληρή μουσική. Ο μπασίστας αυτών, Gordon Rowley, μετά την δεύτερη και τελευταία κυκλοφορία των Strife και αφόυ τους άφησε λόγω …καρδιακής προσβολής, δημιούργησε το 1978 τους Gordon and Friends, την πρώιμη μορφή των Nightwing (1980).  Το ντεμπούτο ‘’Something In The Air’’  (με το μισό οπισθώφυλλο να δείχνει τον Gordon) αγκαλιάζει το σκληρό ήχο που εκείνη την εποχή είναι δύναμη πυρός στην Αγγλία από όπου κατάγονται και οι ίδιοι. Πάντοτε μελωδίκοί, πάντοτε και αρκετά σκληροί, κατεύθυνση που θα έχουν πάντοτε. Με την ίδια σύνθεση κυκλοφορούν το 1982 το ‘’Black Summer’’ και γίνονται αρκετά γνωστοί κάνοντας εκτενείς περιοδείες στην Ανατολική Ευρώπη. Και αν μέχρι τότε τα φωνητικά μοίραζαν μεταξύ τους οι Rowley και  Newton (πλήκτρα),  το 1983 έρχεται στην παρέα ο Max Bacon και κυκλοφορούν το ‘’Stand Up And Be Counted’’,   ενώ ένα χρόνο αργότερα το ‘’My Kingdom Come’’, ακόμα δύο  διαμάντια για την δισκοθήκη τους (σας). Συμπαραγωγή  και κιθάρα σε ένα single  του ’My Kingdom Come’’κάνει ο Steve Hackett μιας  και διασκευάζουν στον ίδιο δίσκο ένα τραγούδι του από την εποχή των Genesis. Στο τέλος όμως  ο τραγουδιστής τους αποχωρεί για να φτιάξει μαζί με τον Hackett το πρότζεκτ των GTR. Νέος τραγουδιστής της μπάντας ο Dave Evans για την περιοδεία και τον πρώτο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκος τους και τελευταίο δίσκο το 1988 (ηχογραφήθηκε το ’86) το ‘’Nightwing VI’’ ενώ η  μπάντα έχει πλέον διαλυθεί (Evans & Newton εκτός). Το 1996 επανασυνδέονται και επανακυκλοφορούν μέρος της δισκογραφίας τους ενώ με ακόμα μια φορά αλλαγμένη σύνθεση βγάζουν το ‘’8472’’ το 2008 και υπάρχουν ακόμα χωρίς να έχουμε ακούσει κάτι νεότερο την τελευταία δεκαετία.

Μια αχρείαστη εισαγωγή από πλήκτρα  μας κάνει ακόμα πιο ανυπόμονους να ακούσουμε τις πρώτες νότες του ‘’Unrequited Love’’. EΕρωτιάρικη διάθεση, αρκετά AORάδικος ήχος, με υπερπληθείς μελωδίες από πλήκτρα  και riffs. Όσο για την φωνή του Evans, στάζει μέλι. Οι συνθέσεις είναι μοιρασμένες μεταξύ των Bartley (drums), Rowley, Porrino  (κιθάρα) και Evans.   Ο καθένας συμμετέχει και συνθέτει δίνοντας τον δικό του μουσικό χαρακτήρα σε κάθε τραγούδι. Η αρμονία μεταξύ των οργάνων και η πιασάρικη ευδιαθεσία παραμένει σε όλα.  Τα ηλεκτρονικά ντραμς είναι σήμα κατατεθέν των 80ς και ακούγονται ιδιαίτερα, στα δικά μου αυτιά επιπλέον θελκτικά. Τραγούδια που μπορεί να σου προκαλέσουν από δάκρυ από την μελωδία μέχρι εγκεφαλικό από την δύναμη. Φτάνοντας στο τραγούδι ‘’Natural Survivor’’, (τραγούδι που βάπτισε την επανακυκλοφορία σε cd του 1996), οι τόνοι ανεβαίνουν και το τραγούδι κατέχει ένα μαγικό άγγιγμα που όποιος το δεχτεί θα αναζητά συνεχόμενες ακροάσεις. Το ρεφρέν είναι εθιστικό, το σόλο σκληροτράχηλο, ο ρυθμός ξεσηκωτικός, τα πάντα επενεργούν στην επιτυχία αυτού του τραγουδιού.

 Το ‘’21st Century’’ που ακολουθεί θυμίζει Twisted Sister, τουλάχιστον το αρχικό riff αλλά και η φωνή του Evans που χοντραίνει κατά πολύ. Έτσι και αλλιώς είναι σύνθεση του ιδίου.  Βέβαια προτιμά να την γλυκαίνει σε στιγμές και πάλι και να πλέει πάνω στο ίδιο κύμα μαζί με τον πληκτροφόρο έρωτα πάνω στα riffs. Ένα τραγούδι με τίτλο ‘’Sahara’’ δεν θα μπορούσε παρά να ακούγεται Ανατολίτικο. Αν όχι το καλύτερο του δίσκου, σίγουρα μέσα στα τρία μαζί με τα δυο τραγούδια που προαναφέρθηκαν. Η έρημος ψιθυρίζει μυστικά και οι Nightwing τα μεταφράζουν σε ήχους .Η Αποκάλυψη των αισθήσεων σε Αιγυπτιακή διάθεση. Πόσες διαστάσεις μπορεί να έχει μια μελωδία; Ακούστε το και κρίνετε μόνοι σας. Η παραγωγή του ίδιου του Rowley (στα Studio One,στο Saughall του Chester’’) είναι υποδειγματική μιας και βάζει σε πρώτη γραμμή τις αρετές της μπάντας του. Το ‘’Here Comes The Night’’ξεκινά με σαξόφωνο παιγμένο από τον Porrino σε μια δική του σύνθεση, σε ένα κατά βάση απλό και εμπορικό τραγούδι. Μια ακόμα μπαλάντα ακολουθεί, το  ‘’All My Life’;. Ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα, φωνή  α λα ..Queen.  Χωρίς εκρήξεις, χωρίς απρόσμενες εξελίξεις, σαν το ‘’ Without You’’ των Motley Crue (Dr. Feelgood).  Οι ρυθμοί και η ποιότητα ανεβαίνουν στο  ‘’Take The Money And Run’’, την καλύτερη ίσως σύνθεση της δεύτερης πλευράς του δίσκου. Εδώ οι κιθάρες κάνουν κουμάντο, η δύναμη τους ξεχωρίζει.  Περιλαμβάνονται βέβαια και πλήκτρα, είναι πάντοτε παρόντα , ίσως να μπορούσα να γράψω ότι παίρνουν και την μερίδα  του λέοντος. Ο δίσκος έχει δέκα συνθέσεις αλλά και μια επιπλέον διασκευή, κάτι που συνήθιζαν να κάνουν οι Nightwing. Αυτή τη φορά ήταν στο ‘’Nights In White Satin’’του Hayward, που αν και του κλέβει από την αυθεντική του ατμόσφαιρα, του προσφέρει απλόχερα επιπλέον ένταση.