Reviews
Oι Cloven Hoof για μια μερίδα οπαδών του κλασικού heavy metal, θα είναι για πάντα ανάμεσα στα μεγαλύτερα και σημαντικότερα ονόματα της σκηνής, αφού (κυρίως) τα “Dominator” και “A Sultan's Ransom” σημάδεψαν με τον ήχο τους μια πολύ ευαίσθητη περίοδο και ηλικία των ακροατών αυτών.
Το μαύρο τυπικά δεν είναι χρώμα, λένε. Είναι η παντελής έλλειψη χρώματος. Η απουσία του φωτός, το σκοτάδι δηλαδή. Στην μουσική αυτό πάνω – κάτω ισχύει με μουσικές σκοτεινές που εγκλωβίζουν, σαν τεράστιες μαύρες τρύπες το φως και αντανακλούν αυτό το μαύρο από την ψυχή, τα τάστα, τα πλήκτρα, την φωνή στις καρδιές μας. Εδώ έρχονται οι My Dying Bride. Τριάντα χρόνια με κομμάτια για μαύρες στιγμές και φωτεινές ελπίδες, που τις απομονώνουν στα λίγα, κάποιες φορές πολλά, λεπτά των κομματιών τους.
Τελικά θέλει χρόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι κάποια στιγμή στη ζωή σου ήσουν μάρτυρας δημιουργίας ενός έργου άξιου λόγου. Θυμάμαι, σαν να ήταν χθες, την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων που άραζα στο σπίτι του Μιχάλη και του Χρήστου για κουβέντα και ακρόαση heavy metal ασμάτων. Σε αυτές τις συναντήσεις θυμάμαι αρκετές φορές τον Χρήστο να πιάνει την κιθάρα του και να μας παίζει κάποιες μελωδίες που είχε συνθέσει ο ίδιος. Σιγά σιγά αυτές τις μελωδίες τις ανέπτυσσε ώσπου δημιουργήθηκαν οι συνθέσεις που θα βρείτε σε αυτήν την κυκλοφορία.
Τον Ignazio Nicastro τον γνωρίζω ήδη από το άλλο συγκρότημα του τους EVERSIN. Στους EVERSIN μουσικά κινείται σε πιο μοντέρνα και σε σημεία προοδευτικά στοιχεία του thrash metal ήχου. Οι XENOS είναι το νέο του συγκρότημα όπου συνειδητά επιλέγει να κινηθεί σε πιο παραδοσιακές φόρμες του ως άνω ήχου. Μάλιστα, διαπίστωσα ότι το όνομα του καινούριου συγκροτήματός του προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι που βρίσκεται στο ντεμπούτο άλμπουμ των EVERSIN με τίτλο «Divina Distopia».
Πραγματικά, μου δίνει ιδιαίτερη χαρά να παρουσιάζω τις κυκλοφορίες νέων συγκροτημάτων γιατί νιώθω ότι με κάποιο τρόπο συμβάλλω κι εγώ στο να γίνουν γνωστότερα στο ευρύτερο metal κοινό, αλλά διατηρώ και την ελπίδα ότι όταν κάποια στιγμή καταφέρουν να πετύχουν θα με θυμηθούν και θα έχουν έναν καλό λόγο να πουν. Αλλά να μην σας κουράζω με την φλυαρία μου.
To “Danse De Noir” είναι η τρίτη full-length κυκλοφορία των Γερμανών Lord Vigo και η τέταρτη συνολικά δουλειά, μαζί με το “Under Carpathian Sun” ΕΡ του 2014, που ήταν και το ντεμπούτο τους. Όσοι παρακολουθούν το συγκρότημα, θα ξέρουν ότι από δουλειά σε δουλειά βελτιώνονται, και ότι θα ήταν θέμα χρόνου να κυκλοφορήσουν κάτι πάρα πολύ καλό που θα ξεχώριζε.
Ας κάνουμε έναν μικρό λογαριασμό: 1989 – 2020. Πόσα χρόνια είπατε είναι, 31; Ναι, 31 ολόκληρα χρόνια και οι Shock Paris επιστρέφουν στην δισκογραφία σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτό το τεράστιο κενό, σαν απλά να κάνανε μια μικρή ανάπαυλα βρε αδερφέ, σαν να γεμίσαν απλώς τις μπαταρίες τους.
‘’Enjoy the circus’’ έλεγε ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας ‘’Almost Famous’’ του 2000 που μιλούσε για μια άσημη μπάντα των 70ς που προσπαθούσε να γίνει διάσημη και τα μέλη της ακόμα πιο διάσημοι. Και με την φράση αυτή εννοούσε όλη αυτήν την τρέλα του σκληρού ήχου, το hard rock που ήταν ακόμα στην πρώτη του δεκαετία και του heavy rock που ήταν ακόμα στα σπάργανα. Και το hard rock ευδοκίμησε και συνεχίζει απτόητο την πορεία του.
Κάποτε σε μια θεατρική παράσταση είχε ειπωθεί ως αστείο, ‘’θα σου πω ένα τραγούδι από τον βουβό κινηματογράφο’’. Σαχλό ή απλά ωραίο αυτί το αστείο σαν να παίρνει μορφή μέσα από τους Μαδριλένους Toundra. Οι τύποι παίζουν progressive rock με ορχηστρικούς δίσκους. Δυο περίπου χρόνια μετά το ‘’Vortex’’ το οποίο έκανε πολύ καλή αίσθηση στο κοινό, κυκλοφορούν το ‘’Das Cabinet des Dr. Caligari’’ για έξι πράξεις.
Συνηθίζουμε να λέμε το ‘να πράγμα φέρνει το άλλο. Κάτι τέτοιο ισχύει στην περίπτωσή μου. Από μικρή ηλικία ανακάλυψα την μαγεία της λογοτεχνίας του φανταστικού και της επιστημονικής φαντασίας. Στην κυριολεξία «καταβρόχθιζα» ότι έπεφτε στα χέρια μου. Εν συνεχεία ανακάλυψα και την αγάπη μου για την μουσική και συγκεκριμένα για το heavy metal. Το είδος της μουσικής που εξέφραζε με τον καλύτερο τρόπο το άλλο μου πάθος που ανέφερα παραπάνω. Θυμάμαι ώρες ατέλειωτες να παίζω το επιτραπέζιο hero’s quest και να ακούω το «Somewhere Far Beyond» των BLIND GUARDIAN.