Reviews
\r\nΟι My Dying Bride κλείνουν τα εικοσιπέντε χρόνια τους με τον δεκατοτρίτο δίσκο τους, Feel The Misery. Μετράω και το εκπληκτικό Evinta ως νέα δημιουργία. Έχουν και πέντε eps, πραγματικά έργα τέχνης, ιδίας καλιτεχνικής αξίας με τα full length τους.\r\nΕδώ ο Aaron Stainthorpe ξαναβρίσκει μετά από δεκαεπτά περίπου χρόνια τον κιθαρίστα Calvin Robertshaw, γυρνώντας τις σκέψεις μας σε 90ς επικά μεγαλεία.
Το post metal είναι περίεργο είδος και εν πολλοίς παρεξηγημένο. Ίσως όχι άδικα, αφού υπάρχουν πολλά σημεία τα οποία δεν συγχρονίζονται με την κυρίαρχη metal έκφραση, όπως για παράδειγμα αυτή η νωχελικότητα, η έλλειψη στίχων και η συγγένεια του με το post-rock που παρουσιάζει εξαιρετικά πολλά δείγματα άτονης γραφής (για να τα λέμε ως έχουν: “σούπες”). Είναι όμως πολύ κοντά στα σκοτεινά και αργόσυρτα είδη του metal, όπως το sludge και φυσικά το doom.
Πολλοί λένε ότι η ακρόαση ενός δίσκου είναι ένα ταξίδι...ισχύει. Αν οι μελωδίες είναι τα τοπία και ο χρόνος που ταξιδεύει το μυαλό του ακροατή, τα λόγια και οι λέξεις, είναι οι αναμνήσεις που θα έχει από το μουσικό ταξίδι, η τα σουβενίρ που θα έχει από κει, αν θέλετε.
Νιώθω ιδιαίτερη τιμή που αναλαμβάνω να καλύψω το καινούργιο album μιας από τις πιο ιστορικές μπάντες των 90’s που ανήκουν στον χώρο του Power Metal. Πολλά είχα ακούσει από την στιγμή που ο Timo Tolkki έφυγε από την μπάντα. Tο χτύπημα μάλιστα έγινε διπλό για τους ίδιους από την στιγμή που έφυγε και ο δεύτερος ογκόλιθος της μπάντας, ο drummer Jorg Michael.
Το metal είναι πολλές φορές, σαν μια μουσική, μια ευχάριστη παρέα, μια ένοχη απόλαυση, είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις με πολλούς δρόμους διαφυγής. Ήτε ακούς έναν αγαπημένο δίσκο που σε βοηθάει, με το πόσο μοναδικό τον αντιλαμβάνεσαι,και τον απολαμβάνεις, σε στο να αποδράσεις, ήτε ακούς αυτήν την ένοχη μεν εύηχη δε, ηχητική απόλαυση.\r\nΟι Leaves Eyes της γλυκιάς Liv Kristine των Theater Of Tragedy και των υπολοίπων μελών, κοινών μελών με τους Atrocity, δημιουργούν το ατμοσφαιρικό συμφωνικό metal τους οδηγόντας το, πάνω σε folk/gothic φόρμες, δημιουργόντας ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.
\r\nΓια μια εικοσιπενταετία οι Tad Morose γράφουν την δική τους ιστορία, στο χώρο του progressive παλαιότερα, και τώρα του heavy power metal. Εδώ και μια τριετία έχουν ξανά ενεργοποιηθεί, κυκλοφορόντας τώρα τον δεύτερο στην σειρά, και συνολικά έβδομο δίσκο τους από την Despotz Records με τίτλο St.
Παίρνω την ευθύνη πάνω μου για την αργοπορία γνωστοποίησης της συγκεκριμένης κυκλοφορίας. Ένας τρόπος υπάρχει για να επανορθώσω, και έτσι ήρθε η στιγμή να σας παρουσιάσω μία Αθηναϊκή μπάντα και συγκεκριμένα από το Αιγάλεω Αττικής που ονομάζεται Black Sun. Μετρούν αρκετά χρόνια ζωής αν σκεφτεί κανείς ότι δραστηριοποιούνται από το 1993, με μία μικρή διακοπή μεταξύ 2002 και 2004.
Συνεπέστατοι στο ραντεβού τους, με την δική τους ιστορία η οποία συνεχίζει να γράφεται με λαμπρά γράμματα. Έκτος στον αριθμό ολοκληρωμένος δίσκος, δείχνοντας πως οι μηχανές τους λειτουργούσαν και συνεχίζουν να λειτουργούν άψογα.
Οι Slayer είναι μια από τις πιο γνωστές μπάντες όχι μόνο στον χώρο τους, το thrash metal…aka big4, αλλά και στο heavy metal και στο μουσικό γίγνεσθε γενικότερα. Τριανταδυό χρόνια στο κουρμπέτι, με κλασικούς δίσκους, ακόμα πιο κλασικές περιοδίες και ζωντανές εμφανίσεις, τρομερές προσωπικότητες σαν το κιθαρίστα Kerry King , που απλά η κάθε του φράση, όταν μιλάει, είναι πιο εμπρηστική, ακόμα και από τα μπουρλοτιέρικα riffs που σκαρώνει. Και τον τραγουδιστή – μπασίστα Tom Araya με τα ιδιαίτερα, και αναγνωρίσιμα φωνητικά.
Οι Γερμανοί Ahab αρκετά γνωστοί σε όσους αρέσκονται στον πένθιμο και αργόσυρτο ήχο του funeral doom, πάνω από δέκα χρόνια τώρα πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον δύστροπο δύσκολο ήχο. Μετά από τρεις δισκάρες το The Call Of The Wretched Sea του 2006 το The Divinity Of Oceans του 2009 και το The Giant του 2012, πιστοί στο ανά τριετία καλιτεχνικό ραντεβού τους, αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το τέταρτο τους full length με τίτλο The Boats Of The Glen Carrig, από την Napalm Records.